Mamy w domu taki zwyczaj, że wieczorem siadamy wszyscy na kanapie i albo ja albo mąż czytamy dzieciakom książki. Chociaż wszystkie dzieci czytają już same, tradycja jest wciąż żywa. To świetna dla nas okazja, żeby przypomnieć sobie książki z dzieciństwa, ale również odkryć coś nowego. "Dziadek", jak roboczo nazywam tę książkę, to jedno z odkryć. Lubię i cenię autorów, którzy bez zadęcia dydaktycznego przemycają ważne treści i traktują młodego czytelnika poważnie. Rozumieją, że dzieci potrafią myśleć abstrakcyjnie, że nie trzeba im wszystkiego wkładać do głowy łopatologicznie. Że jak coś jest niejasne, to rodzic wyjaśni. Uczucie Antosia do dziadka jest przejmujące. Heroiczne wysiłki jakie podejmuje ten chłopiec, żeby ocalić pamięć o dziadku - wzruszają do łez. Ale nie, to nie jest ckliwe. Absolutnie nie. I za to też lubię tę książkę. Jest zabawna, ale to nie jest humor oczywisty, wymaga od dzieci pewnej wrażliwości. Na okładce jest napisane "9+", że niby od 9 lat? E tam. U nas jest 6-latek, 8-latek i 10-latka. Odruchy prawidłowe - śmiech, zaduma, rechot, chichot, płacz. Nie czekajcie aż dziecko skończy 9 lat.

Mamy w domu taki zwyczaj, że wieczorem siadamy wszyscy na kanapie i albo ja albo mąż czytamy dzieciakom książki. Chociaż wszystkie dzieci czytają już same, tradycja jest wciąż żywa. To świetna dla nas okazja, żeby przypomnieć sobie książki z dzieciństwa, ale również odkryć coś nowego. "Dziadek", jak roboczo nazywam tę książkę, to jedno z odkryć. Lubię i cenię autorów,...