Pierwsze zdanie: „Jack Torrance pomyślał: nadgorliwy kutasina.” – i od razu wiesz kto to napisał!
Pierwsze dziesięć stron, akurat cały pierwszy rozdział: już wiesz, że ta książka skończy się źle, a ludzie skazujący się na tą sytuację są nienormalni.
Pierwsze sto stron: w pełnym oczekiwaniu wyczekujesz rozwoju wypadków, jednak zamiast akcji, wracają wspomnienia.
A jeśli mówimy o wspomnieniach, to zdradzę wam pokrótce moje z pierwszymi stronami:
Rodzina Torrance przeprowadza się na zimę do hotelu, gdzie głowa rodziny ma robić za dozorcę. Jednakże nie jest to w tym okresie hotel pełen gości... Trzy osobowa rodzina w górach, sama w hotelu okrytym śniegiem, brak ludzi w około. Nie ma drogi ucieczki z żadnej strony, a zima jest surowa (nie to co nasza).
Oczywiście każdy hotel ma dwie twarze: jedną, którą nam pokazuje, drugą pełną skandali i morderstw.
Danny – pięcioletni syn Jacka i Wendy ma jasność, która powoduje, że widzi rzeczy które się staną lub które dla ludzi bez jasności nie istnieją, wie, kto o czym myśli i odczuwa hotel Panorama z całym jej brzemiem... i wie, że ten hotel ich pragnie i nie pozwoli im wszystkim stamtąd wyjść żywymi.

Pierwszorzędna książka! Wiedz, że będziesz się trząsł ze strachu; że z napięciem będziesz wyczekiwał ciągu dalszego i w końcu, że z niecierpliwością będziesz doglądał końca! Pióro mistrza! Polecam!

Pierwsze zdanie: „Jack Torrance pomyślał: nadgorliwy kutasina.” – i od razu wiesz kto to napisał!
Pierwsze dziesięć stron, akurat cały pierwszy rozdział: już wiesz, że ta książka skończy się źle, a ludzie skazujący się na tą sytuację są nienormalni.
Pierwsze sto stron: w pełnym oczekiwaniu wyczekujesz rozwoju wypadków, jednak zamiast akcji, wracają wspomnienia.
A jeśli...