Daję 10 gwiazdek. Dałabym 11,a nawet więcej,gdyby była taka opcja.
Książka zdecydowanie REWELACYJNA pod każdym względem.
Przyznam,że wcześniej widziałam oba wywiady z Kuklińskim i nie wywołały we mnie aż takich emocji. Ot, morderca jak każdy inny. Jednak po przeczytaniu tej książki zmieniło się moje patrzenie na wiele spraw. Książka wywarła na mnie ogromne wrażenie. Zdecydowanie znajduje się na pozycji najlepszych książek jakie w życiu czytałam.
Zacznę może dokładniej wymieniać zalety i to co spodobało mi się w tej książce :

-Mimo wielu powtórzeń i wtrąceń z języka włoskiego książka jest pisana językiem zrozumiałym dla każdego. Nie ma upiększeń, żadnych trudnych sformułowań,są za to przekleństwa,które (jak sądzę) dobrze oddają tematykę książki, podkreślają atmosferę panującą na ulicach i w ciemnym świecie przestępczości zorganizowanej, a co chyba najważniejsze-pozwalają nam się wczuwać w burzliwe stany emocjonalne głównego bohatera.
-Genialna pod względem psychologicznym. Bohater jest przedstawiony ludzko, wraz ze wszystkimi uczuciami,dylematami i cierpieniem. Uważam,że jest to bardzo dobry sposób przedstawienia sylwetki psychopaty. Trochę znam się na psychologii, zwłaszcza tej od strony sądowej. O psychopatach czytałam wiele książek i artykułów,oglądałam filmy dokumentalne o tym zaburzeniu,oraz takie,w których same się wypowiadały jednostki z tego rodzaju problemami. Muszę przyznać,że wiedza większości ludzi (a także zazwyczaj tych od artykułów na różnych portalach)w tym zakresie strasznie kuleje. Prawie każdy uważa,że psychopata to człowiek pozbawiony jakichkolwiek uczuć (co jest zresztą niemożliwe), który ma zawyżoną samoocenę i zero problemów. Ta książka według mnie pokazuje (i to zresztą na prawdziwym przykładzie) jak mylne jest wyobrażenie większości osób na temat jednostek antyspołecznych.
Opisane tu zostały właśnie odczucia bohatera. W tej książce możemy przeczytać o tym, jak Kukliński zmagał się z gniewem, strachem i niepokojem w dzieciństwie (a przecież psychopaci ponoć strachu nie czują), jak zabijał czasami pod wpływem emocji. Poruszony został tam także wątek zaburzeń afektywnych,które przypominam-powstają na bazie uczuć,zwłaszcza tłumionego stresu (gdyby człowiek nie odczuwał emocji,tak jak niektórzy myślą,nie mógłby zachorować na CHAD). Pomimo tego,że Kukliński w pewnym okresie swojego życia zabijał ludzi bez cienia emocji,możemy dowiedzieć się,że było to skutkiem tłumionego przez wiele lat gniewu,stłumionych wyrzutów sumienia i poczucia winy.
Pierwsze zabójstwo także popełnił pod wpływem praktycznie afektu. Widzimy więc w nim także człowieka i wyzbywamy się wszelkich fikcyjnych złudzeń dotyczących psychopatii.
-Przerażająca.. Wychowałam się na powieściach Kinga,których jednak nie musiałam nigdy przerywać w trakcie czytania. Całkiem inaczej było z tą książką. Okrucieństwo wylewa się z niej litrami.. Prawie na każdej stronie,w każdym rozdziale przedstawione jest życie Kuklińskiego,w taki sposób,że normalna osoba mogłaby zadać sobie pytanie: " jak to możliwe,że ten człowiek na każdym kroku miał styczność z czymś tak potwornym?". Praca,pracą,w końcu bohater był zabójcą na zlecenie,jednak widzimy także inne, brutalne sytuacje- dręczenie Kuklińskiego na każdym kroku, czy to przez ojca,matkę,czy nauczycieli,księży i rówieśników. Brutalne dręczenie. Porażający brak oparcia w bliskich, patologie na każdym kroku,zdemoralizowane rodzeństwo,a także codzienne,mrożące krew w żyłach sytuacje,których świadkiem nie powinien być żaden człowiek (np.gwałt na chłopczyku). Książka sprawiła,że po paru rozdziałach bałam się.. bałam się tej brutalności, nie do pojęcia było dla mnie,jak ów człowiek mógł to wszystko znosić.
-Ambiwalentny stosunek do głównego bohatera. Jak oglądałam wywiady,w których de faco było zdecydowanie mniej informacji o Kuklińskim to było mi go bardzo szkoda. Podchodziłam do tego na luzie: oto kolejny seryjny morderca dręczony w dzieciństwie,który teraz zabija,nic nowego. Nie rozumiałam nawet o co tyle szumu wokół tej postaci. Jednak kiedy zaczęłam czytać tę książkę to mój stosunek do głównego bohatera zmieniał się wraz z liczbą przeczytanych stron. Początkowo-tak jak podczas oglądania dokumentów, było mi go żal. Rozumiałam jego motywy,a genialny opis patologicznego środowiska,w którym przyszło mu żyć sprawił,że zrozumienie ciągnęło się za mną przez wiele rozdziałów. W środku książki jednak i pod koniec zaczęłam już powoli mieć dość Kuklińskiego i tego,że wszystko uchodzi mu na sucho. Czekałam na wybawcę, na dzielnego policjanta,który w końcu się tym zajmie. Bohater coraz bardziej mnie irytował,stawał się coraz bezczelniejszy (co oczywiście było skutkiem zaburzeń osobowości) tak w poglądach jak i w zachowaniu. Zaczęłam czuć szczerą niechęć do Kuklińskiego. Muszę przyznać,że czytanie tej książki było dla mnie takim samym doświadczeniem,jakbym naprawdę w pewnym sensie uczestniczyła w tym wszystkim. Czułam się jak człowiek,który słyszy w telewizji wiadomości o nieuchwytnym i inteligentnym mordercy i początkowo chwali go,życzy mu dobrze ale po pewnym czasie zaczyna stawiać granice i mówi "stop".
-Zawiera także podstawowe informacje o mafii. Właśnie,możemy się z niej dowiedzieć jak wyglądała prawdziwa mafia i jak mocno różniła się od dzisiejszych prymitywnych 17 latków w dresach. Dodatkowo poznajemy sławne postaci z półświatka, którymi możemy także się zainteresować (muszę przyznać,że mafiosi z tej książki tak mnie zaintrygowali,że zaczęłam szukać informacji na ich temat w internecie i niektórzy mieli naprawdę "barwne" życie).
-Książka została napisana w tzw. "filmowym stylu" (moje określenie). Tzn. Mamy główny cytat na samym początku,a także cytaty członków rodziny, policjantów,w końcu samego Kuklińskiego. Na końcu powieści jest podsumowanie tego wszystkiego w postaci informacji o losach głównych bohaterów, czyli to wszystko,na co zazwyczaj możemy się natknąć podczas oglądania jakiegokolwiek filmu z wątkami dokumentalnym (na faktach). Można powiedzieć,że książka to dobry kryminał. Jak ktoś ma dobrą wyobraźnię (a książka jeszcze ją podsyca) to może poczuć się jak w kinie :)
-Nauka myślenia przyczynowo-skutkowego. Czyli-drodzy rodzice,nie bijcie swoich dzieci,uczniowie,powstrzymajcie się od napastowania słabszych itp. Książka uczy, czego powinno się unikać w kontaktach z jakimkolwiek człowiekiem,kimkolwiek by on dla nas nie był,żeby nie zrobić z niego zwyrodnialca. Nawet wydawałoby się codzienne sytuacje takie jak zaczepki w barze mogę kogoś zdenerwować,a ludzie jak wiadomo-reagują różnie. Książka uczy,że należy hamować niepotrzebną agresję dla dobra otoczenia i przede wszystkim własnego (skąd możesz wiedzieć, czy osoba,której skomentowałeś na głos grube okulary nie jest drugim Kuklińskim ?).

Nie wiem,co mogę jeszcze dopisać, na pewno to nie wszystkie zalety tej książki ale póki co,nic więcej do głowy mi nie przychodzi.
Będę ją polecać każdej osobie !

Daję 10 gwiazdek. Dałabym 11,a nawet więcej,gdyby była taka opcja.
Książka zdecydowanie REWELACYJNA pod każdym względem.
Przyznam,że wcześniej widziałam oba wywiady z Kuklińskim i nie wywołały we mnie aż takich emocji. Ot, morderca jak każdy inny. Jednak po przeczytaniu tej książki zmieniło się moje patrzenie na wiele spraw. Książka wywarła na mnie ogromne wrażenie....