Panna Ewa jest spełnieniem marzeń każdego rodzica, który mimo, że widząc jej trzpiotowatość, i pewnie dziś już diagnozowane ADHD, czasami miałby powody do niepokoju i lęku, co z niej wyrośnie, to jednak dostrzega w niej same dobre cechy, bo znalazły one u niej całą swoją pełnię. Dobre to dziecię, troskliwe i opiekuńcze, wychowane według najlepszych zasad. Choć nie przywiązuje wagi do konwenansów, zwłaszcza w sposobie komunikacji ze starszymi i potrafi coś „chlapnąć” od siebie tak, że w pięty pójdzie, ale i tak czyni to w taki sposób, że nikogo to w żaden sposób nie obrazi i nie urazi, a gdyby porównać ten styl z zachowaniami dzisiejszej młodzieży, której język, pyskowanie, nie przebieranie w słowach, jest raczej, opisując to obrazowo szambem niż kałużą, to na tym tle Ewa ze swymi pełnymi taktu, choć i kipiącymi emocjami, bo płynącymi z serca i będącymi szczerymi reakcjami, słowami, wychodzi jako ideał godny ulokowania na piedestale. Takiej wrażliwości byśmy chcieli oczekiwać, takiego szacunku do dorosłych pragnąć, ale pamiętajmy, to inne czasy, inne obyczaje, a te się zmieniły i dziś już takich Ew po prostu nie ma. Która z dziewcząt gotowa by była w imię zasad i chęci pomocy w rozwiązaniu trudnej rodzinnej sprawy przejechać pół Polski i stanąć przed obliczem surowego człowieka, by z pokorą prosić go o litość i łaskę, a w dodatku podjąć się mediacji wraz z poręką, że kosztem własnego poświęcenia na wypadek nie wywiązania się stron z umowy, poniesie wszystkie konsekwencje. Ewa jest duchem niepospolitym, słodkim, dobrym dzieckiem, które jest nad wyraz dojrzałe i potrafi zachować się z wielką kultura i klasą, zawsze, jak prawdziwa dama mimo niesprzyjających okoliczności. Taki model wychowania odszedł jednak do lamusa. Myślę, że przez wiele lat jej przygody bawiły i rozśmieszały do łez, choć i łzy wzruszenia też wywoływały. Jednocześnie była ona wzorem do naśladowania dla wielu pokoleń dziewcząt. Dziś już jednak jej postawa nie zdobyłaby wśród młodych ludzi uznania i zniknęłaby w mrokach przeszłości jako świetlany obraz tego, co dobre, ale utracone bezpowrotnie. A przecież Ewa to samo dobro, żywe srebro, która zawsze bardziej troszczyła się o innych niż o siebie i była gotowe zrobić wszystko, by komuś pomóc i go uratować. Szkoda, że dobre wzory odchodzą na bok, a w to miejsce dostajemy tylko namiastki, takie kiepskie podróbki. Ewa jest fantastyczną dziewczyną o wielkim sercu i nieposzlakowanym charakterze. Niech świeci swym blaskiem mimo pokoleniowych zmian.

Panna Ewa jest spełnieniem marzeń każdego rodzica, który mimo, że widząc jej trzpiotowatość, i pewnie dziś już diagnozowane ADHD, czasami miałby powody do niepokoju i lęku, co z niej wyrośnie, to jednak dostrzega w niej same dobre cechy, bo znalazły one u niej całą swoją pełnię. Dobre to dziecię, troskliwe i opiekuńcze, wychowane według najlepszych zasad. Choć nie...