Nieważne, jak bardzo bym tego nie chciała, muszę przyznać, że nigdy jeszcze nie zdarzyło mi się z tak dużym zainteresowaniem przebrnąć przez książkę, która już po kilkunastu stronach wzbudziła we mnie tyle niechęci.
Jeżeli mam być zupełnie szczera: przed rozpoczęciem lektury wiedziałam o niej tylko tyle, że pełno tam ciekawostek oraz dobrego humoru. Co do pierwszego nie mam wątpliwości, drugie natomiast należałoby, mówiąc skądinąd bardzo delikatnie, zweryfikować.

Nie przeczę, ma książka swoje dobre strony, jak choćby śliczne zdjęcia, bez których raczej ciężko byłoby wyobrazić sobie opisywaną na jej kartach cudowność Indii. Nie mogę też nie napomknąć o pasji, z jaką Bieniek opisuje swoją podróż, oraz dużej ilości informacji umieszczonych w książce. Informacje (jakkolwiek niewiele ich, dodatkowy plus należy się za mało podręcznikową formę ich przekazania) również są bardzo rzetelne – niestety na tym koniec. Później pozostaje mi już w pamięci jedynie niesmak po przeczytaniu takich „perełek” jak wywody na temat kurczących się podczas sakralnej kąpieli klejnotów autora, czy jego pogardliwy stosunek do Hindusów i krytykowanie wielu ich, to racja, osobliwych zachowań. Wydaje mi się jednak, że jeśli ktoś decyduje się na podróż do obcego kraju, powinien chyba mieć na względzie jego realia. Nieraz odnosiłam wrażenie, że w tych Bieniek zwyczajnie się nie orientował, a tylko próbował odgrywać rolę obeznanego globtrotera.

„Słoń kilkakrotnie zlał mnie wodą, a ja i tak się cieszyłem. Słoń też był szczęśliwy, że ma wyszlifowane jajka, a najbardziej rozpływał się w błogostanie, gdy czyściłem mu torbę” (nie wiem o jaką torbę chodzi, może to literówka) - fragment książki, podobnych zresztą pełno. Wydaje mi się, że - jakkolwiek mocne są moje nerwy - niektórych ze swoich doświadczeń autor mógł nam najzwyczajniej w świecie oszczędzić.
Później już tylko na każdym kroku dowiadujemy się co ile kosztowało i co zrobić, by zapłacić za to mniej (lub też nie płacić wcale, czym swoją drogą, a moim zdaniem nie wiedzieć dlaczego, Bieniek najwyraźniej bardzo się szczyci). Zgroza.

Lektury w każdym razie nie żałuję i nikogo nie będę odwodzić od pomysłu jej przeczytania. Bo mimo wszystko myślę, że są powody, dla których warto.

Nieważne, jak bardzo bym tego nie chciała, muszę przyznać, że nigdy jeszcze nie zdarzyło mi się z tak dużym zainteresowaniem przebrnąć przez książkę, która już po kilkunastu stronach wzbudziła we mnie tyle niechęci.
Jeżeli mam być zupełnie szczera: przed rozpoczęciem lektury wiedziałam o niej tylko tyle, że pełno tam ciekawostek oraz dobrego humoru. Co do pierwszego nie...