ja tylko zacytuje huxleya
"Fak­tyczna szczęśli­wość zaw­sze wy­pada bla­do na tle spodziewa­nej nag­ro­dy za nędzę. No i rzecz jas­na sta­bil­ność nie jest tak efek­towna jak nies­ta­bil­ność. Za­dowo­lenie zaś nie ma w so­bie tej aureoli, ja­ka zdo­bi szlachetną walkę z nie­szczęściem, nie ma ma­low­niczości cechującej walkę z po­kusą lub upa­dek z po­wodu na­miętności lub zwątpienia. Szczęśli­wość nig­dy nie by­wa wzniosła. "
to wszystko na ten temat:)

ja tylko zacytuje huxleya
"Fak­tyczna szczęśli­wość zaw­sze wy­pada bla­do na tle spodziewa­nej nag­ro­dy za nędzę. No i rzecz jas­na sta­bil­ność nie jest tak efek­towna jak nies­ta­bil­ność. Za­dowo­lenie zaś nie ma w so­bie tej aureoli, ja­ka zdo­bi szlachetną walkę z nie­szczęściem, nie ma ma­low­niczości cechującej walkę z po­kusą lub upa­dek z po­wodu na­miętności lub...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Od początku polskiego okresu literatury współczesnej zastanawiano się "Czy możliwa jest literatura po Oświęcimiu"? W pewnym sensie na kształt współczesności wpłynęła filozofia poprzedniej epoki: egzystencjalizm rodzący się z cierpień oraz wojna i jej skutki (zobrazowane w poezji Miłosza i Różewicza). Temat śmierci zresztą rozpoczęty w średniowieczu kontynuował Bolesław Leśmian, Paul Celan czy Rilke, a po wojnie nasilił się on w poezji Białoszewskiego czy też prozie Stachury. Dodatkowo Stachura wywołuje w swoich powieściach motyw samotności, która jest źródłem cierpienia człowieka nieszczęśliwego, zagubionego we współczesnym świecie. Drugą kwestią jest wyczerpanie motywów z poprzednich epok literackich: Wieś kiedyś była arkadią i źródłem szczęścia, dopóki w pozytywizmie nie odkryto rozbratu między wsią i miastem i nie zaczęto miasta gloryfikować.Wątek ten podejmuje współcześnie Tadeusz Nowak i Wiesław Myśliwski. Także w pozytywizmie, wraz ze świadomością scjentyzmu doszła do głosu jakże pesymistyczna filozofia Artura Schopenhauera. Miłość w romantyzmie była motywacją do walki o ojczyznę, aż w końcu cierpienie ze zbiorowego stało się indywidualne, co obrazuje literatura Młodej Polski. Cierpienie jest obecne od epoki Młodej polski nieustannie: wtedy pojawia się powieść modernistyczna i postmodernistyczna, chcąca łamać przyjęte dotąd konwencje, by nie tylko przez treść ale i formę przekazać głębszą prawdę o rzeczywistości. Chciałoby się powiedzieć, że im bliżej do współczesności, tym bardziej akcentowano świadomość, że życie kończy się śmiercią i trzeba tym przeświadczeniem walczyć. Taki walczący bohater był buntownikiem (romantyzm, MP) albo też zgadzał się pokornie z losem (poezja Wisławy Szymborskiej, afirmująca życie i wyrażająca zgodę na zakończenie życia). Prawdy, które głoszą dzieła pesymistyczne są z reguły bardziej uniwersalne. Za przykład podam dzieła Honoriusza Balzaka: Ojciec Goriot, Małe Niedole pożycia małżeńskiego, Cierpienia Wynalazcy czy też wątki bliskiego Balzakowi nowelisty Maupassanta. Ten pesymistyczny realizm kontynuuje w pozytywizmie polskim nowelistyka Bolesława Prusa.Pisarz w swoim systemie pedagogicznym, jak i w nowelach ukazał bohaterów cierpiących z powodu braku racjonalnego podejścia do rzeczywistości, dla których jedynym pocieszeniem był ideał Boga (Antek, Sieroca dola, Grzechy dzieciństwa).

Od początku polskiego okresu literatury współczesnej zastanawiano się "Czy możliwa jest literatura po Oświęcimiu"? W pewnym sensie na kształt współczesności wpłynęła filozofia poprzedniej epoki: egzystencjalizm rodzący się z cierpień oraz wojna i jej skutki (zobrazowane w poezji Miłosza i Różewicza). Temat śmierci zresztą rozpoczęty w średniowieczu kontynuował Bolesław...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

PMat: Nawet u Hrabala szczęście bywa zastąpione pogodzeniem się z niewesołym losemAkurat pogodzenie się z losem w wykonaniu Hrabala spokojnie można nazwać stanem szczęścia.

PMat: Nawet u Hrabala szczęście bywa zastąpione pogodzeniem się z niewesołym losemAkurat pogodzenie się z losem w wykonaniu Hrabala spokojnie można nazwać stanem szczęścia.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

U Nabokova jest dużo optymizmu - w prawie każdej powieści.

U Nabokova jest dużo optymizmu - w prawie każdej powieści.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Dziedzictwo literackie jest tak obszerne, że nietrudno znaleźć mnóstwo przykładów dla poparcia jakiejkolwiek tezy o charakterze ogólnym. I dlatego należałoby się chyba od formułowania podobnych tez powstrzymać :)
Jedną z najbardziej charakterystycznych powieści dwudziestowiecznych stanowiących afirmację życia zdaje mi się być Colas Breugnon[bookLink]26534|Colas Breugnon[/bookLink]. Polecam wszystkim, którzy jeszcze nie znają!

Dziedzictwo literackie jest tak obszerne, że nietrudno znaleźć mnóstwo przykładów dla poparcia jakiejkolwiek tezy o charakterze ogólnym. I dlatego należałoby się chyba od formułowania podobnych tez powstrzymać :)
Jedną z najbardziej charakterystycznych powieści dwudziestowiecznych stanowiących afirmację życia zdaje mi się być Colas Breugnon[bookLink]26534|Colas...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Worek pełen trywializmów, do którego wrzucono wszystkie te książki, przy czytaniu których nie boli nas brzuch od histerycznych spazmów śmiechu.
Mądrości w stylu „trudniej jest napisać powieść wesołą”.
Nie wiem – nie pisałam. I nawet nie wiem, czy trudno wbrew pozorom, bo nie próbowałam nigdy.
Staram się wrócić do wszystkich książek, które przeczytałam w ciągu ostatniego miesiąca i w panice szukam w nich rozpaczy. Włosów nie rwałam, nie budziłam w nocy męża głośnym szlochem.
Są książki smutne, są wesołe, melancholijne, sarkastyczne,... Ale żeby od razu rozpacz? Gdzieś jest na pewno, ale żeby wszędzie? I zawsze?
„Muminki!” woła mój mąż, zadowolony, że znalazł powieść ociekającą szczęściem. Powieść? Ba – całą sagę! Czym byłoby szczęście, bez odrobiny smutku? Nie odbierajmy Włóczykijowi chwil zadumy…
Ulica marzycieli, Esperanza i jej święci, Hrabal, Vonnegut, Bracia Sisters, Zadyma w dzikim sadzie,…
„No to może my mamy Aspergera?” – dodaje mąż.

Worek pełen trywializmów, do którego wrzucono wszystkie te książki, przy czytaniu których nie boli nas brzuch od histerycznych spazmów śmiechu.
Mądrości w stylu „trudniej jest napisać powieść wesołą”.
Nie wiem – nie pisałam. I nawet nie wiem, czy trudno wbrew pozorom, bo nie próbowałam nigdy.
Staram się wrócić do wszystkich książek, które przeczytałam w ciągu ostatniego...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Że cała literatura XX-wieczna zdaje się być literaturą rozpaczy, z uwagi na czas hekatomby jest zrozumiałe. A jednak i podczas zawieruchy wojennej, bohaterowie niektórych powieści ( dla przykładu choćby ci z Czasu zamkniętego, Pokonanych Hanny Cygler) są szczęśliwi, uszczęśliwieni kiedy przeżywają miłość. Wówczas nawet wojna zostaje zdystanowana.
Poza tym, miłóść może być przyczyną do szczęścia jak i do nieszczęścia, zatem trudno pisać tylko o szczęściu, albowiem jest ono dobrodziejstwem chwili(!) Jestem o tym przekonana:-)

Że cała literatura XX-wieczna zdaje się być literaturą rozpaczy, z uwagi na czas hekatomby jest zrozumiałe. A jednak i podczas zawieruchy wojennej, bohaterowie niektórych powieści ( dla przykładu choćby ci z Czasu zamkniętego, Pokonanych Hanny Cygler) są szczęśliwi, uszczęśliwieni kiedy przeżywają miłość. Wówczas nawet wojna zostaje zdystanowana.
Poza tym, miłóść może być...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Tak, podbijam propozycję Szwejka i Hrabala, w ogóle naród czeski oraz jego dystans do świata.

Tak, podbijam propozycję Szwejka i Hrabala, w ogóle naród czeski oraz jego dystans do świata.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post