Gdybym miała uciec przed niebezpieczeństwem, czy jakimś zagrożeniem, wybrałabym domek na wsi,przy lesie lub w lesie. Wędrowałabym ścieżkami i wydeptywała nowe. Opał byłby blisko, leśne owocki i grzyby również. Spędzałabym czas na spacerach, słuchaniu śpiewu ptaków i rozmyślaniu. Może zajęłabym się rękodziełem? Nie jestem pewna. Poszukałabym pracy w jakimś prosty miejscu - sklepie, barze czy fabryce i byłabym dla miejscowych tajemnicą. Poza tym żadnego internetu i wi-fi...
A gdyby niebezpieczeństwo mnie odnalazło...
Obrałabym inną taktykę - uciekłabym do dużego miasta, wśród ludzi... A potem, gdyby znów przycichło poszukałabym kolejnego domku na pustkowiu, blisko lasu i żyłabym spokojnie...
Jakby TO nigdy się nie wydarzyło... Jakby była kimś innym... Jakby STARA JA nigdy nie istniała...
Będę feniksem odrodzonym z popiołów...

Gdybym miała uciec przed niebezpieczeństwem, czy jakimś zagrożeniem, wybrałabym domek na wsi,przy lesie lub w lesie. Wędrowałabym ścieżkami i wydeptywała nowe. Opał byłby blisko, leśne owocki i grzyby również. Spędzałabym czas na spacerach, słuchaniu śpiewu ptaków i rozmyślaniu. Może zajęłabym się rękodziełem? Nie jestem pewna. Poszukałabym pracy w jakimś prosty miejscu -...

Osobiście szukając schronienia przed ścigającą mnie przeszłością, szukałbym kryjówki, której celem nie byłoby tylko ukrycie się.
Owszem poczucie bezpieczeństwa i komfortu byłoby bardzo ważnym wyznacznikiem jednak przede wszystkim, miejsce to musiałoby być moim prywatnym rajem. Nie bunkrem z konieczności a przytulnym schronieniem - domem - dla przyjemności.

Myśląc o tym, znajduje kilka takich miejsc. Wybrałbym jednak pewne małe miasteczko nieopodal Barcelony - Castelldefels.
Z dala od miejskiego zgiełku i turystów. Z tyłu otoczone pasmem górskim i polami, z przodu zaś oddzielone od świata błękitnym morzem.

Wybudowałbym sobie mały drewniany domek, który postawiłbym na plaży. Nocami wchodziłbym do ciepłego morza, gdzie leżąc na plecach wpatrzony w gwiazdy, myślałbym o niczym. Pozwoliłbym sobie delikatnie opadać, tak by woda przykryła moją twarz, gwiazdy oraz księżyc stawałyby się
zamazanym przez wodę obrazem, a ja celebrowałbym moją własną wolność.

W takim miejscu jak to przeszłość nie miałaby kompletnie żadnego znaczenia.
A strach przed odnalezieniem przez ścigających mnie zbirów? Śmiało. Nie ma piękniejszego miejsca na śmierć niż to.

Osobiście szukając schronienia przed ścigającą mnie przeszłością, szukałbym kryjówki, której celem nie byłoby tylko ukrycie się.
Owszem poczucie bezpieczeństwa i komfortu byłoby bardzo ważnym wyznacznikiem jednak przede wszystkim, miejsce to musiałoby być moim prywatnym rajem. Nie bunkrem z konieczności a przytulnym schronieniem - domem - dla przyjemności.

Myśląc o tym,...

Zmienić miejsce zamieszkania? Bez dwóch zdań. Posługiwać się innym imieniem i nazwiskiem? Koniecznie. Odciąć się od znajomych, przyjaciół, rodziny? Niestety. Przefarbować włosy, zacząć nosić okulary, zmienić styl ubierania? Oczywiście.
Ale czy to nie za mało? Jeszcze czegoś brakuje...
Charakter. Osobowość. Moje wewnętrzne ja.
Właśnie teraz, uciekając, mam możliwość stać się doskonalszą wersją siebie. Mogę wykreować tę postać na nowo. Stać się tym, kim chciałabym być.
Nie pozostanie po mnie żaden ślad. Nic nie będzie w stanie naprowadzić kogokolwiek na mój trop.
Będę czystą, białą kartką. Będę mogła zacząć życie od nowa.
Gdzie ucieknę? Najchętniej do wielkiego miasta, w którym od zawsze chciałam mieszkać. Ale czy to nie za proste? Czy nie będzie to pierwsze miejsce, w którym zaczną mnie szukać? Nie zrezygnuję jednak z tego marzenia. Mogę więc liczyć tylko na anonimowość wśród tłumu.
Kim będę? Sobą. Ale w innej wersji niż wszyscy mnie znają. W końcu będę mogła być odważniejsza, bardziej otwarta, towarzyska. Dlaczego w końcu? Ciężko jest się zmienić, gdy ludzie mają już o tobie wyrobione zdanie, oczekują po tobie konkretnych zachowań, odpowiedzi. Jakiekolwiek odchylenie od przewidywań spotyka się z wyjątkowym zainteresowaniem.
Przed czym uciekam? Dobrze byłoby wiedzieć. Wiadomo mi jedynie, że zostałam uznana za kryminalistkę. Zbrodniarkę. Morderczynię.
Na tą chwilę nie jest to jednak ważne. Teraz chcę się jedynie ukryć przed jednym:
Swoją przeszłością.

Zmienić miejsce zamieszkania? Bez dwóch zdań. Posługiwać się innym imieniem i nazwiskiem? Koniecznie. Odciąć się od znajomych, przyjaciół, rodziny? Niestety. Przefarbować włosy, zacząć nosić okulary, zmienić styl ubierania? Oczywiście.
Ale czy to nie za mało? Jeszcze czegoś brakuje...
Charakter. Osobowość. Moje wewnętrzne ja.
Właśnie teraz, uciekając, mam możliwość stać...

Jeśli uciekać przed przeszłością to tylko w nieznane i daleko. Ja zdecydowałabym się na morskie okolice, gdzie dokładnie, to los by zdecydował za mnie. Najpierw rozpoczęłabym poszukiwania pracy, gdzie by się udało tam bym się wybrała. Okolice morskie, które są piękne i zdecydowanie przyjemne, choć nie moje ulubione, bo zawsze wybierałam góry. Dlatego tym razem postąpiłabym na przekór swoim upodobaniom. Znalazłabym swoje nowe lokum, a każdą wolną chwilę spędzałabym na spacerach po plaży. To właśnie tam rozpoczęłabym nowe życie, uciekając od mojej przeszłości. Jestem pewna, że najbliżsi chętnie by mnie odwiedzali, przez co ja uniknęłabym częstych wizyt w rodzinnych stronach. Jestem pewna, że odnalazłabym swoje szczęście i mogłabym spokojnie rozpocząć nowy rozdział w moim życiu, któremu towarzyszyłaby piękna sceneria, która z pewnością każdego dnia dodawałby mi energii do działania i wywoływała uśmiech na mojej twarzy.

Jeśli uciekać przed przeszłością to tylko w nieznane i daleko. Ja zdecydowałabym się na morskie okolice, gdzie dokładnie, to los by zdecydował za mnie. Najpierw rozpoczęłabym poszukiwania pracy, gdzie by się udało tam bym się wybrała. Okolice morskie, które są piękne i zdecydowanie przyjemne, choć nie moje ulubione, bo zawsze wybierałam góry. Dlatego tym razem postąpiłabym...

Po przeczytaniu powieści Renaty Kosin "Bluszcz prowincjonalny" zdecydowanie zaszyłabym się na jednej z podlaskich wsi.
Nigdy nie zawędrowałam w tamte rejony. Malownicze krajobrazy opisane w książce, wiejskie klimaty, cotygodniowe jarmarki, regionalna kuchnia i tradycje odizolowałyby mnie od reszty świata i niebezpieczeństwa. Z pewnością odnalazłabym się na prowincji, gdzie cisza i spokój zagwarantowałyby mi poczucie bezpieczeństwa. Nie musiałabym zmagać się z tłumem, ciągłym pospiechem i zniecierpliwieniem. Idealne miejsce na przemyślenie własnego życia, odnalezienie siebie i odseparowanie się od przeszłości.

Po przeczytaniu powieści Renaty Kosin "Bluszcz prowincjonalny" zdecydowanie zaszyłabym się na jednej z podlaskich wsi.
Nigdy nie zawędrowałam w tamte rejony. Malownicze krajobrazy opisane w książce, wiejskie klimaty, cotygodniowe jarmarki, regionalna kuchnia i tradycje odizolowałyby mnie od reszty świata i niebezpieczeństwa. Z pewnością odnalazłabym się na prowincji, gdzie...

Przed przeszłością nie da się uciec, bo wszystko znajduje się w naszej głowie. Można tylko starać się zapomnieć albo żyć ze wspomnieniami. Miejsce, które większość wybierze to las, dom pośrodku niczego, gdzieś gdzie nie postała ludzka stopa. Ale czy to dobre rozwiązanie? Naprawdę ktoś chciałby być odosobniony, zostawiony sam ze swoimi myślami i wspomnieniami? Jasne, bliskość natury pomaga. Ale ja tym razem pojechałabym do dużego miasta, które tętni życiem. Do miasta i ludzi, za którymi trzeba nadążyć i nie ma czasu na głupie myśli o przeszłości i wspomnienia o tym co było. Jest tu i teraz. Poznałabym nowych ludzi, którzy pomogliby mi uporać się z demonami przeszłości. W towarzystwie zapominałabym. Poczułabym się bezpieczniej mając wokół innych.

Przed przeszłością nie da się uciec, bo wszystko znajduje się w naszej głowie. Można tylko starać się zapomnieć albo żyć ze wspomnieniami. Miejsce, które większość wybierze to las, dom pośrodku niczego, gdzieś gdzie nie postała ludzka stopa. Ale czy to dobre rozwiązanie? Naprawdę ktoś chciałby być odosobniony, zostawiony sam ze swoimi myślami i wspomnieniami? Jasne,...

Wiodąc życie, takie jak moje, trzeba być przygotowanym, aby w każdej chwili uciekać. Ryzyko jest wpisane w ten zawód. Dlatego też, tak wiele uwagi poświęciłam mojej przyszłej kryjówce. Nazwałam ją "Mysia Dziura", ponieważ znajduje się pod ziemią. Południe Polski obfituje w tajemnicze i niedostępne miejsca. W jednym z nich ulokowałam swoją przyszłość. Stara rudera z zapadniętym dachem jest jedynie przykrywką mojej ostoi. Wewnątrz rozpadającego się budynku, dobrze ukryta, znajduje się klapa, która prowadzi do schronu. Tam zgromadziłam wszystko, co niezbędne, aby przeżyć pięć lat. Woda, jedzenie, ubrania, a wszystko pośród wnętrza, którego pozazdrościć może niejedna gwiazda filmowa. Pięć lat to dużo, dlatego mam olbrzymią biblioteczkę, aby nadrabiać zaległości czytelnicze. Znajdują się tutaj także pokoje gier, basen, siłownia i sauna. Gdyby mój plan nie wypalił i pięć lat nie ostudziło atmosfery, trzeba będzie wybrać rozwiązanie nr dwa, czyli "Rajska Ucieczka". Podziemnymi tunelami dotrę do najbliższego lotniska, gdzie w prywatnym hangarze czeka mój prywatny samolot. Potem już tylko podróż na moją wyspę na Malediwach i do końca życia mogę ukrywać się w przepychu i luksusie. Tam już nikt nigdy mnie nie znajdzie. Najpierw jednak czeka mnie zadanie do wykonania. Od niego zależeć będzie, czy Mysia Dziura będzie mi w przyszłości potrzebna.

Wiodąc życie, takie jak moje, trzeba być przygotowanym, aby w każdej chwili uciekać. Ryzyko jest wpisane w ten zawód. Dlatego też, tak wiele uwagi poświęciłam mojej przyszłej kryjówce. Nazwałam ją "Mysia Dziura", ponieważ znajduje się pod ziemią. Południe Polski obfituje w tajemnicze i niedostępne miejsca. W jednym z nich ulokowałam swoją przyszłość. Stara rudera z...

Odkąd pamiętam uciekam. Uciekam od ludzi, osądów, komentarzy na mój temat, od problemów, wspomnień, które nie dają nieraz spać. Uciec od tego nie sposób. Jednak są miejsca gdzie można na moment schronić się przed myślami, schronić się przed przeszłością, przyszłością, czy nawet teraźniejszością, gdzie da się jedynie egzystować, nie wiadomo dlaczego, czuć się tam choć odrobinę bezpieczniej. Kiedy pora znów uciekać biegnę przez las, przy którym znajduje się mój dom. Przez ten las płynie rzeka, a przy rzece stoi ogromny głaz. Lubię na nim usiąść, słuchać szumu drzew, wody, śpiewu ptaków, patrzeć na migoczącą od słońca wodę i na opuszczony, zabytkowy, stary tartak wodny. To mój azyl, daleko od ludzi, telefonów, cywilizacji, świata. To tam idę, gdy wspomnienia mnie przygniatają swoim ciężarem. Na szczęście nikt nie zna mojej kryjówki i nigdy nikt się o niej nie dowie. Oby... Ale jeśli tak się stanie, a znów będę musiała uciekać? Proste, znajdę miejsce, bardzo podobne do tego, między ludźmi życie jest trudniejsze, więc las, rzeka, nieznane innym miejsca są najlepszymi do ucieczki przed nimi.

Odkąd pamiętam uciekam. Uciekam od ludzi, osądów, komentarzy na mój temat, od problemów, wspomnień, które nie dają nieraz spać. Uciec od tego nie sposób. Jednak są miejsca gdzie można na moment schronić się przed myślami, schronić się przed przeszłością, przyszłością, czy nawet teraźniejszością, gdzie da się jedynie egzystować, nie wiadomo dlaczego, czuć się tam choć...

Zmieniłabym otoczenie na takie,w którym przeszłość by mnie nie dopadła.Trudno wskazać konkretne miejsce,ale na pewno daleko od miejsca tych zdarzeń,które należałoby wymazać z pamięci i zamknąć drzwi do przeszłości. Być może u kogoś z rodziny,kto mieszka w innej miejscowości czy innym kraju.Tylko czy w dzisiejszych czasach w ogóle możliwe jest takie "zaszycie się"? Musiałabym usunąć konto na Facebooku,Instagramie,bo przecież tam najłatwiej człowieka namierzyć,a z drugiej strony jak normalnie funkcjonować będąc nieobecnym w mediach społecznościowych i wirtualnym świecie,który stanowi ważny punkt naszego życia i pracy.Mam rodzinę na Syberii,w Workucie,więc jest duża szansa,że tam nikt by mnie nie znalazł,tylko pytanie: czy chciałabym tam tkwić do końca życia?

Zmieniłabym otoczenie na takie,w którym przeszłość by mnie nie dopadła.Trudno wskazać konkretne miejsce,ale na pewno daleko od miejsca tych zdarzeń,które należałoby wymazać z pamięci i zamknąć drzwi do przeszłości. Być może u kogoś z rodziny,kto mieszka w innej miejscowości czy innym kraju.Tylko czy w dzisiejszych czasach w ogóle możliwe jest takie "zaszycie się"?...

Wydaje ,mi się, że idealnym miejscem, w którym można uciec przed swoją przeszłością jest duże miasto. Miasto na drugim końcu Polski, gdzie nikt mnie nie zna. To przecież idealne miejsce, by zacząć nowe życie i uciec od problemów przeszłości. Tłumy ludzi na ulicach to idealne schronienie. Tysiące twarzy, a między nimi Twoja, taka trudna do wychwycenia.

Wydaje ,mi się, że idealnym miejscem, w którym można uciec przed swoją przeszłością jest duże miasto. Miasto na drugim końcu Polski, gdzie nikt mnie nie zna. To przecież idealne miejsce, by zacząć nowe życie i uciec od problemów przeszłości. Tłumy ludzi na ulicach to idealne schronienie. Tysiące twarzy, a między nimi Twoja, taka trudna do wychwycenia.