„Czas tajemnic” to kolejna część wspomnień francuskiego dramaturga i reżysera Marcela Pagnola, znanego z wybitnego poczucia humoru i błyskotliwego dowcipu. Po „Chwale mojego ojca” i „Zamku mojej matki” opowiadających o najwcześniejszych latach dzieciństwa autora, przenosimy się do okresu, kiedy życie małego Marcela zaczyna się zmieniać i nic nie jest już tak proste jak dawniej. Najpierw jego najlepszy przyjaciel z wakacyjnej wioski Lili przestaje mieć tyle wolnego czasu, zobowiązany do pracy w rodzinnym gospodarstwie. Później na horyzoncie pojawiają się ciemne chmury i nad chłopcem zawisa straszna wizja nauki w liceum i, co gorsza, żmudnych przygotowań do egzaminów wstępnych. Odtąd nie będzie już mógł biegać beztrosko po wzgórzach, żeby zastawiać sidła i łapać cykady od rana do wieczora. Teraz wraz z ojcem i wujem będzie powtarzał matematykę i historię.

To także czas tajemnic. Największą z nich jest zdecydowanie istnienie dziewczynek, które Marcel odkrywa przypadkiem pewnego dnia w osobie Izabelli. Chociaż doskonale wie, że dziewczynki są tylko gorszą, nieudaną wersją chłopców (bo nie potrafią chodzić po drzewach a do tego płaczą), nowa koleżanka jawi mu się jako księżniczka o niesłychanej urodzie. Nic więc dziwnego, że bierze sobie za obowiązek jej służyć, niezależnie od tego jak upokarzająca miałaby to być służba. A , jak wiadomo, młode królewny są bardzo wymagające wobec swoich rycerzy, każą im zjadać ślimaki, biegać na czworakach i robić inne rzeczy, które… dyskredytują wojowników w oczach niewiele rozumiejących kolegów. Stąd też Lili, odkrywszy gdzie jego dotychczasowy przyjaciel spędza czas, czuje się urażony i zdradzony.

Czy przyjaciele wybaczą sobie wzajemne urazy? Jak skończy się historia pierwszego zauroczenia młodego Marcela? Czy chłopiec poradzi sobie w nowej szkole i zdobędzie uznanie nauczycieli, jakiego oczekuje ojciec? O tym wszystkim, w niezwykle ciepły i humorystyczny sposób opowiada Pagnol w swoich wspomnieniach. Naprawdę trudno o lekturę mającą w sobie więcej uroku. „Czas tajemnic” przenosi nas w świat, który przeminął, pełen spokoju, dzieci biegających po słonecznych wzgórzach, rodzinnych wycieczek poza miasto w niedzielne popołudnia, pachnący lawendą i tymiankiem. Świat prosty i piękny, bez pośpiechu, który doskwiera nam wszystkim. Dokładnie taki, o jakim czasem marzy każdy z nas. Czy trzeba innej zachęty, by sięgnąć po książkę?

Katarzyna Marondel