Książka jest uwiecznieniem wywiadu ojca Roberta M. Łukaszuka OSPPE ze znaną piosenkarką Eleni, przeprowadzonego podczas jej pobytu na Jasnej Górze. To szczera rozmowa o życiu, wierze, ludzkim cierpieniu, miłości i artystycznej działalności, której jubileusz 30-lecia zbiegł się w czasie właśnie z tą rozmową.

Eleni powraca do czasów swego dzieciństwa. Opowiada o tym jak jej rodzina znalazła się w Polsce, jak wyglądał jej dom i zwykła codzienność tamtych czasów, o poświęceniu rodziców, do których ma duży szacunek, bo choć niełatwo było im wychować ośmioro dzieci, zdołali wpoić jej i rodzeństwu wartości, którymi kierują się do dziś. Zdradza też skąd wzięła się jej miłość do muzyki, jak do tego doszło, że została zawodową wokalistką i skąd jej misyjny stosunek do tej sztuki.

Całość, można powiedzieć, koncentruje się wokół dwóch powiązanych tematów: wiary i tragicznej śmierci jej córki Afrodyty. I oczywiście najbardziej poruszające są słowa odnoszące się właśnie do tego ostatniego. Wielokrotnie powtarzane jak mantra: “Kiedy straciłam jedyną Córkę..” zapada w serce. Z jednej strony można by pomyśleć, że wypowiada je z lekkością i jakby pogodzona z losem, ale kryje się w tych kilku słowach największa tragedia jaką rodzic może sobie wyobrazić. Trudno uwierzyć, że w ogóle można podnieść się po podobnej stracie, że jest “życie po”. Jak jej się to udało? Odpowiedź w książce.

Eleni wiele mówi o sile szczerego przebaczenia, ale nie tylko słowem - przemawia przede wszystkim czynem, przykładem. Jest to niezwykle inspirujące. Nie będę udawać, że jestem jej fanką, w gruncie rzeczy nawet nie znam jej twórczości. Niemniej po lekturze sprawia wrażenie osoby bardzo ciepłej, pokornej, niezmiernie silnej i mądrej.

Książka została ładnie wydana, w twardej oprawie, stosunkowo niewiele treści i sporo zdjęć, przez co można by potraktować ją jak album. Żałuję, że nie jest dłuższa. Momentami mam wrażenie, że jedno lub drugie z rozmówców się powtarza, ale to chyba trzeba zrzucić na karb naturalnego toku dyskusji. Sięgając po nią pierwszy raz nawet nie miałam zamiaru jej czytać. Nie spodziewałam się niczego ciekawego. Myślałam, że tylko ją przekartkuję. Mój błąd.

mealibri.blogspot.com

Książka jest uwiecznieniem wywiadu ojca Roberta M. Łukaszuka OSPPE ze znaną piosenkarką Eleni, przeprowadzonego podczas jej pobytu na Jasnej Górze. To szczera rozmowa o życiu, wierze, ludzkim cierpieniu, miłości i artystycznej działalności, której jubileusz 30-lecia zbiegł się w czasie właśnie z tą rozmową.

Eleni powraca do czasów swego dzieciństwa. Opowiada o tym jak jej...

Książka która ma dla mnie wyjątkowe znaczenie. Dostałam w prezencie. Podarowana przez była, niedoszłą teściową. Prezent na pożegnanie.Nie jestem fanką Eleni. Nie słucham tej muzyki. Raz jeden niezwykły koncert kolęd na żywo. Nie jestem człowiekiem głębokiej wiary jak Eleni.Widywałam Eleni, mieszkamy w tym samym mieście. Widywałam zwykła kobietę na zakupach.Siedziałam obok Niej w Teatrze Wielkim (balet Grek Zorba).Patrzyłam na kobietę której odebrano dziecko. Książka leżała u mnie dość długo, zanim otworzyłam i przeczytałam. Chrześcijanin powinien niejako z automatu przebaczać, nadstawiać drugi policzek gdy ktoś wymierza cios.Wydaje się łatwe.Gdy ma się wiarę.Ile siły w tej małej drobnej kobiecie.Przebaczyć mordercy własnego dziecka...Prosty język, zwykły wywiad.Historia biednej, greckiej, wielodzietnej rodziny, wyrwanej z pięknej krainy słońca. To co ich łączy. Miłość.

Książka która ma dla mnie wyjątkowe znaczenie. Dostałam w prezencie. Podarowana przez była, niedoszłą teściową. Prezent na pożegnanie.Nie jestem fanką Eleni. Nie słucham tej muzyki. Raz jeden niezwykły koncert kolęd na żywo. Nie jestem człowiekiem głębokiej wiary jak Eleni.Widywałam Eleni, mieszkamy w tym samym mieście. Widywałam zwykła kobietę na zakupach.Siedziałam obok...

Eleni w swojej książce udziela wywiadu i opowiada o swoim życiu oraz karierze. Dzieli swoje życie na dwa etapy, ten pierwszy bardzo szczęśliwy i drugi pełen ogromnego smutku i żalu po stracie jedynej córki Afrodyty. Książka ukazuje też jak głęboka jest wiara bohaterki książki, a stało się tak dzięki rodzicom Eleni i to w jaki sposób została wychowana. Wyniosła z domu wiele wartości by stać się taką jaka teraz jest. Wiara w Boga daje jej wiele siły i radości by móc dzielić się nią z innymi także przez piosenki.

Eleni w swojej książce udziela wywiadu i opowiada o swoim życiu oraz karierze. Dzieli swoje życie na dwa etapy, ten pierwszy bardzo szczęśliwy i drugi pełen ogromnego smutku i żalu po stracie jedynej córki Afrodyty. Książka ukazuje też jak głęboka jest wiara bohaterki książki, a stało się tak dzięki rodzicom Eleni i to w jaki sposób została wychowana. Wyniosła z domu wiele...

Swoje życie mogłabym podzielić na- schematycznie oceniając- dwa etapy. Pierwszy- to czas, kiedy byłam bardzo szczęśliwa, miałam w sobie olbrzymie pokłady miłości, którą przekazywałam drugiemu człowiekowi, głównie poprzez piosenki. Wtedy właśnie powstały utwory: "Na miłość nie ma rady", "Na wielką miłość", "Miłość jak wino uderza do głów".

Potem przyszedł bardzo trudny okres, czas tragedii, czas rozpaczy po stracie jedynej córki i to tez musiało mieć jakiś oddźwięk w moich piosenkach. Poprzez muzykę, poprzez tekst swoich piosenek chciałam wesprzeć drugiego człowieka, który być może tez przeżywa podobny dramat, jest na rozdrożu lub ma inne problemy. Nagrywając płytę "Nic miłości nie pokona" chciałam powiedzieć ludziom, aby nigdy się nie poddawali. Naszą mocą i siłą Bóg. To on jest Panem naszego życia, a my powinniśmy poddać się Jego woli, bo tak naprawdę sami nic nie możemy.

Jesienią 2005 roku na jasnej Górze swoją pieśń dziękczynienia za 30 lat pracy scenicznej i "wielkie rzeczy", jakie Bóg uczynił w jej życiu, wyśpiewała Eleni- znana piosenkarka o greckich korzeniach, choć od urodzenia mieszkająca w Polsce. W czasie swojego pobytu w tym wyjątkowym- jak sama mówi- miejscu zgodziła się na udzielenie wywiadu, którego zwieńczeniem jest ta książka. Nie jest to klasyczny wywiad, jakiego należałoby się spodziewać ze względu na jego Bohaterkę, która jest przecież osobą publiczną. Eleni pokazała, że nawet we współczesnym, tak bardzo skomercjalizowanym świecie można być gwiazdą wmieszaną w tłum strudzonych pielgrzymów. Książka jest zapisem szczerej, przyjacielskiej rozmowy do której zaprosił piosenkarkę paulin o. Robert Mirosław Łukaszuk, rzecznik prasowy Jasnej Góry. Nie jest to rozmowa o karierze scenicznej i muzyce, choć oczywiście muzyka jest tu w pewien sposób, obecna, nie jest ona jednak przedstawiona jako wartość sama w sobie, lecz wyrażająca to, co zrodziło się gdzieś głębiej, jako zapis niewypowiedzianych emocji, których próbę określenia może podjąć jedynie sztuka.

W czasie dwóch kilkugodzinnych spacerów Eleni opowiada o ludziach i wydarzeniach, które ją ukształtowały, o życiu będącym ciągłym procesem oczyszczania wnętrza z wszelkich dysonansów zakłócających naturalną harmonię. I chociaż nigdy nie jest to proces skończony, bo wciąż wikłani jesteśmy w rzeczywistość niosącą fałszywe akordy, to jednak bywają takie chwile, kiedy po długiej walce nastaje cisza, w której można posłyszeć- niczym niezmąconą- melodię własnego wnętrza. Człowiek, który osiągnął spokój duszy, jest człowiekiem pokoju i ten pokój pragnie nieść nadal w świat. Dzieląc się swymi doświadczeniami i radością, wyśpiewuje pieśń na chwałę Pana.

Swoje życie mogłabym podzielić na- schematycznie oceniając- dwa etapy. Pierwszy- to czas, kiedy byłam bardzo szczęśliwa, miałam w sobie olbrzymie pokłady miłości, którą przekazywałam drugiemu człowiekowi, głównie poprzez piosenki. Wtedy właśnie powstały utwory: "Na miłość nie ma rady", "Na wielką miłość", "Miłość jak wino uderza do głów".

Potem przyszedł bardzo trudny...