Nie tak dawno w pewnym lesie niedaleko Karpat pewna bizneswomen wybudowała ultranowoczesny, wysoki hotel, który szybko stał się sławny na cały świat. Od jej nazwiska nazwano go Gothel Hotel. Nikt jednak nie wiedział, że na najwyższym piętrze, w największym apartamencie wraz z nią mieszkała pewna młoda dama. Każdego ranka spędzała kilka godzina na to by siedząc przy swoim plazmowym telewizorze zaplatać swoje blond włosy w nieprzyzwoicie długi warkocz. Z wprawą robiła to bez patrzenia w lustro. Musiała tworzyć fantazyjne fryzury, by nie plątały się za nią podczas chodzenia po pokoju. Odkąd pamiętała macocha Gothel nie pozwalała jej wychodzić na zewnątrz hotelu, a i z pokoju wypuszczała ją niechętnie. Roszpunce, bo tak się nazywała dziewczyna, pozostawało jedynie tęskne obserwowanie lasu otaczającego hotel. Na to nie miała jednak za wiele czasu.
Miała niezmiennie napięty plan dnia. Przez indywidualny tok nauczania, nauczyciele odwiedzali ją jeden po drugim i sprawdzali jej wyniki w nauce. Gothel bardzo zależało by jej pasierbica stała się wykształcona kobietą i po jej śmierci odziedziczyła hotel, jednak po prawdzie Roszpunka, czuła się jak więzień we własnym domu. Nie wolno jej było chodzić na imprezy, podróżować, czy choćby chodzić do szkoły, gdyż podobno kontakt z przeciętnymi dziećmi mógłby mieć na nią zły wpływ.
Poza tym wcale nie chciała o przejęciu hotelu. Marzyła o tym by uciec i zostać profesjonalną fryzjerką, lub stylistką, ale matka nie chciała o tym słyszeć. Dni upływały jej na nauce, a w wolnym czasie grała w gry komputerowe i te na Play Station, malowała na tablecie, tworzyła grafiki, pisała opowiadania na konkursy internetowe, a czasem śpiewała słodko przy otwartym oknie ze słuchawkami na uszach.
Przez te rozliczne zajęcia zupełnie nie zauważyła pewnego parkur'owca, który dnia pewnego postanowił pobić swój rekord w wspinaczce na wysokie ściany i wybrał właśnie Gothel Hotel...

Nie tak dawno w pewnym lesie niedaleko Karpat pewna bizneswomen wybudowała ultranowoczesny, wysoki hotel, który szybko stał się sławny na cały świat. Od jej nazwiska nazwano go Gothel Hotel. Nikt jednak nie wiedział, że na najwyższym piętrze, w największym apartamencie wraz z nią mieszkała pewna młoda dama. Każdego ranka spędzała kilka godzina na to by siedząc przy swoim...

Nie lubił swojej pracy i był pewien że nic się dziś nie zmieni. Przez gorące, lepkie powietrze pocił się jak świnia. Wokół smród tłustych kebabów i spalin samochodów, wżerający się w ubranie, włosy i skórę. Wieczorami czasami brał 3 razy prysznic żeby zmyć fetor targu: na próżno. Gdyby jeszcze w pobliżu nie otworzyło się te pieprzone stoisko rybne… a teraz wszystkie jego dywany cuchnęły wędzoną makrelą.
- DYYYWANNY TRAAADYYCYJNE I NOWOCZESNE. NAJLEEPPSZAAA JAAAKOŚĆ. DYYWANY WEEŁNIANEE - akurat wełniane, większość mam akrylowych ale ciemne starsze panie i tak się nie poznają…
– NAAAJLEPSZA JAAKOŚĆ. TAAAANIO. NAAAAJTANIEEEJ!!!!!- krzyczał zachęcając potencjalnych klientów. – DYYWANNY U ALIEGO TO NAAAJLEPSZY WYBÓR!
Przedstawiał się jako perski sprzedawca dywanów, tak naprawdę więcej miał akrylowych wykładzin-niestety trzeba było kombinować. Handlował na czarno, oszukiwał w wydawaniu reszty co naiwniejszym klientkom a czasami jego tresowana małpka przynosiła smartfona „znalezionego” w kieszeni turystów. Każdy orze jak może.
- Naprawdę ma pan najlepszy towar? – Śliczna czarnulka podeszła do stoiska. Niebieskie jasne jeansy opinały ściśle jędrny tyłeczek, błękitny top odsłaniał opalony brzuszek , za to ukrywał największy skarb dziewczyny… Czarne gęste włosy i kocie oczy podkreślały egzotyczną naturę.
- eee.. oczywiście. Zapraszam , zapraszam- proszę zobaczyć to cudo: piękna ciemna zieleń. – Matko, ale laska.. skąd taka ślicznotka się tu wzięła?- pomyślał.
- Wie Pan co? Szukam czegoś do biura mojego papy, może jedwabnych? Ma pan jedwabne dywany?
Nie miał.
***
Ali chodził smętnie po wynajmowanej kawalerce. Piękna nieznajoma , a konkretnie jej piękne kształty wracały do mężczyzny z siłą tsunami. Tymczasem przed nim rysował się kolejny wieczór w brudnym małym, stęchłym pokoju w towarzystwie małpki Abu. Cholera, jak on marzył o takiej dziewczynie: kobiecie z wyższej klasy, nie oszukujmy się kobiecie nie z jego ligi.
-Abu? Jakie plany na wieczór żeby pocieszyć pana? – małpka jakby czekając na to pytanie otworzyła drzwi kuchennej szafki: trzy butelki ginu napełniły Aliego nadzieją.
***
Po pierwszej butelce jego śpiew było słychać w całej kamienicy.
-Ksiąąążeeę Aaaali z daleka dziś tutaj przybyyywaaa. Naaadszedł czasaa by giąć się w pas i ani mruuuu…. – Po drugiej butelce ginu pił z lampy naftowej bo ostatnia szklana rozbiła się przy pijackich tańcach.
-Kooocham gin, bo jestem paanem świata!!! Mój gin małpko-mój mój – maagiczny gin, dżin.. dżin z lampy.. – śmiał się wraz z koordynacją tracąc kontakt z rzeczywistością.
Pijany Ali wyszedł na balkon. „Lece na magicznym dywanie do mooojej ślicznoteczki!!”
Jak powiedział tak zrobił. Tylko że zamiast na dywanie , na chodniczku z łazienki.., zamiast do nieznajomej 8 pięter w dół .
Na krzywy chodnik.

Nie lubił swojej pracy i był pewien że nic się dziś nie zmieni. Przez gorące, lepkie powietrze pocił się jak świnia. Wokół smród tłustych kebabów i spalin samochodów, wżerający się w ubranie, włosy i skórę. Wieczorami czasami brał 3 razy prysznic żeby zmyć fetor targu: na próżno. Gdyby jeszcze w pobliżu nie otworzyło się te pieprzone stoisko rybne… a teraz wszystkie jego...

Po śmierci ojca, macocha Śnieżki wyszła za mąż za bogatego, obleśnego starucha. Królewna zdawała sobie sprawę, że robi to dla zapewnienia im przyszłości, w końcu straciły zamek i musiały opuścić swoją posiadłość. Nienawidziła tego starego pierdziela, przychodzącego w nocy i wkładającego łapska w jej jedwabne stringi. Oczywiście nie narzekała kiedy dawał jej kasę na nowe ciuchy, gadżety i całonocne imprezy zakrapiane, a właściwie oblewane alkoholem. Dziewczyna nic nie mówiła o przygodach z nowym tatusiem, żeby nie psuć planu macochy. Jednocześnie szukała sposobu, aby zapomnieć miłe chwilę z ojczymem. Piwo, wódka i whisky dawały początkowo radę, ale szybko jej się znudziły. Nuda spowodowała, że coraz częściej zamieszczała półnagie lub nagie zdjęcia na instagramie. Dzięki temu poznała wielu mężczyzn i nie tylko, którym co jakiś czas umilała chwile zapominając o całym świecie. Nie była dziwką, co to, to nie. Po prostu jej życie było strasznie ciężkie i musiała to odreagować. Śnieżka – imię, które pasowało do jej zainteresowań odkrytych po czasie dzięki nocnym wizytom papcia. Wciągała wszystko co się dało, a że pieniędzy nie brakowało, często stawiała swoim znajomym. Zaczęło się od amfetaminy, a potem poszło z górki mefedron, metamfetamina, kokaina. Jednak zawsze brała tylko jeden rodzaj, na jednej imprezie. Och, ależ przyjemnie było wciągać działkę za działką i być pełną energii. Myślała, że zjazdy, które przeżywała wcale nie były takie złe. Przecież każdy normalny człowiek ma trzęsące się ręce, oczy podpuchnięte jakby nie spał tydzień i w ciągu paru miesięcy chudnie kilkanaście kilo, ważne, że specyfiki działały. Dilerzy, którzy zapewniali jej rozrywkę byli znani w mieście pod nazwą „Gang 7 Krasnali”. Nazywali się Wciągacz, Odkurzacz, Twaróg, Kinol, Stówa, Białko i Doktor. Szajka często organizowała imprezy dla swoich stałych klientów, w miejscu zwanym Kopalnią. Gdy nastał czas kolejnego melanżu Śnieżka przybyła punktualnie wraz ze swoją rozchichotaną świtą. Nie było problemem, żeby stwierdzić, że każda z nich przed przyjściem wzięła działkę, tak dla rozluźnienia. Krasnale siedzące przy wielkim stole zaprosiły ekipę Królewny. Gdy wszyscy rozsiedli się wygodnie magiczne proszki poszły w ruch. Śnieżka łamiąc swoją zasadę wciągnęła wszystko co było dostępne. Przez chwilę bawiła się cudownie, machając zgrabnym tyłkiem w rytm muzyki. Nagle zakręciło jej się w głowie i upadła nieprzytomna...
Zrozpaczona macocha dzięki wpływom męża załatwiła swojemu skarbowi najlepszą klinikę w kraju. Lekarze byli jednogłośni – powinna umrzeć, lecz zamiast tego wpadła w permanentną śpiączkę. Od tej pory leży na szpitalnym łóżku ubrana w białą koszulę nocną, podpięta do medycznej maszynerii. Śni i zapewne czeka na księcia z bajki, aż wciągną razem śnieżną kreskę. Jedyne na co może liczyć w tej chwili, to wizyty ojczyma, który daje regularnie łapówki cieciowi, aby być sam na sam z córeczką, którą dogłębnie kocha.

Po śmierci ojca, macocha Śnieżki wyszła za mąż za bogatego, obleśnego starucha. Królewna zdawała sobie sprawę, że robi to dla zapewnienia im przyszłości, w końcu straciły zamek i musiały opuścić swoją posiadłość. Nienawidziła tego starego pierdziela, przychodzącego w nocy i wkładającego łapska w jej jedwabne stringi. Oczywiście nie narzekała kiedy dawał jej kasę na nowe...

W dzisiejszych czasach fucha wróżki chrzestnej to ciężki kawałek chleba. Kieckę na bal i pantofelki zawsze można wyczarować z własnej szafy. Z księciem jest trochę trudniej, jednakże prawdziwy problem pojawia się, kiedy trzeba załatwić karetę na miarę XXI wieku a różdżka nadaje się tylko do dłubania w nosie.
– Daj mi chwilkę – poprosiła wróżka, strzepując utytłane smarem palce. Kopciuszek stała obok niej nad trupem tatowego auta z rozżaloną miną. Gdyby poziom magii na tym świecie nie był tak drastycznie niski wystarczyłoby klasnąć w dłonie, a pojawiłby się przed nią nowy mercedes na dodatek z pełnym bakiem.
Wróżka odbiegła w głąb uliczki mamrocząc pod nosem „Jestem wróżką, jestem, kurna, wróżką potrafię skołować karetę”. Dało się słyszeć kila syren alarmowych, wściekłe miauczenie, aż w końcu na podjazd wjechał srebrny samochód.
– Tylko pamiętaj, wróć przed północą, bo Kowalski zacznie szukać auta i obie mamy przekichane – ostrzegła dziewczynę, wpuszczając ją do środka.
I tak Kopciuszek pojechała na bal.

– Był dupkiem, rzuciłam w niego pantofelkiem – oznajmiła Kopciuszek, wchodząc do domu wróżki chrzestnej. Zastała ją w kuchni, ubraną w luźny dres i opartą o blat stołu, na którym stały dwie salaterki z lodami. Wyciągała w kierunku dziewczyny butelkę Burbona i uśmiechała się.
Dawniej zapewne wyjaśniłaby podopiecznej, że pantofelek powinna zostawić na schodach, ale przecież teraz samoobrona to podstawa.
Randka udała się tylko w połowie. Zdaje się, że Książę przestał być szarmancki, kiedy dowiedział się, że z tą dziewczyną nic dziś nie ugra, a potem stracił przytomność, w efekcie czego Kopciuszek spędziła wieczór na komisariacie.
Kiedy Kopciuszek zapytała, dlaczego tak się stało, wróżka uśmiechnęła się tylko i odrzekła:
– Bo taki jest świat, a życie to naprawdę skomplikowany labirynt. Jestem wróżką, ale to nie oznacza, że wezmę cię za rękę i poprowadzę przez niego na skróty. Nie nauczę cię jak być szczęśliwą, jak odnieść sukces, ani jak odróżnić prawdziwego księcia od błazna w przebraniu.
Możesz to zrobić tylko sama. Nigdy nie mówiłam, że pierwszy książę będzie tym ostatnim, bo czasem to błazen może okazać się księciem. Moim zadaniem jest pomaganie ci, podczas gdy ty będziesz uczyć się na własnych błędach. Postawię cię na nogi, kiedy braknie ci sił i kopnę w dupę, żebyś szła dalej. Wysłucham, jeśli będziesz chciała porozmawiać. Ale nie przeżyję za ciebie twojego życia.
Szczęśliwe Zakończenie musisz znaleźć sama.

W dzisiejszych czasach fucha wróżki chrzestnej to ciężki kawałek chleba. Kieckę na bal i pantofelki zawsze można wyczarować z własnej szafy. Z księciem jest trochę trudniej, jednakże prawdziwy problem pojawia się, kiedy trzeba załatwić karetę na miarę XXI wieku a różdżka nadaje się tylko do dłubania w nosie.
– Daj mi chwilkę – poprosiła wróżka, strzepując utytłane smarem...

Hotel „Czarny Las” znany był w całym kraju jako miejsce przepełnione klasą i elegancją. Położony nad brzegiem Jeziora Oranje kusił dziką aurą tajemniczości. Przez cały rok gościł on celebrytów, polityków i arystokrację wyższych sfer z całej Europy. Właścicielką hotelu była Ewelina Jurgielewiczowa, zwana przez pracowników, jak i bliskich jej gości czule „Babcią”. Przez lata sama prowadziła firmę i dopiero w ostatnim roku obowiązki te przejęła jej wnuczka – Justyna. Sama „Babcia” zajęła jeden z apartamentów i poprzestała na kontaktach z gośćmi jedynie na wieczornych kolacjach. Właśnie podczas jednej z takich kolacji, stolik przy którym siedziały obie panie był bacznie, acz dyskretnie obserwowany.
Przemysław Wolfe przyjechał do hotelu tylko w jednym celu. Miał wykonać powierzone mu zadanie. Justyna wydała mu się nawet ładna. Jej uroda może i nie wpisywała się idealnie w okładki brukowców, ale coś w jej błękitnych oczach oraz w uśmiechu, który pojawiał się równie szybko jak znikał, fascynowało go. Wiedział, że tylko przez nią uda mu się zbliżyć do starszej pani.
Około północy udało mu się wreszcie postawić drinka Justynie i wyciągnąć od niej informację, który apartament jest zajmowany przez właścicielkę, a po godzinie był już pod jego drzwiami. Zamek nie okazał się dużą przeszkodą. Po paru minutach program złamał kod i Wolfe wślizgnął się do środka. Wyciągnął gazę oraz butelkę z chloroformem i nasączył ją płynem. Słyszał miarowy oddech swojej ofiary w pokoju obok. Ostrożnie zbliżył się do drzwi od sypialni i powoli, centymetr za centymetrem zaczął je rozsuwać. Gdy były już wystarczająco szeroko rozsunięte przeszedł przez nie. Nerwy napięte miał jak postronki. Kochał ten moment, w którym decydował o czyimś życiu bądź śmierci. Po trzech minutach jego ofiara przestała się szarpać i opierać działaniu chloroformu więc z kieszeni wyciągnął niewielką ampułkę oraz jednorazową strzykawkę. Śmierć miała wyglądać na naturalną. Zawał serca – prosty, szybki i niezwykle skuteczny. Z napełnioną strzykawką zamarł w bezruchu. Ktoś wszedł do apartamentu i zapalił światło.
Wolfe szybko analizował sytuację. Jedyną osobą, która mogła teraz pojawić się w apartamencie była Justyna. Potwierdziło się to gdy usłyszał jej głos.
- Babciu nie śpisz jeszcze?
- Nie, nie mogę usnąć. - syntezator w telefonie już parę razy ratował mu skórę.
- Dziwnie brzmisz. Dobrze się czujesz?
- To tylko lekka niestrawność. Idź spać kochanie.
- Powinny tu być jakieś krople.
Usłyszał otwieranie szafek w kuchni, a po chwili kroki kierujące się w stronę sypialni. Tego nie przewidział w swoim planie, ale nadal miał pod ręką gazę z chloroformem. Gdy dziewczyna weszła do środka już na nią czekał. Osunęła się w jego ramionach, a on odetchnął z ulgą. Przynajmniej na razie sytuacja była opanowana, lecz teraz musiał zabić je obie. Podniósł strzykawkę, której na szczęście nic się nie stało.

Hotel „Czarny Las” znany był w całym kraju jako miejsce przepełnione klasą i elegancją. Położony nad brzegiem Jeziora Oranje kusił dziką aurą tajemniczości. Przez cały rok gościł on celebrytów, polityków i arystokrację wyższych sfer z całej Europy. Właścicielką hotelu była Ewelina Jurgielewiczowa, zwana przez pracowników, jak i bliskich jej gości czule „Babcią”. Przez lata...

www. Wiadomości.net

„ Morderstwo w białych rękawiczkach?”
Trwają protesty pod Warszawskim Szpitalem w sprawie Śnieżki Ś . Dla przypomnienia: matka dziewczyny u której wcześniej wykryto początki schizofrenii zatruła podopieczną mieszanką narkotyków. Pacjentka była podłączona to respiratora, aktualnie jak podają lekarze jej stan jest ciężki ale stabilny. Kontrowersje budzi brak reakcji lekarzy i pomocy społecznej na chorobę matki. „wszyscy wiedzieli że to kobieta chora psychicznie, znęcała się nad małą, normalnie, patologia” – mówi pani Barbara W. , sąsiadka poszkodowanej. Miesiąc przed wizytą matka Śnieżki Ś. była hospitalizowana z powodu napadu szału, niestety lekarze po upływie tygodnia wypisali chorą kobietę. Czemu chcieli się pozbyć z oddziału pacjentki tak wcześnie? Lenistwo czy brak kompetencji lekarzy pozostawiło bez opieki chorą kobietę, która była zagrożeniem nie tylko dla siebie ale i dla córki i najbliższych? - Nie mogę zobaczyć swojej dziewczyny, bo rzekomo nie jestem z rodziny. Sześć lat jesteśmy parą, mieliśmy razem zamieszkać a nie mogę jej odwiedzić! Nikt nie chce ze mną rozmawiać- wieloletni partner Śnieżki Ś. jest rozgoryczony zachowaniem i bezdusznością lekarzy. Z kolei ordynator Oddziału Intensywnej Opieki dr Jan Kot zasłania się bezdusznymi przepisami. - takie jest prawo – nie możemy wpuszczać do chorej osób spoza rodziny. Na pytanie czemu w obliczu choroby matki Śnieżki Ś., kobiety zostały pozostawione bez pomocy usłyszeliśmy że dokumentacja medyczna została już przekazana do prokuratury w celu oceny czy doszło do uchybień w prowadzonym leczeniu.
„Mamy dość biedy”
Siedmiu górników w kopalni „Krasnoludek” rozpoczęło protest głodowy. Pracownicy żądają wyższych pensji, czternastek i dodatku zdrowotnego za pracę w ciężkich warunkach. - Nie możemy liczyć na państwo, możemy liczyć tylko na siebie- mówi Jan Mędrek , górnik z 10 letnim stażem. – owszem, jesteśmy mniej wydajni w pracy, ale to że jestem chory nie znaczy że moja pensja ma mnie poniżać. Wraz z kolegami założyliśmy spółkę górników-karłów , pokonując nie tylko góry biurokracji, ale przede wszystkim piętno naszych genów. Jesteśmy pełnoprawnymi pracownikami- i tak chcemy zarabiać! Mieszkam w zniszczonym domu z sześcioma kolegami: czemu? Bo nie stać mnie na swoje mieszkanie, na założenie rodziny – na normalne życie. Premier ma spotkać się na rozmowach z górnikami w przyszłą środę. Do tego czasu kopalnia ma być zamknięta.
„Zmieniłam życie z EWĄ”
Inspektor budowlany uznał mój dom z cukierków za niebezpieczny. Sierpniowe słońce mogło rozpuścić lukier co doprowadziłoby do załamania fundamentów. Musiałam się wynieść. Pomyślałam że to dobry czas na zmiany. Zostałam wegetarianką. Zbudowałam nowy dom z materiałów ekologicznych i zaczęłam ćwiczyć. Dzięki internetowej trenerce fitnessu straciłam 30kg ! Wyglądam lepiej i czuje się lepiej, jakbym dostała nowe życie. Teraz nie wyobrażam sobie początku dnia bez biegania po lesie za moimi przyjaciółmi: Małgosią i Jasiem.

www. Wiadomości.net

„ Morderstwo w białych rękawiczkach?”
Trwają protesty pod Warszawskim Szpitalem w sprawie Śnieżki Ś . Dla przypomnienia: matka dziewczyny u której wcześniej wykryto początki schizofrenii zatruła podopieczną mieszanką narkotyków. Pacjentka była podłączona to respiratora, aktualnie jak podają lekarze jej stan jest ciężki ale stabilny. Kontrowersje budzi...

- Wiesz, że wiszę twojej macosze niezły hajs, więc teoretycznie powinienem ciebie zabić. - powiedział z rozwagą pewien niezbyt rozgarnięty, brodaty diler narkotyków. - Ale że niezła z ciebie du... znaczy dziewczyna, to tego nie zrobię. Tylko spróbuj się jej pokazać na oczy, to ten... No wiesz, co cię czeka!
Śnieżka energicznie pokiwała głową, chociaż nie miała zielonego pojęcia, o czym prawił facet, który kuł ją scyzorykiem w plecy, by pośpieszyć jej chód.
Krople łez zamarzły jej na, białych jak padający śnieg, licach. Znajdowała się niedaleko mostu, w zupełnie nieznanych jej okolicach.
- Ten... tego... ja spadam. - powiedział, gdy już odprawił Śnieżkę, w dokładnie tym punkcie, gdzie miała pozostać martwa.
W tak złych warunkach atmosferycznych, nie potrzeba było wiele czasu, by organizm drobnej dziewczyny się wychłodził. Nie spostrzegła, kiedy jej oczy pierwszy raz się zamknęły, a później gdy nie była w stanie ich otworzyć.
Poczuła chluśnięcie wody i dopiero wtedy raczyła się ocknąć.
- Gdzie ja jestem? - spytała zmartwiona.
Znajdowała się w nieciekawym, szarym pomieszczeniu. A na około niej stało siedmiu (jak szybko zdołała policzyć) mężczyzn, różnego wzrostu, z szerokimi uśmiechami na twarzy gdy na nią spoglądali. Jeden z nich trzymał puste wiadro w rękach.
- A jak myślisz bejbe? - odparł ten, z wielkim kubłem. - Na izbie wytrzeźwień.
- Ale ja nic nie piłam!
- Spirytusem wali od ciebie na kilometr, dziewczyno. - prychnął inny, blondyn.
- To nie możliwe - szepnęła Śnieżka. - Pewnie macocha musiała mi czegoś dodać do tej herbaty, którą piłam przy śniadaniu... To jej sprawka!
- Daj mi numer tej twojej macochy! Marzę o takiej! - zaśmiał się niski brodacz.
- Kim wy jesteście? - spytała, odbiegając od tematu wcześniejszej rozmowy.
- Pozwól, że przedstawię się za nas wszystkich. - rzekł niesympatycznie wyglądający właściciel wiadra. - Jesteśmy gangiem siedmiu meneli. Liczba wzięła się z powodu tego, ilu nas jest. A "meneli" stąd, że zawsze co sobotę pojawiamy się w niezmienionym składzie na izbie wytrzeźwień.
- A ja nazywam się Śnieżka.
- Ale głupie imię! - któryś z nich krzyknął, a dziewczyna mogła zaobserwować jak prawie turlają się ze śmiechu.
Obraziła się na nich, z tego powodu, że wyśmiali to jak się nazywa i przez następną godzinę postanowiła się do nich nie odzywać.
Dopiero później, gdy funkcjonariusz przyszedł otworzyć drzwi celi, spytała półszeptem:
- Wypuszczą was?
- Tak, wreszcie. Już czuję się skostniały. - odrzekł ten niski.
- A mnie?
Odpowiedź nie nadeszła.
- Ty, bezimienna - powiedział policjant. - Muszę spisać twoje dane...
Śnieżka posłała błagalne spojrzenie swoim nowym towarzyszom. Nie miałaby gdzie trafić, po tym jak wyszłaby z więzienia, a nie posiadała najlepszego zdania o przytułku dla bezdomnych.
- Ona jest z nami! - krzyknął rudzielec.
I tak narodziła się przyjaźń (a może nawet coś więcej) pomiędzy Śnieżką, a siedmioma menelami. Razem pili co piątek, podstępnie obrabiali banki i pławili się w bogactwach. Koniec.

- Wiesz, że wiszę twojej macosze niezły hajs, więc teoretycznie powinienem ciebie zabić. - powiedział z rozwagą pewien niezbyt rozgarnięty, brodaty diler narkotyków. - Ale że niezła z ciebie du... znaczy dziewczyna, to tego nie zrobię. Tylko spróbuj się jej pokazać na oczy, to ten... No wiesz, co cię czeka!
Śnieżka energicznie pokiwała głową, chociaż nie miała zielonego...

Działo się to w piękny, lecz bardzo mroźny i śnieżny wieczór wigilijny. Wszyscy pośpiesznie przemykali ulicami, żeby załatwić ostatnie sprawy i zdążyć na świąteczną kolację. Niektórzy spotykali swoich znajomych, życzyli sobie wszystkiego najlepszego i umawiali się na spotkania po Bożym Narodzeniu. Na rogu jednej z ulic stała samotna dziewczynka, ubrana tylko w obszarpane spodnie i brudny podkoszulek. Bose nóżki stały na śniegu i marzły - dziewczynka nie zdążyła założyć swoich nowych kozaczków przysłanych jej przez opiekę społeczną, bo pospiesznie wybiegła z domu unikając ojcowego pasa.

Miała ze sobą małą torebkę, w której znajdowały się liczne opakowania z zapałkami. Próbowała je sprzedać, jednak nikt nie chciał kupić. Wszyscy gorliwie mijali dziecko, nie zwracając na nie zupełnie uwagi. Podszedł tylko jeden chłopiec, który nudził się, bo jego mama rozmawiała z sąsiadką i wyśmiał dziewczynkę mówiąc, że w tych czasach nikt już nie używa zapałek.
W końcu do małej, która była już bardzo głodna, sina z zimna i okropnie smutna podszedł pan w średnim wieku. Był ubrany bardzo elegancko - nosił czarny, schludny garnitur i małe, korygujące wzrok okulary.
- Co taka mała ślicznotka robi sama w taką noc jak ta? - spytał uśmiechając się do dziewczynki
- S-sprzedaję z-zapałki - odpowiedziała dygocąc
- Ojej! Musi być Ci bardzo zimno! - stwierdził - I pewnie jesteś też głodna?
Dziewczynka wbiła wzrok w swoje nagie stópki i nieśmiało pokiwała głową.
- Nie martw się mała. Chodź ze mną, w moim domu jest ciepło i przytulnie. Dam ci gorące kakao i będziesz mogła pobawić się z moim pieskiem - obiecał mężczyzna
Zawahała się, ale gdy znów zaburczało jej w brzuchu, a jej ciało przeszedł potężny dreszcz, zgodziła się. Dom pana w garniturze znajdował się bardzo niedaleko, szli najwyżej kilka chwil.
- Ale ze mnie głuptas, przecież jest tak zimno, a ty idziesz prawie goła! - powiedział mężczyzna, kiedy znaleźli się na jego posesji i obwiązał szyje dziewczynki swoim szalikiem
Małej zrobiło się nagle bardzo ciepło i poczuła się niezwykle zmęczona. Oczyma wyobraźni zobaczyła siebie, jak tańczy ze swoją zmarłą przed rokiem babcią przy choince i podjada pieczoną gęś.

Trzy dni później przechodnie znaleźli pod lasem małe zwłoki i rozpoznali w nich dziewczynkę sprzedającą zapałki. Zawiadomiona policja stwierdziła, że ciało nosi liczne ślady brutalnego gwałtu.
- Biedactwo, kto mógłby zrobić coś tak strasznego? - powiedział ktoś, a inni pokręcili głowami z niedowierzaniem. Byli to ci sami ludzie, którzy w dniu Wigilii beznamiętnie mijali dziewczynkę. Nie wiedzieli, że ignorując jej los byli równie okrutni.

Działo się to w piękny, lecz bardzo mroźny i śnieżny wieczór wigilijny. Wszyscy pośpiesznie przemykali ulicami, żeby załatwić ostatnie sprawy i zdążyć na świąteczną kolację. Niektórzy spotykali swoich znajomych, życzyli sobie wszystkiego najlepszego i umawiali się na spotkania po Bożym Narodzeniu. Na rogu jednej z ulic stała samotna dziewczynka, ubrana tylko w obszarpane...

„Ona chce Cię zabić!
Już od dawna próbowała Cię w zasadzkę zwabić.”
Śnieżka jadąc taksówką słowa swego wujka powtarzała,
Nie mogąc uwierzyć, że jej macocha krzywdę wyrządzić jej chciała.
- Co robisz?! Stój?!- krzyk kierowcy wyrwał ją z zadumy,
Zauważyła wtedy, że przed samochodem zbierają się dziewczyn tłumy.
Pewien mężczyzna o uśmiechu, które posiadają ludzie wszechmocy
Wsiadł do pojazdu
- Przepraszam skarbie, ale chyba potrzebuję małej pomocy.
Powiedział nieco ironicznie poczym skłonił taksówkarza do odjazdu.
Śnieżka od razu tego człowieka rozpoznała
Niejeden raz jego twarz na ekranie telewizora widziała.
- Ty jesteś, ty przecież, ty grasz Damona Salvatorea – zaczęła się jąkać.
Mężczyzna – Ian zaczerwienił się, zaczął chrząkać.
- nie da się ukryć – odpowiedział -ale to jest mój problem właśnie.
Bo tamte laski też to wiedzą i nie chcą mi dać spokoju.
Stwierdził i spojrzał na nią, tak trochę grymaśnie.
- Chcesz powiedzieć, że uciekasz przed nimi bo przysparzają ci nieco niepokoju?
Zapytała Śnieżka ze zdziwieniem,
A on jedynie potwierdził to skinieniem.
- Ależ to przecież śmieszne!
- może, ale przyznaj, że nieudzielenie pomocy takiemu przystojniakowi jest niemal grzeszne
stwierdził i słodko zmrużył oczy
wtedy Śnieżce wydawało się, że już nic bardziej jej nie zaskoczy.
- To dokąd jedziemy? – Zapytał jej nowy towarzysz
A właśnie! Opowiedz mi swoją historię! – dodał. - Chyba się odważysz?
Śnieżka wzruszyła ramionami i do okna się odwróciła.
- to było tak…- zaczęła i wszystko mu powoli wyłuszczyła
Mężczyzna zdziwiony w końcu zapytał
- czyli macocha nienawidzi Cię bo jesteś ładniejsza?
- pewnie też za to, że jestem bystrzejsza
Śnieżka spojrzała na nowo poznanego i się zaśmiała
- jesteśmy na miejscu– rzekła i wysiadła z samochodu- Jeśli chcesz wejść tam ze mną to będzie w porządku .
Jego twarz aż pojaśniała.
- Hej, paczcie kto przyjechał! Czyż to nie jest nasza kuzynka pełna rozsądku?!
Nagle siódemka mężczyzn zaczęła z domu wychodzić
A wyglądali jakby z ich twarzy uśmiech nigdy nie miał zamiaru schodzić.
- Kto to jest?- Śnieżka usłyszała pytanie towarzysza swego.
- To moi kuzyni. Będę u nich mieszkać, a Ty? Wciąż chcesz korzystać z azylu mego?
- Jesteście tu oboje mile widziani.- powiedział jeden z kuzynów – właściciel miejsca tego
I tak o to dwójka potrzebujących znalazła swe schronienie,
Które spełniało swe zadania aż do dnia gdy stało się coś strasznego
Wtedy gdy wszystkich już dopadło zobojętnienie,
macocha postanowiła, że nastąpi spełnienie planu mrocznego.
To był jeden strzał, jeden pocisk, jedna chwila,
Gdy wydawało się, że śmierć się już na Śnieżce posila.
Ian, w ostatnim momencie uczynił coś niespodziewanego
Przyjął na siebie pocisk i w tamtej chwili zdał sobie sprawę,
Że z nikim innym jak ze Śnieżką nie stworzy związku bardziej dobranego,
Całuje ją, ona całuje jego, zdobywają w tym coraz większą wprawę
I doprowadzają do zakończenia szczęśliwego,
Bo mu udało się przeżyć
A potem mógł nauczyć Śnieżkę jak ponownie w szczęście uwierzyć.

„Ona chce Cię zabić!
Już od dawna próbowała Cię w zasadzkę zwabić.”
Śnieżka jadąc taksówką słowa swego wujka powtarzała,
Nie mogąc uwierzyć, że jej macocha krzywdę wyrządzić jej chciała.
- Co robisz?! Stój?!- krzyk kierowcy wyrwał ją z zadumy,
Zauważyła wtedy, że przed samochodem zbierają się dziewczyn tłumy.
Pewien mężczyzna o uśmiechu, które posiadają ludzie wszechmocy
...

Aurora nie była złym dzieckiem; zawsze dobrze się uczyła, nigdy nie przeklinała ani nie wyrażała swojej złości na żadnym żywym czy martwym przedmiocie. Rodzice bardzo ją kochali, jednak ich miłość można było nazwać przesadzoną. Ojciec całymi dniami wpatrywał się ekran telewizora, oglądając przeróżne programy dotyczące tarota. I od tego właśnie się zaczęło.
Na szesnaste urodziny ukochanej córeczki tata postanowił wręczyć jej oryginalny prezent, mianowicie specjalną wróżbę, przygotowaną za niemałe wynagrodzenie. W dniu urodzin zawitała w domu Aurory tak zwana wróżka. Wszyscy usiedli przy stole:
- Niedługo stanie się coś bardzo niedobrego, moja kochana. - oświadczyła starsza pani spoglądając zatroskana w karty.
- Mianowicie? - dopytywał się ojciec.
- Aurora zachoruje. To będzie coś... coś dłuższego. Może jakaś przewlekła choroba. Śpiączka. Widzę w kartach przedmiot zakończony czymś ostrym.
Matka dziewczynki przypomniała sobie, jak po urodzeniu dziecka usłyszała coś bardzo podobnego od lekarza. Aurora była wtedy bardzo słaba i mężczyzna podejrzewał, że cierpi na chorobę, która mogłaby wprowadzić małą blondynkę w śpiączkę. Nic takiego nie wydarzyło się przez te wszystkie lata, jednak przezorny, nadopiekuńczy ojciec postanowił bronić córkę przed złem, jakie miało nadejść niedługo.

Tydzień po urodzinach w domu wybuchła kłótnia.
- Nigdzie nie pojadę, przesadzacie!
- Ale to dla Twojego dobra. Musimy zrobić te badania.
- Nie chcę! Wierzycie w jakieś durne wróżby. Nic mi się nie stanie.
Pierwszy raz w życiu dziewczyna podniosła głos, a sprowokowana próbą zaciągnięcia do szpitala na rutynowe badania, wybiegła z domu chwytając po drodze kurtkę. Zła, maszerowała szybko. Wreszcie dostrzegła prawdę o swoich rodzicach: byli przesądni, a nawet nawiedzeni! Na chodniku przed torami kolejowymi zauważyła kolegę. Mówili na niego Książę. Aurora lubiła chłopaka, byli dość blisko, choć Książę nie należał do najgrzeczniejszej młodzieży. Opowiedziała mu o wszystkim, co wydarzyło się w dniu urodzin, a on, śmiejąc, odparł:
- Skoro urodziny miałaś marne, pozwól, że dziś uczcimy je jak należy.
- Co masz na myśli?
- Zaraz zobaczysz. - powiedział, wyciągając telefon. Rozmowa trwała krótko, a chłopak mówił na tyle cicho, że Aurora niczego nie usłyszała. Po piętnastu minutach dosiadła się do nich starsza dziewczyna o czarnych włosach. 'Wróżka', tak ją nazywali.
- Auroro, to jest prawdziwa wróżka i ma dla Ciebie o wiele lepszy prezent, niż tamta stara baba. - oznajmił Książę i podał spory plik gotówki obcej dziewczynie. Ta wyjęła spod kurtki dwie strzykawki, pełne jakiejś dziwnie wyglądającej substancji. Mrugnęła z uśmiechem do Aurory i odeszła, a wtedy chłopak umiejętnie wstrzyknął prosto do żyły zawartość jednej z nich. Pomógł Aurorze zrobić to samo i już po chwili odpłynęli. Śmiali się, wykonywali dziwne ruchy, wydawali jeszcze dziwniejsze odgłosy. I wszystko uszłoby na sucho, gdyby nie to, że Aurora odpłynęła nieco za daleko...

Aurora nie była złym dzieckiem; zawsze dobrze się uczyła, nigdy nie przeklinała ani nie wyrażała swojej złości na żadnym żywym czy martwym przedmiocie. Rodzice bardzo ją kochali, jednak ich miłość można było nazwać przesadzoną. Ojciec całymi dniami wpatrywał się ekran telewizora, oglądając przeróżne programy dotyczące tarota. I od tego właśnie się zaczęło.
Na szesnaste...