Cisza, spokój. Wszystko jest na miejscu, mam tutaj wszystko niezbędne do życia, dla kondycji wbiegam po schodach mojej wieży. Co miesiąc odwiedza mnie królewski dostawca książek, więc mam dużą szansę przeczytać połowę książek z całego świata. Nie potrzebuję do życia na pewno żadnego księcia. Pilnuje mnie smok, który już od lat nie jest groźny dla mnie, może mnie wypuścić jeśli go poproszę, ale sama tego nie chcę. Tutaj mam cały świat, nic mi nie grozi. Jedyne za czym tęsknię, to lot na grzbiecie smoka.

Cisza, spokój. Wszystko jest na miejscu, mam tutaj wszystko niezbędne do życia, dla kondycji wbiegam po schodach mojej wieży. Co miesiąc odwiedza mnie królewski dostawca książek, więc mam dużą szansę przeczytać połowę książek z całego świata. Nie potrzebuję do życia na pewno żadnego księcia. Pilnuje mnie smok, który już od lat nie jest groźny dla mnie, może mnie wypuścić...

Są dni kiedy wiara przenosi góry i za nic mam moją niewolę. Moja wiara w to, że uda się jakoś odzyskać wolność jest wtedy niezachwiana i nadzieja utrzymuje mnie przy życiu nawet w pochmurny dzień. Nie wiem skąd to się bierze, ale wtedy mam zapał i pomysł na jakiś krok w stronę wolności. Ale z reguły także nie wiadomo skąd przyfruwają złe dni, pełne zwątpienia i obojętności, kiedy brak wiary i energii zabija mój umysł i duszę, a z nimi ciało. Staram się całą siłą woli przepędzić czarne myśli i skupiam się na tym, aby nie dać się złamać! Kiedyś na pewno coś wymyślę żeby stąd się wydostać! Nie wierzę w to, że mój los zależy tylko od łaskawości księcia! Ja sama zdolna jestem do zwycięstwa! Na pewno mi się uda - choćbym miała zapuścić warkocz jak Roszpunka! A jeśli książę przybędzie i wart będzie uwagi - to kto wie...może nie odrzucę jego pomocy?

Są dni kiedy wiara przenosi góry i za nic mam moją niewolę. Moja wiara w to, że uda się jakoś odzyskać wolność jest wtedy niezachwiana i nadzieja utrzymuje mnie przy życiu nawet w pochmurny dzień. Nie wiem skąd to się bierze, ale wtedy mam zapał i pomysł na jakiś krok w stronę wolności. Ale z reguły także nie wiadomo skąd przyfruwają złe dni, pełne zwątpienia i obojętności,...

Kolejny piękny dzień przede mną. Cóż dziś zrobię??

Na zewnątrz wiosna okwieca łąki i drzewa. Ptaszki radośnie śpiewają. Idealny dzień do tworzenia. Tak !!! Dziś pieśń radosną ułożę.
Napisze o wolności, którą mimo murów wieży czuję. O tym co mnie cieszy i raduję. O spokoju duszy, gdyż bezpieczeństwo pewne mam. I o snach.. pięknych snach...
A jutro...jutro może potańczę w blasku gwiazd....
Cieszę się tym co mam i wierzę skrycie, że runą kiedyś te ceglane mury bym mogła być bliżej natury..

Kolejny piękny dzień przede mną. Cóż dziś zrobię??

Na zewnątrz wiosna okwieca łąki i drzewa. Ptaszki radośnie śpiewają. Idealny dzień do tworzenia. Tak !!! Dziś pieśń radosną ułożę.
Napisze o wolności, którą mimo murów wieży czuję. O tym co mnie cieszy i raduję. O spokoju duszy, gdyż bezpieczeństwo pewne mam. I o snach.. pięknych snach...
A jutro...jutro może potańczę w...

Drogi Pamiętniku!
Dziś mijają dwa lata odkąd siedzę zamknięta w wieży. Muszę przyznać, że każdego dnia obawiam się, że przyjedzie jakiś księżunio - zadufany w sobie laluś, spędzający przed lustrem więcej czasu niż ja, zaś pokonawszy smoka „uwolni mnie” i będę musiała wyjść za niego za mąż. Ani mi w głowie małżeńskie obowiązki na zamku jakiegoś słabeusza, którego jedynym atutem jest błękitna krew. Małżeństwa między arystokracją są przereklamowane! Jestem zadowolona ze swojego panieńskiego życia tutaj. Codziennie mogę pielęgnować mój mały ogródek, podlewać moje ulubione frezje, słuchać koncertu słowika, przycinać krzewy, pisać, a wieczorem popijać słodkie wino, patrząc jak słońce znika za wielkim morzem. Gdybym była żoną księcia nie miałabym za grosz wolności! Ciągle tylko bale, wyjazdy reprezentacyjne i to nudne szydełkowanie zimową porą. O wiele bardziej lubię wymyślać historie i zajmować się roślinami. W świecie moich historii istnieją mężczyźni idealni, ale nie są to bynajmniej rozpieszczone maminsynki, których nie brakuje wśród książąt. Nawet ze smokiem zaczęłam się dogadywać i myślę, że jak tak dalej pójdzie, to zgodzi się na moją propozycję sprzed roku. Powiedziałam mu wprost, że jestem zakochana w naszym koniuszym - Oskarze. Nieoryginalnie, wiem. Wspominano mi przecież, że to rodzinna tradycja żeńskiej linii naszego rodu. Jednak miłość nie wybiera! Liczę, że smok ucieknie przed Oskarem, a my zamieszkamy razem w mojej wieży i będziemy żyć w zgodzie i miłości.

Drogi Pamiętniku!
Dziś mijają dwa lata odkąd siedzę zamknięta w wieży. Muszę przyznać, że każdego dnia obawiam się, że przyjedzie jakiś księżunio - zadufany w sobie laluś, spędzający przed lustrem więcej czasu niż ja, zaś pokonawszy smoka „uwolni mnie” i będę musiała wyjść za niego za mąż. Ani mi w głowie małżeńskie obowiązki na zamku jakiegoś słabeusza, którego jedynym...

Kolejną kreską wyżłobioną w betonie zaznaczam dzień, następna doba spędzona w zamkniętej wieży. Każdy był kiedyś młody i marzył o księciu na białym koniu, który uratuje księżniczkę. Moją wieżą był dom z trojgiem dzieci, a kolejną kreską wyżłobioną w murze wieży była kolejna kartka z pamiętnika zapisana bez szczęśliwego zakończenia. Dlaczego? Mój mąż odszedł ode mnie miesiąc temu, zostałam sama z dziećmi, do tego zwolnili mnie z pracy. Moją wieżą jest mój dom, jestem zamknięta, nie liczę na księcia z bajki, bo kto zechce matkę z trojgiem dzieci? Jestem zdana na alimenty męża, a moje serce mimo że kocha dzieci, marzy o miłości prawdziwej. Bo każda kobieta - każdy człowiek potrzebuje ciepła drugiej osoby, ale nie zawsze książe z bajki może dotrzeć do swojej księżniczki, czasami okazuje się, że książe to tak na prawdę zwykły giermek.

Kolejną kreską wyżłobioną w betonie zaznaczam dzień, następna doba spędzona w zamkniętej wieży. Każdy był kiedyś młody i marzył o księciu na białym koniu, który uratuje księżniczkę. Moją wieżą był dom z trojgiem dzieci, a kolejną kreską wyżłobioną w murze wieży była kolejna kartka z pamiętnika zapisana bez szczęśliwego zakończenia. Dlaczego? Mój mąż odszedł ode mnie miesiąc...

KSIĄŻE??? Takie rzeczy tylko w bajkach! Ech, jak kobieta sama o siebie nie zadba, to nikt jej nie pomoże!
Plan jest opracowany, dokładnie, wręcz perfekcyjnie. Potrzebuję tylko odrobiny czasu i muszę jeszcze zdobyć ten nieszczęsny patyk do zaczepienia płótna. Nie ma szans na niepowodzenie. Jedyne co, to muszę poczekać do jesieni, by prosić o drwa, to moja jedyna nadzieja. Tyle wytrzymałam, wytrzymam i to.
silna, twarda i niezależna! Ja Wam pokażę, że nic mnie nie złamie!

KSIĄŻE??? Takie rzeczy tylko w bajkach! Ech, jak kobieta sama o siebie nie zadba, to nikt jej nie pomoże!
Plan jest opracowany, dokładnie, wręcz perfekcyjnie. Potrzebuję tylko odrobiny czasu i muszę jeszcze zdobyć ten nieszczęsny patyk do zaczepienia płótna. Nie ma szans na niepowodzenie. Jedyne co, to muszę poczekać do jesieni, by prosić o drwa, to moja jedyna nadzieja....

Nigdy nie chciałam być księżniczką.Zamknięta w wieży,czekająca na swojego księcia z bajki na białym koniu-nienawidziłam takich bajek.Teraz sama tkwię w tej zamkniętej wieży i czekam na wybawienie.Ironia losu. Odkąd zostałam tutaj zamknięta,nie przestaję szukać sposobów ucieczki.Było ich wiele.Każda zakończona porażką.Każda kosztowała mnie wysoką cenę.Jednak nie poddam się.Codziennie szukam słabych stron tych grubych murów.Milimetr po milimetrze przeczesuję ściany w nadziei, że przeoczyłam jakiś niewidoczny element.Coś, cokolwiek,co pomogłoby mi stąd uciec.Ale nic nie ma.Każdego dnia czuję z tego powodu gorzkie rozczarowanie.Jednak nie tracę nadziei.To jedyna rzecz,która powstrzymuje mnie od poddania się.Jest też gniew i pragnienie zemsty.Zemszczę się na tym, który mnie tu zamknął i zniszczył moje życie.Ta świadomość ratuje mnie od szaleństwa,od zwinięcia się w kłębek i użalania nad sobą.Gdzieś tam jest moja rodzina,która na mnie czeka.Nie mogę ich zawieść.Wydostanę się stąd za wszelką cenę.

Nigdy nie chciałam być księżniczką.Zamknięta w wieży,czekająca na swojego księcia z bajki na białym koniu-nienawidziłam takich bajek.Teraz sama tkwię w tej zamkniętej wieży i czekam na wybawienie.Ironia losu. Odkąd zostałam tutaj zamknięta,nie przestaję szukać sposobów ucieczki.Było ich wiele.Każda zakończona porażką.Każda kosztowała mnie wysoką cenę.Jednak nie poddam...

Co za barany. No imbecyle takie. Co jeden to gorszy. Jam jest Żaklina z rodu Gremaldich, jam nie godna jakiegoś oberwańca z uszami odstającymi, gilem zwisającym do pasa i spoconymi pachami. O, jak ten ostatni - brzydkie toto było, pryszczate jakieś, pokraczne i niskie. Dobra, pal licho, ale jak ten wiochmen się odezwał to kopara i wszystkie członki ciała odpadły do samej ziemi.

"Ksienznicko ziaklino, jam twój sługa uniżony, stopy twe całować bedeee i kochać cie do końca świata". Zaciągnął z wiejskiego i mi z ożenkiem na wstępie wylatuje. Nie dość, że szkarada to jeszcze głupia. O nie, jam nie godna tak niskich progów. Ja czekam na tego jedynego! O, albo ten sprzed tygodnia miał czelność władować się do mej komnaty upaprany jakimś śluzem, kij wie co to było. Twierdził, że jad żmij, które wybił do cna pokonując kolejne komnaty. Kto go tam wie. No ale sami powiedzcie, stanąć przede mną, córką Konstaniusza II Wielkiego, ubabranym w jakiejś mazi?!?! Kiedy staje się przed obliczem znamienitej damy, trzeba się ogarnąć, jakąś perfuma psiknąć, włosy zaczesać. Wywaliłam barana.

No i tak czekam. Dnie całe, miesiące i lata. Tatko się na mnie wpienia, żem za wybredna, że wszystkich spuszczam na drzewo.

Ale co ja na to poradzę, że jak tak bardzo, ale to bardzo lubię sobie w tej wieży leżeć i oddawać się mojej pasji: CZYTAĆ KSIĄŻKI =D

Co za barany. No imbecyle takie. Co jeden to gorszy. Jam jest Żaklina z rodu Gremaldich, jam nie godna jakiegoś oberwańca z uszami odstającymi, gilem zwisającym do pasa i spoconymi pachami. O, jak ten ostatni - brzydkie toto było, pryszczate jakieś, pokraczne i niskie. Dobra, pal licho, ale jak ten wiochmen się odezwał to kopara i wszystkie członki ciała odpadły do samej...

Ucieczka kojarzy się z jak najszybszym biegiem, przed kimś, lub czymś co również nie porusza się truchtanym tempem. I na początku tak sobie to właśnie wyobrażałam. Zbiegam ze stu prowadzących na wieżę schodów, trzymając za rękę przystojnego księcia, który to po drodze taranuje strażników i następnie w biały dzień uciekamy, na białym koniu w kierunku mojego utęsknionego królestwa. Po roku siedzenia samej w zamknięciu, trochę te plany musiałam zweryfikować. Żaden książę na horyzoncie się nie pojawił, a samej królewnie nie wypada wdawać się w konflikty zbrojny z wszelkiej maści zbójami. Poza tym zrozumiałam, że ucieczka to nie szybkość, ale mozolnie i dokładnie budowany plan, że uciekać należy nie w blasku słońca, lecz w ciemną nie sprzyjającą pościgom noc i zrobić w to w zupełnie zaskakujący przeciwnika sposób. Dlatego każdego dnia z mojego codziennego posiłku, odkładałam po kilka okruszków chleba, by następnie podzielić się nimi z jedynymi mogącymi tutaj do mnie zawitać ptakami. Od nich w ramach wdzięczności otrzymywałam po jednym piórku z ich kolorowego upierzenia, z którego szyłam za pomocą mozolnie spiłowanej o kamień spinki do włosów igły i nici z tkanej przez cały rok przez dokarmianego przeze mnie pajączka sieci, strój, dzięki któremu będę mogła sfrunąć z tej wysokiej na 20 metrów więziennej wieży.

Ucieczka kojarzy się z jak najszybszym biegiem, przed kimś, lub czymś co również nie porusza się truchtanym tempem. I na początku tak sobie to właśnie wyobrażałam. Zbiegam ze stu prowadzących na wieżę schodów, trzymając za rękę przystojnego księcia, który to po drodze taranuje strażników i następnie w biały dzień uciekamy, na białym koniu w kierunku mojego utęsknionego...

Poranna rutyna zaczyna się ćwiczeniami rozciągającymi, potem wstawiam wodę i wykonuję ćwiczenia na równowagę, aż nie dojdzie do wrzenia. Zalewam zieloną herbatę (na później, bo musi się chwilę parzyć) w kubku, a w szklance przygotowuję wodę z cytryną i miodem (bo jak się porządnie wybudzić, to tylko na słodko). Jakieś solidne śniadanko z wąskiej listy (gdyż kucharka ze mnie żadna), a następnie trochę sprzątania, dużo śpiewania, jeszcze więcej czytania i prysznic. Przed snem jak zawsze odhaczam w kalendarzu kolejne próby ucieczki (zawsze wpadam na jakieś podczas sprzątania, dlatego porządkuję codziennie) i wypatruję na niebie, czy gdzieś wśród gwiazd nie leci samolot, balon, czy ktokolwiek, kto mógłby przybyć z odsieczą. Najciekawsze pomysły zapisuję w jednym z zeszytów. Inny służy mi za sennik, a jeszcze inny do gier (które niestety błyskawicznie się nudzą. W końcu mogę grać jedynie sama ze sobą, a tego przeciwnika za dobrze znam, nawet kiedy usiłuje mnie zaskoczyć).
Tak mija dzień za dniem, a nadzieja się wykrusza równie wolno, jak ja próbuję wykopać wyjście z tej potężnej kamiennej wieży (przez którą chyba nabawiłam się lęku wysokości). Co jakiś czas, doszywając nowe strony w kalendarzu, zastanawiam się co ze mną będzie kiedy braknie mi kartek, albo picia bądź jedzenia. Na co dzień wolę o tym nie myśleć, bo przerażenie pomaga jedynie kiedy ktoś chce zwariować.

Poranna rutyna zaczyna się ćwiczeniami rozciągającymi, potem wstawiam wodę i wykonuję ćwiczenia na równowagę, aż nie dojdzie do wrzenia. Zalewam zieloną herbatę (na później, bo musi się chwilę parzyć) w kubku, a w szklance przygotowuję wodę z cytryną i miodem (bo jak się porządnie wybudzić, to tylko na słodko). Jakieś solidne śniadanko z wąskiej listy (gdyż kucharka ze mnie...