Czy będzie w stanie odróżnić zwykłą błyskotkę od prawdziwego diamentu?

Londyn. Jazz. Świetna zabawa.
W środku tego zamieszania znajduje się Grace.
Dziewczyna o zawadiackim uśmiechu. Twarda jak skała. Arogancka młoda dama, która nie zawaha się ochrzanić, jak coś się jej nie spodoba.
Trudno wymazać ją z pamięci.
Jako Diamond Sharp relacjonuje gdzie na West Endzie można spędzić udany wieczór, jak należy się ubierać, gdzie dobrze zjeść.
Może się wydawać, że dobrze się bawi robiąc to co..robi, ale tak naprawdę jest bardzo samotna.
Jako nastolatka zakochana była w Georgu, który został mężem jej siostry Nancy, mimo iż to ją kochał.
Wszystko przez nieporozumienie i młodzieńcze hormony.
George umiera...ale historia można powiedzieć, że się powtarza.

Do Londynu przyjeżdżają dwaj przystojni Amerykanie: John Cramer i jego były przyjaciel a obecny wróg Dexter O'Connell.
Mężczyźni szczerze się nienawidzą, a wszystko, oczywiście, przez kobietę.
Grace jest szczerze nimi zafascynowana. Chce poznać ich tajemnicę.
Zaczyna się spotykać z Dexterem i wydaje się jej, że jest w nim zakochana, ale równocześnie czuję więź z Johnem.
Po spędzeniu więcej czasu z O'Connellem i poznaniu go bliżej, dociera do niej to, jaki jest on płytki i zapatrzony w siebie.
Zbliża się do Johna, ale nie chce popełnić błędu z przeszłości, wydaje się jej, że jej siostra jest w nim zakochana, a ona najbardziej na świecie pragnie jej szczęścia.
Postanawia wyjechać...

"Nie zawsze kochasz ludzi, których powinnaś kochać. Miłość po prostu ci się przytrafia. Nie możesz mieć jej na zawołanie."

Po szeregu nieporozumień, Grace w końcu wie czego chce. Uświadamia sobie, że kocha Johna. Pragnie z nim być. Ale czy nie jest za późno? John wraca do Nowego Jorku.

"Bała się dostać to, czego pragnie? Już ona im pokaże. O tak, zaraz im wszystkim pokaże."

Bardzo spodobała mi się scena jak Grace biegła za autobusem, w którym był John. Naprawdę świetnie była ukazana jej determinacja. Mimo iż miała wysokie obcasy. Biegła i nie przestawała. Mimo iż ludzie się z niej śmiali i wytykali ją. Ona biegła. Wiedziała, że jej szczęście i przyszłość siedzi w tamtym autobusie i nie pozwoli, aby jej uciekło. Nie tym razem.
"Dogoń ten autobus. Dogoń go."
I biegła. Biegła jeszcze szybciej.

"Odważna dziewucha. Przebiegła spory odcinek. I wygląda na to, że zrobiła to, by dogonić swojego faceta. Słyszał jak wykrzykiwała jego imię: "John!", a później dodała: "To ja!". Widział, jak mężczyzna odwraca głowę: pełne przerażenia oczy, a już chwilę później szeroki uśmiech."

Ta książka ma niesamowity klimat! Wciąga nas i nie puszcza. Niesamowicie działa na naszą wyobraźnie. Zadziwiająco łatwo można sobie siebie tam wyobrazić.
W stroju z lat 20., z włosami na pazia, paląc papierosa i puszczając kółeczka z dymu.
Niesamowicie wykreowani bohaterzy. Świetnie nakreślone wątki. Doprowadzające do śmiechu sytuacje. Szczerze mogę powiedzieć, iż przeczytanie tej pozycji było dla mnie prawdziwą przyjemnością.
Muszę przyznać, iż zżyłam się z Grace i jej podejściem do życia, więc jestem szczęśliwa i smutna.
Szczęśliwa, dlatego że, przeczytałam, poznałam ją i szczerze pokochałam.
Smutna, dlatego że to już koniec książki.
Jednak mimo wszystko cieszę się, że dałam szansę tej pozycji, chociaż z początku podchodziłam do niej ostrożnie.
Nie żałuję!
Lata 20. po prostu mnie uwiodły!
Z całego serca wszystkim polecam!

Czy będzie w stanie odróżnić zwykłą błyskotkę od prawdziwego diamentu?

Londyn. Jazz. Świetna zabawa.
W środku tego zamieszania znajduje się Grace.
Dziewczyna o zawadiackim uśmiechu. Twarda jak skała. Arogancka młoda dama, która nie zawaha się ochrzanić, jak coś się jej nie spodoba.
Trudno wymazać ją z pamięci.
Jako Diamond Sharp relacjonuje gdzie na West Endzie można...