Moje życie odmieniło spotkanie z nieznaną osobą. Poszłam z moją koleżanką na imprezę, gdzie dołączył do nas jej kolega ze swoim kuzynem. Miło spędziliśmy czas we czwórkę, ale później wszyscy się rozeszliśmy do domu, ale nikt nie zaproponował wymiany numerów telefonów, więc nie mieliśmy żadnego kontaktu.
Następnego dnia poszłam sama na imprezę w tym samym miejscu i kuzyn tego kolegi mojej koleżanki też tam był sam. Poszliśmy potańczyć, a później długo rozmawialiśmy.
To się zdarzyło 4 lata temu, a dzisiaj jesteśmy małżeństwem.

Moje życie odmieniło spotkanie z nieznaną osobą. Poszłam z moją koleżanką na imprezę, gdzie dołączył do nas jej kolega ze swoim kuzynem. Miło spędziliśmy czas we czwórkę, ale później wszyscy się rozeszliśmy do domu, ale nikt nie zaproponował wymiany numerów telefonów, więc nie mieliśmy żadnego kontaktu.
Następnego dnia poszłam sama na imprezę w tym samym miejscu i kuzyn...

Wagon zatrzymał się z sykiem, a ja odgarnęłam z twarzy włosy. Podróże metrem zawsze kojarzyły mi się z X – po pierwszej randce wracaliśmy nim razem do centrum miasta.
Mimo że widzieliśmy się ostatni raz ponad dwa lata temu, wciąż czasem marzyłam o tym, że któregoś dnia spotkam go przypadkiem na stacji.
Tym razem nawet o nim nie pomyślałam, gdy nagle stanął przede mną, wysiadając na peron.
Miał na sobie luźną białą koszulkę i szare joggery, a na ramieniu plecak. Omiótł mnie obojętnym wzrokiem, po czym w jego piwnych oczach błysnął znak rozpoznania i zatrzymał się w pół kroku.
Wokół nas inni pasażerowie przechodzili spiesznie, ale nie zwracałam już na nich uwagi.
Spotykaliśmy się tylko kilka miesięcy, po czym on zerwał znajomość, łamiąc mi serce – teraz znajdował się raptem metr ode mnie. Fala zranionej miłości i sprzecznych emocji zalała moją głowę, wywołując paraliż.
- Cześć. – rzucił matowym głosem.
Tak bardzo się w nim niegdyś zakochałam… Zmusiłam się, by zachować spokój.
- Hej. – uśmiechnęłam się niemrawo.
Drzwi metra zasunęły się za tłumem ludzi, pociąg odjechał i po chwili zostaliśmy sami. Poprawił plecak na ramieniu, rozglądając się ze skrępowaniem.
- Wiesz, spieszę się. – rzekł, przestępując kilka kroków.
- Oh. Jasne.
- To… Na razie.
- Cześć.
Patrzyłam, jak idzie w stronę ruchomych schodów, mając ochotę wskoczyć mu na plecy i go wyściskać, albo zacząć okładać pięściami.
Wtem zatrzymał się u podnóża stopni i odwrócił.
- Może masz ochotę na kawę?
Serce zaczęło mi łomotać jak oszalałe.

Wagon zatrzymał się z sykiem, a ja odgarnęłam z twarzy włosy. Podróże metrem zawsze kojarzyły mi się z X – po pierwszej randce wracaliśmy nim razem do centrum miasta.
Mimo że widzieliśmy się ostatni raz ponad dwa lata temu, wciąż czasem marzyłam o tym, że któregoś dnia spotkam go przypadkiem na stacji.
Tym razem nawet o nim nie pomyślałam, gdy nagle stanął przede mną,...

Byłam młodą 24-letnią kobietą. Siedziałam w pracy w zimnym niedogrzanym pokoju. Miałam zgrabiałe ręce i wciąż pociągałam nosem. Nie miałam zbyt dużo pracy, gdyż moim zadaniem było odbieranie telefonów i informowanie potencjalnych petentów Urzędu (...) o tym, że zostanie on otwarty niebawem.
Do pokoju wszedł Naczelnik z przystojnym, wysokim, z bujną czarną czupryną, młodym mężczyzną w okularach. Oniemiałam na Jego widok (miłość od pierwszego wejrzenia!) - spełniał w stu procentach wymogi mojego wymarzonego "Księcia".
- Pani Ivonko, przedstawiam pani Kierownika nowopowstającego Posterunku (...). Będziecie "sąsiadami". Pan Piotr będzie miał swoje biuro na przeciwko pani.
Uśmiechnęłam się nieśmiało do obu mężczyzn.
Od tego dnia Pan Piotr był codziennym gościem w moim biurze i nadmienię, że odwiedzał mnie nie tylko służbowo. Na skutek naszego poznania zerwałam zaręczyny z moim ówczesnym narzeczonym, a po pięciu miesiącach byłam już żoną mojego "Księcia z bajki".

Dziś, z perspektywy lat, cieszę się ze spotkania z Piotrem... Inaczej byłabym wdową, gdyż mój poprzedni narzeczony umarł z powodu choroby alkoholowej. A w obecnej chwili jestem TYLKO rozwiedziona i mam wspaniałą i piękną córkę.

Byłam młodą 24-letnią kobietą. Siedziałam w pracy w zimnym niedogrzanym pokoju. Miałam zgrabiałe ręce i wciąż pociągałam nosem. Nie miałam zbyt dużo pracy, gdyż moim zadaniem było odbieranie telefonów i informowanie potencjalnych petentów Urzędu (...) o tym, że zostanie on otwarty niebawem.
Do pokoju wszedł Naczelnik z przystojnym, wysokim, z bujną czarną czupryną, młodym...

Pewnego razu, tak dokładnie 6 lat temu, odezwał się do mnie przez Waszą stronę pewien chłopak. Wcześniej dodałam jego, jak i kilka innych osób do "obserwowanych", ze względu na to samo miejsce zamieszkania. Zapytał, od jak dawna jestem na tym portalu i że ma nadzieję, że będziemy wymieniali tutaj uwagi o przeczytanych książkach. I tak się zaczęło... Od czasu do czasu dzielimy się spostrzeżeniami po pochłoniętych lekturach, mówimy o tym, co nas irytowało, a co pozytywnie zaskoczyło. Jednak do dnia dzisiejszego nie spotkaliśmy się osobiście, ale nie wykluczone, że może kiedyś to nastąpi... ;)

Pewnego razu, tak dokładnie 6 lat temu, odezwał się do mnie przez Waszą stronę pewien chłopak. Wcześniej dodałam jego, jak i kilka innych osób do "obserwowanych", ze względu na to samo miejsce zamieszkania. Zapytał, od jak dawna jestem na tym portalu i że ma nadzieję, że będziemy wymieniali tutaj uwagi o przeczytanych książkach. I tak się zaczęło... Od czasu do czasu...

Przeczytawszy opis „zadania” konkursowego, przed oczami pojawił mi się przystanek autobusowy w obcym mieście, w obcym kraju, na który natrafiłam pierwszego dnia po przyjeździe do Anglii. Wybrałam się tam na studia, mieszkałam w małej miejscowości obok uniwersytetu i podążałam chyba na spotkanie z jakąś Polką poznaną w Internecie, która miała się uczyć ze mną – ten cel spotkania jest trochę zamazany w mojej pamięci, mniej istotny. Wcześniej sprawdziłam połączenie i podobno na przystanku nieco za moim wynajmowanym domem miał być odpowiedni autobus. Jeszcze nieco onieśmielał mnie mój angielski, ale nie byłam pewna gdzie kupić bilet, więc gdy na ławeczce usiadł obok starszy pan, zapytałam go o to. Niestety nie wiedział. Wyznał, że jest emerytem, więc jeździ za darmo i nie wie nawet ile kosztują bilety. Pokazał mi przezroczystą torebeczkę, w której pobrzękiwały lekarstwa. Smutnym tonem dodał, że w takim wieku wiele rzeczy jest mu zapewnione za darmo. Siedzieliśmy tak chwilę w milczeniu i dopiero po jakimś czasie zauważyłam, że płacze. Złapało mnie to zupełnie znienacka, jakież historie przepływały przez jego myśli? Dokąd podążał, czyżby mieszkał sam? Byłam zbyt onieśmielona by zapytać, odpowiadałam jedynie o pytania na temat mojego akcentu i tego, co tutaj robię. Po tym jak wsiedliśmy do autobusu, zajęliśmy miejsca daleko od siebie, ale gdy starszy pan wysiadał, pomachał mi na pożegnanie. Co się z nim teraz dzieje?

Przeczytawszy opis „zadania” konkursowego, przed oczami pojawił mi się przystanek autobusowy w obcym mieście, w obcym kraju, na który natrafiłam pierwszego dnia po przyjeździe do Anglii. Wybrałam się tam na studia, mieszkałam w małej miejscowości obok uniwersytetu i podążałam chyba na spotkanie z jakąś Polką poznaną w Internecie, która miała się uczyć ze mną – ten cel...

Od kilku lat jeżdżę na wczasy do pewnej nadmorskiej miejscowości. Tam,na deptaku zawsze siedział starszy pan,wyglądający jak Hipis. Podejrzewam,że był bezdomny.Sprzedawał jakieś bardzo stare płyty oraz starocie "ze strychu babci". Często podchodziłam do niego aby kupić jakiś drobiazg,ale przede wszystkim aby porozmawiać o życiu. Zawsze mówił do mnie,że przypominam mu Adę Rusowicz,jego ulubioną wokalistkę. Jakoś tak pięknie wpisywał się w klimat tego miasteczka i wiedziałam,że zawsze jak tam przyjadę,to zastanę go na deptaku.Jednak rok temu,ku mojemu zdziwieniu ( i co tu dużo mówić: ogromnemu rozczarowaniu) nie zastałam go na deptaku. Zapytałam miejscowego sprzedawcę,co się stało z tym "kolorowym ptakiem" i dowiedziałam się,że nie żyje... Zrobiło mi się bardzo smutno a deptak i nawet sama miejscowość straciły dla mnie swój urok. W tym roku na wczasy nie pojechałam już do tej miejscowości. Za to słucham starych nagrań Ady Rusowicz

Od kilku lat jeżdżę na wczasy do pewnej nadmorskiej miejscowości. Tam,na deptaku zawsze siedział starszy pan,wyglądający jak Hipis. Podejrzewam,że był bezdomny.Sprzedawał jakieś bardzo stare płyty oraz starocie "ze strychu babci". Często podchodziłam do niego aby kupić jakiś drobiazg,ale przede wszystkim aby porozmawiać o życiu. Zawsze mówił do mnie,że przypominam mu Adę...

W moim życiu pojawiło się i znikło wiele ludzi, którzy sprawili, iż zaczęłam inaczej patrzeć na świat. Najpierw ludzie, którzy we mnie uwierzyli, później ludzie, którzy mi coś uświadomili. Wielu z nich mam w pamięci, tak jak i wiele książek, które pomogły mi zmienić swoje postrzeganie świata.
Jedną z takich osób była Ewa poznana w szpitalu. Pamiętam ją do dziś, bo była bardzo otwarta na ludzi i mega pozytywna, choć jej życie do najcudowniejszych nie zależało. Zresztą... była w szpitalu, a nadal cieszyła się z życia i z tego co ma.
Ona głęboko wierzyła w Boga. I choć ja do tej pory nie jestem pewna swojej drogi w kierunku wiary bądź niewiary, to jednak ona wiele mi uświadomiła. Przede wszystkim pokazała mi, że można być nowoczesną dziewczyną, a równocześnie wierzyć. Ale też pokazała, że każda pozytywna drobnostka to powód do radości, a każda porażka to niekoniecznie powód do narzekań, smutku i płaczu, a do zastanowienia się, co mogę zrobić, zmienić, poprawić oraz dlaczego coś mi nie wyszło. To mi wiele pomogło, bo po pierwsze zaczęłam cieszyć się ze codziennych, zwykłych spraw, a po drugie porażki zaczęłam zamienić w sukcesy i lekcje na przyszłość.

W moim życiu pojawiło się i znikło wiele ludzi, którzy sprawili, iż zaczęłam inaczej patrzeć na świat. Najpierw ludzie, którzy we mnie uwierzyli, później ludzie, którzy mi coś uświadomili. Wielu z nich mam w pamięci, tak jak i wiele książek, które pomogły mi zmienić swoje postrzeganie świata.
Jedną z takich osób była Ewa poznana w szpitalu. Pamiętam ją do dziś, bo była...

W moim życiu taką osobą był mały chłopczyk. Siedziałam w kolejce do lekarza (SOR, środek nocy) przede mną jedna osoba (nie wyglądająca na bardzo chorą). Nagle w kolejkę ustawiają się rodzice z synkiem na rękach, który widać, że jest w bardzo kiepskim stanie. Mama chłopca podchodzi do kobiety siedzącej przede mną z prośbą o przepuszczenie ich w kolejce. Niestety kobieta kategorycznie odmawia. Po batalii z kobietą udaje nam się nakłonić ją do ustąpienia miejsca chłopcu. Po kilkudziesięciu minutach rodzice wychodzą z gabinetu z ogromnym strachem w oczach. Nikt nie wie co się stało. Po kilku miesiącach spotykałam mamę chłopca w przychodni. Wyglądała na zmęczoną i bardzo smutną. Postanowiłam do niej podejść. Pamiętała mnie. Okazało się, że synek ma białaczkę. Rozmowa z tą kobietą nie dawała mi spokoju. I właśnie wtedy postanowiłam zapisać się do bazy dawców szpiku. Było to kilka lat temu. Niedawno dostałam wiadomość, że mój genetyczny bliźniak potrzebuje pomocy. Właśnie jestem w trakcie badań. A to wszystko za sprawą chłopca ze szpitala. To dzięki niemu podjęłam taką decyzję. A teraz ta decyzja wpłynie też na kolejną osobę :) Mam nadzieję, że tamten chłopiec również znalazł swojego genetycznego bliźniaka!

W moim życiu taką osobą był mały chłopczyk. Siedziałam w kolejce do lekarza (SOR, środek nocy) przede mną jedna osoba (nie wyglądająca na bardzo chorą). Nagle w kolejkę ustawiają się rodzice z synkiem na rękach, który widać, że jest w bardzo kiepskim stanie. Mama chłopca podchodzi do kobiety siedzącej przede mną z prośbą o przepuszczenie ich w kolejce. Niestety kobieta...

Bohaterów nie pokazują tylko w telewizji, a można ich spotkać również na ulicy. Kilka miesięcy temu wyszłam tak jak zawsze do pracy. Nie spodziewałam się niczego nadzwyczajnego - do pracy mam pięć minut spacerem. W pewnym momencie zauważyłam jak jakiś mężczyzna szarpie kobietę po drugiej stronie ulicy. Zachowywał się bardzo agresywnie i wyglądało na to, że żaden z przechodniów nie zamierzał zareagować. Przyznam, że sama bałam się o swoje bezpieczeństwo i odwróciłam głowę. Zdziwiło mnie to, że po chwili znalazł się jeden śmiałek i zwrócił agresorowi uwagę. Gdy zobaczyłam wdzięczność w oczach tej kobiety, to coś we mnie pękło.
Od tej pory zawsze reaguję, gdy komuś dzieje się krzywda. Co prawda nigdy już nie widziałam tego bohatera na oczy, ale jestem mu wdzięczna do końca życia za nieświadomą zmianę mojej postawy.

Bohaterów nie pokazują tylko w telewizji, a można ich spotkać również na ulicy. Kilka miesięcy temu wyszłam tak jak zawsze do pracy. Nie spodziewałam się niczego nadzwyczajnego - do pracy mam pięć minut spacerem. W pewnym momencie zauważyłam jak jakiś mężczyzna szarpie kobietę po drugiej stronie ulicy. Zachowywał się bardzo agresywnie i wyglądało na to, że żaden z...

Moje najlepsze spotkanie w życiu to poznanie w szpitalu szesciomiesiecznej dziewczynki, do której nikt nie przychodził. Nikt się nią nie interesował. Miałam okazję odwiedzać szpital na tym oddziale przez około 2 tygodnie. Zajmowałam się nią. Usypiałam. Nigdy nie spotkałam dziecka, które tak bardzo potrzebowaloby milosci i tak pięknie potrafiło się odwdzięczyć. Jej uśmiech zapamiętam do końca życia. Od tamtego spotkania nigdy nie miałam okazji zobaczyć jej ponownie. Zabrali ją jakże zatroskani rodzice. Od tamtej pory z większą pokorą i uśmiechem idę przez życie i do wszystkiego mam większy respekt i cierpliwość.

Moje najlepsze spotkanie w życiu to poznanie w szpitalu szesciomiesiecznej dziewczynki, do której nikt nie przychodził. Nikt się nią nie interesował. Miałam okazję odwiedzać szpital na tym oddziale przez około 2 tygodnie. Zajmowałam się nią. Usypiałam. Nigdy nie spotkałam dziecka, które tak bardzo potrzebowaloby milosci i tak pięknie potrafiło się odwdzięczyć. Jej uśmiech...