Wydana pierwszy raz w 1900 roku "Siostra Carrie" kontynuuje tradycje dziewiętnastowiecznej prozy anglosaskiej, więc może przypaść do gustu miłośnikom klasyki.
Nie jest to jednak powieść wysokich lotów, głównie za przyczyną przewidywalności wielu wątków i wykorzystania mocno oklepanego w literaturze motywu Kopciuszka. Autor, co prawda, urozmaicił ten motyw kilkoma fabularnymi niespodziankami, które na pewno podnoszą wartość całości, jednak nie ustrzegł się przed szablonowością.

Mimo wspomnianych wad, czyta się z przyjemnością, bo to lekka i wciągająca lektura.
Udało się Dreiserowi stworzyć postacie, które wzbudzają w czytelniku emocje. Ciekawe są ich perypetie, zwłaszcza upadek jednego z drugoplanowych bohaterów, który - moim zdaniem - jest największym atutem fabuły. Śledzenie powolnej degrengolady tej postaci może pasjonować, zwłaszcza, że akurat ten wątek nie jest do końca przewidywalny i zaskakuje swym finałem.

Za plus uważam też zacięcie psychologiczne, z jakim autor podchodzi o swych postaci, oddając w początkach wielu rozdziałów znaczący głos narratorowi. Momentami fragmenty te przypominały mi prozę Henry'ego Jamesa.
Niewątpliwą zaletą jest też wiarygodnie pokazane tło społeczne, zwłaszcza problemy związane z kryzysem gospodarczym, bezrobociem, strajkami robotników.

Całość napisana jest stylem, który dziś już może trącić myszką, ale ma to swój urok, który na pewno doceniają miłośnicy klasyki.

Wydana pierwszy raz w 1900 roku "Siostra Carrie" kontynuuje tradycje dziewiętnastowiecznej prozy anglosaskiej, więc może przypaść do gustu miłośnikom klasyki.
Nie jest to jednak powieść wysokich lotów, głównie za przyczyną przewidywalności wielu wątków i wykorzystania mocno oklepanego w literaturze motywu Kopciuszka. Autor, co prawda, urozmaicił ten motyw kilkoma...