Jestem naprawdę pozytywnie zaskoczony po lekturze II wydania tej książki z 1967 roku. Nie spodziewałem się, że wydany ponad pięćdziesiąt lat temu album poświęcony historii architektury w Polsce okaże się równie przystępną, co wciągającą lekturą. Autor swoim lekkim i treściwym stylem umiejętnie zaraża swoją pasją i niepostrzeżenie przekazuje coraz to kolejne porcje wiedzy o sztuce zamykania przestrzeni zgodnie z określoną funkcją społeczną, jak sam definiuje w swojej książce architekturę. Świetnie operuje dygresją, czego przykładem jest rozdział poświęcony Renesansowi, w którym przedstawia zwięźle istotę architektury starożytnej Grecji i Rzymu, bez wychodzenia z rytmu narracji.
Jednocześnie Przemysław Trzeciak ma bardzo zdecydowane poglądy na style architektoniczne, z którymi można się zgadzać, albo i nie, ale nie w sposób odmówić jego argumentacji sensowności. Uważa za poślednie wszelkie historyzujące nurty w architekturze, które sprawiają że budynki udają to, czym nie są. Wszelkie budowle mające pozór wyglądu sprzed wieków i pozujące na to, czym nie są, np. XIX-wieczna poczta udająca gotycki zamek, uważa za chybione i złe dzieła architektoniczne, gdyż są nieautentyczne. Jednocześnie uwzniośla funkcjonalizm, w którym elementy konstrukcyjne pełnią jednocześnie role dekoracyjną. Jest zdecydowanie zafascynowany ideami Le Corbusiera, które miały w końcu wprzęgnąć pracę architekta w służbę zwykłego człowieka. Lata sześćdziesiąte, w którym powstawała ta książka, to okres w którym realizacja prefabrykowanych rozległych blokowisk dopiero się rozpoczyna na większą skalę w Polsce. W tym właśnie autor upatrywał nadzieję na rozwiązanie gigantycznych problemów mieszkaniowych ówcześnie żyjących ludzi. Ciekawie jest zestawić jego oczekiwania z zrealizowaną w następnych dekadach rzeczywistością mieszkaniową.
Jako ciekawostkę można podać, że Trzeciak jest bardzo krytyczny wobec socrealizmu (jako kolejnego historyzującego nurtu w architekturze) i zdołał tak go opisać, żeby słowa nie wspomnieć o najbardziej widowiskowej realizacji tych czasów, tj. Pałacu Kultury.
"1000 tajemnic architektury" jest pięknie zilustrowaną szkicami i zdjęciami, bardzo merytoryczną i z pasją napisaną pozycją. Nie zestarzała się prze te dekady od jej wydania i mogę bez wahania ją polecić każdemu, kto zaczyna się interesować architektura i szuka wiarygodnego przewodnika po tej sztuce.

Jestem naprawdę pozytywnie zaskoczony po lekturze II wydania tej książki z 1967 roku. Nie spodziewałem się, że wydany ponad pięćdziesiąt lat temu album poświęcony historii architektury w Polsce okaże się równie przystępną, co wciągającą lekturą. Autor swoim lekkim i treściwym stylem umiejętnie zaraża swoją pasją i niepostrzeżenie przekazuje coraz to kolejne porcje wiedzy o...

Bardzo dobra książka o architekturze, zarówno do nauki, jak i dla osób interesujących się architekturą. Wiele bardzo ciekawych informacji, które nie są suchymi faktami. Przemysław Trzeciak napisał poniekąd baśń o architekturze, choć nie jest to baśń w gatunkowym tego słowa znaczeniu. Chodzi mi raczej o to, że jest to tak przyjemnie napisane i tak lekko się czyta o historii architektury, że książkę połyka się w jeden dzień praktycznie.
Polecam ją wszystkim, którzy chcą się co nieco dowiedzieć o architekturze.

Bardzo dobra książka o architekturze, zarówno do nauki, jak i dla osób interesujących się architekturą. Wiele bardzo ciekawych informacji, które nie są suchymi faktami. Przemysław Trzeciak napisał poniekąd baśń o architekturze, choć nie jest to baśń w gatunkowym tego słowa znaczeniu. Chodzi mi raczej o to, że jest to tak przyjemnie napisane i tak lekko się czyta o historii...