W miejscowości Wampirzyce stał sobie dom. Parterowy z czerwoną dachówką albo piętrowy z dachem zielonym – w zależności od tego, komu chcecie wierzyć. Plotka nawet tak oczywiste kwestie potrafi pogmatwać. W domu mieszkali: tata (konserwator zabytków i malarz), mama (psycholog), siedmioletni Kazio oraz jego starsza siostra Baśka i młodszy brat Staś. Był też pies, gustujący w sznurówkach jamnik o imieniu Wampir. I była skrzynia na strychu. Drewniana, odrapana, z dużym zielonym guzikiem w rogu. W kwestii koloru guzika zdania nie były podzielone, ponieważ nawet najgorsi plotkarze nie mają w zwyczaju zaglądać ludziom na strych. Przeważnie.

Kaziowi zdarzyło się ukryć w tej skrzyni przed gniewem starszej siostry. Jednak kiedy z niej wyszedł, odkrył, że w całym domu jest nienaturalnie pusto, a w pomieszczeniu na końcu korytarza siedzą jacyś dziwni, obcy ludzie. W ten sposób Kazio dowiedział się, że skrzynia to przejście, które prowadzi prosto do najprawdziwszej rodziny wampirów. Olaboga i rety skarpety. Przecież w książce brata Kuby napisali, że wampiry uwielbiają wysysać z ludzi krew. Straszne potwory – bez kołka nie podchodź. A może już wysączyli Baśkę?

Uprzedzenia Kazia szybko rozwiały się jak dym, bowiem rodzina wampirów okazała się przesympatyczna, skora do pomocy oraz zafiksowana na punkcie nawiązywania dobrych relacji z ludźmi. Domniemane potwory robią, co mogą, by przełamać stereotypowe wyobrażenia i zaprzeczyć plotkom na swój temat. Obwieszają się czosnkiem, w ilościach niemal hurtowych hodowanym w ogródku, a nadwrażliwość ciotki na światło słoneczne tłumaczą zapaleniem spojówek. Dziadek Hongogard całymi dniami struga w warsztacie osinowe kołki, które wystawia potem na aukcjach w internecie, a babcia Fibrycukella należy do Towarzystwa Przyjaźni Ludzko – Wampirzej. Posądzenie o picie krwi wywołuje ich oburzenie, no bo naprawdę, czego to ci ludzie nie wymyślą… .

Niestereotypowe myślenie wampirów kończy się jednak tam, gdzie pojawiają się wilkołaki. Ich wzajemne kontakty okazują się pełne znanych nam już klisz… .

Książka Iwony Czarkowskiej powinna stać się lekturą obowiązkową dla dzieci, ponieważ doskonale obrazuje nasz stosunek do wszelkiej odmienności. Z braku własnych doświadczeń opieramy się na stereotypach i powielamy pełne uprzedzeń plotki. Zdarza się nam również oceniać innych z góry, bez wcześniejszego poznania. Warto o tym przypominać.

Recenzja opublikowana na blogu: https://zapiskinamarginesie.pl/2017/06/12/paskudne-wampiry-i-jeszcze-gorsze-wilkolaki/

W miejscowości Wampirzyce stał sobie dom. Parterowy z czerwoną dachówką albo piętrowy z dachem zielonym – w zależności od tego, komu chcecie wierzyć. Plotka nawet tak oczywiste kwestie potrafi pogmatwać. W domu mieszkali: tata (konserwator zabytków i malarz), mama (psycholog), siedmioletni Kazio oraz jego starsza siostra Baśka i młodszy brat Staś. Był też pies, gustujący w...