Tę książkę poleciła mi pewna młoda Niemka spotkana w hostelu w Jerozolimie. Akurat wróciłam z Ramallah i opowiadałam jej, że jestem wstrząśnięta tym, co zobaczyłam w tamtejszym Muzeum Yassera Arafata. Ci biedni Palestyńczycy, tacy gnębieni, brutalnie torturowani i zabijani, wysiedlani ze swoich rodzinnych stron przez Żydów. Utyskiwałam, a moja rozmówczyni z uwagą słuchała, po czym stwierdziła: - Wiesz, to nie jest takie czarno-białe. Przeczytaj książkę „Syn Hamasu”, ona diametralnie zmieni Twoje nastawienie do konfliktu izraelsko-palestyńskiego. Miała rację.

Książka była dla mnie sporym odkryciem, bo do tej pory poznawałam konflikt z perspektywy publikacji Pawła Smoleńskiego i nigdy o niej nie słyszałam. „Syn Hamasu” został napisany przez najstarszego syna jednego z założycieli Hamasu. Może się wydawać, że całość fabuły zdradza opis na tylnej okładce. Otóż Musab, aby chronić ojca, decyduje się współpracować z izraelskim wywiadem Szin Bet, dostrzega negatywny wpływ Hamasu na Palestyńczyków i decyduje się zerwać z islamem, przyjmując katolicyzm. Postanawia opuścić ojczyznę, odrzucić wysoki status społeczny, jaki przez lata osiągnął i wyemigrować do Stanów Zjednoczonych.

Ale w książce najciekawsza jest właśnie droga, jaką przebył, by podjąć taką, a nie inną decyzję. Zaczynał, jak każdy mały Palestyńczyk, od rzucania kamieniami w izraelskich żołnierzy i ślepego uwielbienia dla Hamasu. Zmiana przychodzi wraz z aresztowaniem i wielomiesięcznym pobytem w więzieniu na pustyni, gdzie na własne oczy przekonuje się, jak działa Hamas i o co mu naprawdę chodzi. Z opowieści Musaba dowiadujemy się szczegółów dotyczących działania wywiadu izraelskiego i taktyki palestyńskich terrorystów. Są to fragmenty trzymające w napięciu i przypominające najlepsze kryminały. Do tego wiele nieznanych dotąd faktów, na przykład opis tego, jak naprawdę doszło do wybuchu drugiej intifady. Ja po lekturze tej książki straciłam wszelką nadzieję na pokój na Bliskim Wschodzie.

Tę książkę poleciła mi pewna młoda Niemka spotkana w hostelu w Jerozolimie. Akurat wróciłam z Ramallah i opowiadałam jej, że jestem wstrząśnięta tym, co zobaczyłam w tamtejszym Muzeum Yassera Arafata. Ci biedni Palestyńczycy, tacy gnębieni, brutalnie torturowani i zabijani, wysiedlani ze swoich rodzinnych stron przez Żydów. Utyskiwałam, a moja rozmówczyni z uwagą słuchała,...