Jestem zapewne w bardzo małym gronie osób, które mają wesołe wspomnienia z porodówki, ale wierzcie mi, podczas kilkugodzinnego porodu śmiałam się wielokrotnie. Sam fakt, że był zaledwie kilkugodzinny jest sporym powodem do radości! Ponadto jakiś sprzyjający układ planet spowodował, że trafiłam zarówno na położną, jak i lekarza, którzy lubią swoją pracę i do pacjentek podchodzą pogodnie i z uśmiechem. Miałam też sporo szczęścia i sala do porodu rodzinnego była wolna w momencie przyjęcia na oddział. Nic tylko skakać pod sufit z radości, tylko te skurcze tak średnio to umożliwiają... No, ale do rzeczy!

Na porodówce całkiem nieźle się wyspałam. Przyjęta zostałam około drugiej w nocy w związku z odejściem wód. Zrobiono KTG, zbadano i... zalecono pójść spać. Nie trzeba nam było dwa razy powtarzać, ja na łóżku, mąż na fotelu, kimaliśmy do ósmej. Około dziewiątej zaczęły się przygody. "Trochę" mnie bolało, więc postanowiłam sobie pochodzić, a położna zapytała mnie czy lubię śpiewać. Spojrzałam na nią jak na wariatkę i powiedziałam, ze owszem, ale to chyba nie jest najodpowiedniejsze miejsce. No co ona, że właśnie jestem w najlepszym miejscu do ćwiczenia arii operowych i jak będzie szczyt skurczu to zaleca śpiewać. Mąż trząsł się ze śmiechu, ale faktycznie pomagało. A i oddech łatwiej było kontrolować. Po godzinie wpadł lekarz. Zbadał mnie, kilka innych dziewczyn z sali obok, po czym mówi: "założę się, że będziecie wszystkie rodzić w jednym czasie. Zawsze tak jest na moim dyżurze". I faktycznie, po jakiejś godzinie, półtora, latał jak poparzony między nami i słychać było jak woła: "to jest jakaś klątwa! Zawsze wszystkie w jednym czasie!". Synek urodził się szybko i bez komplikacji, lekarz wrócił aby zaszyć co trzeba, po czym zaglądając tam gdzie ginekolog/położnik zwykł zaglądać, mówi: "Proszę się zrelaksować. Już po wszystkim. Lubi Pani koty?"...

Jestem zapewne w bardzo małym gronie osób, które mają wesołe wspomnienia z porodówki, ale wierzcie mi, podczas kilkugodzinnego porodu śmiałam się wielokrotnie. Sam fakt, że był zaledwie kilkugodzinny jest sporym powodem do radości! Ponadto jakiś sprzyjający układ planet spowodował, że trafiłam zarówno na położną, jak i lekarza, którzy lubią swoją pracę i do pacjentek...

Często słyszy się, że większość lekarzy ma dwie twarze: do rany przyłóż, gdy pacjent przychodzi prywatnie, a wredny i opryskliwy dla pacjentów w ramach NFZ. Na szczęście mnie - a raczej mojej mamie - zdarzyło się spotkać lekarza, będącego wyjątkiem od tej reguły. :)
Kilka lat temu wybrałam się wraz z mamą (prywatnie) do polecanej specjalistki z dziedziny hepatologii. Lekarka była bardzo miła, znała się na swojej dziedzinie. Ogółem sprawiała wrażenie zwyczajnej kobiety, a nie osoby mającej się za nie wiadomo kogo tylko dlatego, że wykonuje taki zawód, a nie inny. Niestety po przykrych doświadczeniach z innymi lekarzami byłyśmy przekonane, że w szpitalu, gdzie miała udać się mama i gdzie również pracowała ta lekarka, będzie zupełnie inaczej, a tutaj kobieta tylko "udaje" uprzejmą i zatroskaną.
Jakież było zdziwienie mamy, gdy w szpitalu (już nie prywatnie!) hepatolożka okazała się równie sympatyczna i skromna! Tam również nie wywyższała się, nie zadzierała nosa, nie miała pacjentów – mówiąc kolokwialnie – gdzieś. Naprawdę niezwykle rzadko się to zdarza! Byłyśmy tak pozytywnie zaskoczone, że jakiś czas później mama poleciła tę samą lekarkę swojemu znajomemu, który zmagał się z podobnymi dolegliwościami.
Jak widać, naprawdę można znaleźć lekarzy z powołania, a nie tylko samych służbistów. :)

Często słyszy się, że większość lekarzy ma dwie twarze: do rany przyłóż, gdy pacjent przychodzi prywatnie, a wredny i opryskliwy dla pacjentów w ramach NFZ. Na szczęście mnie - a raczej mojej mamie - zdarzyło się spotkać lekarza, będącego wyjątkiem od tej reguły. :)
Kilka lat temu wybrałam się wraz z mamą (prywatnie) do polecanej specjalistki z dziedziny hepatologii....

Ostatnia sytuacja - ugryzienie przez kota. Zwykle jak przytrafiało mi się coś takiego, lekarze to ignorowali - a doskonale zdaję sobie sprawę, że jestem młoda, a bakterie, które mają koty, mogą zaszkodzić mi gdybym zapragnęła dziecka.
Tydzień temu dość porządnie użarł mnie kocur. Poszłam z ranami do młodego lekarza, obawiając się, że znowu ktoś mnie spławi, a tu NIESPODZIANKA! Lekarz nie tylko uznał, że dobrze zrobiłam przychodząc, wytłumaczył mi bardzo spokojnie i konkretnie jakie mogą być konsekwencje tego co się stało i przepisał antybiotyk, leki przeciwbólowe i maść, ale też zainteresował się szczepieniami kocura, na tężec i na wściekliznę. Potem pokierował mnie "w razie czego" na zakaźny i uznał, że gdyby działo się coś niepokojącego mam się do niego zgłosić.
Złoty człowiek!

Ostatnia sytuacja - ugryzienie przez kota. Zwykle jak przytrafiało mi się coś takiego, lekarze to ignorowali - a doskonale zdaję sobie sprawę, że jestem młoda, a bakterie, które mają koty, mogą zaszkodzić mi gdybym zapragnęła dziecka.
Tydzień temu dość porządnie użarł mnie kocur. Poszłam z ranami do młodego lekarza, obawiając się, że znowu ktoś mnie spławi, a tu...

Czy wszyscy kojarzą długie kolejki do lekarzy rodzinnych? Pełne starszych, wiecznie narzekających, utyskujących "pacjentów", którzy czekają tylko aby wepchać się w kolejkę?
Zawsze wtedy przypomina mi się jeden dowcip.
- Ach droga sąsiadko, wczoraj nie widziałam Pani u lekarza.
- Oj moja kochana... chora byłam.
Zewsząd słychać tylko jęki albo najgorsze ploty a ty pacjencie siedzisz i cierpisz.
Nauczona takim doświadczeniem z ostrym zapaleniem ucha - i jak się później okazało ze szkarlatyną - podreptałam (a właściwie mąż mnie tam powlókł) do przychodni rodzinnej. Już od wejścia jedna z babć weszła "tylko po receptę".
No cóż, myślę, czekamy. Ból promieniuje od ucha przez całą szczękę, na prawe ucho nic nie słyszę. Ja mam łzy w oczach i zastanawiam się czy mdleć czy wymiotować. Temperatura w okolicach 39 stopni, świat rozmywa mi się przed oczami.
Nagle słyszę...
- Dziecko ty jesteś taka bladziutka. Widać, że cię boli. Idź przede mną.
Starsza pani, delikatnym, spokojnym tonem uratowała mi życie. Zastrzyk i trzy godziny snu również pomogły...
Może i nie jest to historia z gabinetu lekarskiego, ale dowodzi, że dla świata jest jednak jakaś nadzieja. ;)

Czy wszyscy kojarzą długie kolejki do lekarzy rodzinnych? Pełne starszych, wiecznie narzekających, utyskujących "pacjentów", którzy czekają tylko aby wepchać się w kolejkę?
Zawsze wtedy przypomina mi się jeden dowcip.
- Ach droga sąsiadko, wczoraj nie widziałam Pani u lekarza.
- Oj moja kochana... chora byłam.
Zewsząd słychać tylko jęki albo najgorsze ploty a ty pacjencie...

Doceniam ogromnie pracę pielęgniarek, ratowników, lekarzy - każdego, kto poświęca się, aby pomagać innym. Wiadomo, praca jest ciężka, więc często, aby przetrwać w tych zawodach, trzeba założyć pancerz obojętności, żeby nie zwariować. Ale od czasu do czasu można spotkać anioły, które pomimo zmęczenia, kolejnej zmiany, ciężkiego dnia, wciąż mają dobre słowo dla pacjenta. Tak było na jednym z oddziałów szpitalnych, gdzie odwiedzałam bliską mi osobę. Niestety był to oddział dla osób terminalnie chorych, zmęczonych chorobą, często samotnych. Ale była tam właśnie ona – pani Stasia. Kiedy wchodziła na salę pełna werwy i z żarcikiem o pogodzie na ustach, pacjenci rozpromieniali się, podnosili na łokciach, chcieli zamienić słowo lub po prostu posłuchać historyjek. Pani Stasia roztaczała wokół siebie radosną aurę, którą oczarowywała nawet najbardziej gburowatych staruszków. Przemycała ciasteczka, głaskała dłoń, traktowała wszystkich z równą troską. Pamiętam jak jeden z pacjentów wołał za panią Stasią: „złoto, a nie kobieta!”. Mam nadzieję, że ta cudowna osoba ma wspaniałe życie, na które z pewnością zasłużyła!

Doceniam ogromnie pracę pielęgniarek, ratowników, lekarzy - każdego, kto poświęca się, aby pomagać innym. Wiadomo, praca jest ciężka, więc często, aby przetrwać w tych zawodach, trzeba założyć pancerz obojętności, żeby nie zwariować. Ale od czasu do czasu można spotkać anioły, które pomimo zmęczenia, kolejnej zmiany, ciężkiego dnia, wciąż mają dobre słowo dla pacjenta. Tak...

Z niecierpliwością czekałam aż poznam płeć mojego dziecka. Wystawy sklepowe kusiły pięknymi niemowlęcymi ciuszkami. Co tu kupić dla maleństwa. Róż czy błękit?
-Doktorze, czy poznam dziś płeć Fasolki? - spytałam, siedząc na fotelu ginekologicznym.
-Fasolki? Fasolka zmieniła się już w Brzoskwinkę.
-A więc dziewczynka?
-Nie, na 100% widzę pindolka. Będzie chłopiec.
Wyszłam z gabinetu z uśmiechem na twarzy. Badanie przebiegło bezstresowo, w miłej atmosferze. Ruszyłam na lody by uczcić “pindolka” a następnie upolowałam niebieskie śpioszki.

Z niecierpliwością czekałam aż poznam płeć mojego dziecka. Wystawy sklepowe kusiły pięknymi niemowlęcymi ciuszkami. Co tu kupić dla maleństwa. Róż czy błękit?
-Doktorze, czy poznam dziś płeć Fasolki? - spytałam, siedząc na fotelu ginekologicznym.
-Fasolki? Fasolka zmieniła się już w Brzoskwinkę.
-A więc dziewczynka?
-Nie, na 100% widzę pindolka. Będzie chłopiec.
Wyszłam z...

W zeszłym roku zmieniłam lekarza rodzinnego z dosyć błahego powodu – potrzebowałam pilnej konsultacji medycznej, ale do mojego lekarza była ponad miesięczna kolejna i nie miałam najmniejszych szans, żeby dostać się wcześniej. Postanowiłam więc zapisać się do innego lekarza, u którego były wolne miejsca na następny tydzień. Gdy weszłam do gabinetu, zobaczyłam młodą lekarkę, tuż po trzydziestce. Pierwsze, co przyszło mi do głowy, to: „Jaka ona młoda. Nic dziwnego, że nie chcą do niej przychodzić. Nie ufają jej.”. Ja też początkowo jej nie ufałam, ale okazało się, że zupełnie bezpodstawnie. Pani była niezwykle kontaktowa i sympatyczna. Gdy poprosiłam ją o skierowanie na morfologię, nawet nie musiałam tłumaczyć, po co mi ono (u poprzedniego lekarza nawet badanie krwi było moim wymysłem i nie było potrzebne). Kiedy wróciłam z wynikami, lekarka porównała je z poprzednimi. Okazało się, że poprzednie wyniki miałam nieciekawe, o czym nikt mnie wcześniej nie poinformował... Mój poprzedni lekarz zawsze mnie zbywał i bagatelizował wszystkie objawy. Każdą najmniejszą dolegliwość wrzucał do worka przypadłości związanych ze stresem i nerwami, bo taki prowadzę styl życia. Moja nowa lekarka nie traktuje mnie jak natrętnej muchy. Po przeprowadzeniu wywiadu lekarskiego, jest w stanie wypisać mi skierowanie do specjalisty, gdy widzi, że warto, by specjalista rzucił na coś okiem. U poprzedniego lekarza niestety trudno było się o cokolwiek doprosić...

W zeszłym roku zmieniłam lekarza rodzinnego z dosyć błahego powodu – potrzebowałam pilnej konsultacji medycznej, ale do mojego lekarza była ponad miesięczna kolejna i nie miałam najmniejszych szans, żeby dostać się wcześniej. Postanowiłam więc zapisać się do innego lekarza, u którego były wolne miejsca na następny tydzień. Gdy weszłam do gabinetu, zobaczyłam młodą lekarkę,...

Przed leczeniem ortodontycznym, musiałam przejść przez usunięcie zębòw- ósemek. Nigdy wcześniej nie miałam wyrywanych zębów, dlatego też trochę się obawiałam czy to bólu czy odpowiedniej dawki znieczulenia czy ogólnego doświadczenia. Gabinet chirurgii dentystycznej poleciła mi moja koleżanka. I to była świetna rekomendacja. Bowiem spotkani tam specjaliści byli zespołem profesjonalnych komików. Za każdym razem kiedy przychodziłam na resekcję zęba czy zdjęcie szwów, czekał na mnie i innych pacjentów nowy kawał kierownika kliniki, dentysty z poczuciem humoru pana Strasburgera z Familiady. Trudno było zachować powagę, czy tak naprawdę zacząć się obawiać słysząc rubaszne żarciki. Psychika ma ogromne znaczenie dla naszego zdrowia, dlatego na każdą kolejną wizytę szłam i wychodziłam już z wielkim uśmiechem na ustach. To doświadczenie definitywnie należy do najprzyjemniejszych spotkań ze służbą zdrowia w moim życiu.

Przed leczeniem ortodontycznym, musiałam przejść przez usunięcie zębòw- ósemek. Nigdy wcześniej nie miałam wyrywanych zębów, dlatego też trochę się obawiałam czy to bólu czy odpowiedniej dawki znieczulenia czy ogólnego doświadczenia. Gabinet chirurgii dentystycznej poleciła mi moja koleżanka. I to była świetna rekomendacja. Bowiem spotkani tam specjaliści byli zespołem...

Żyjemy w kraju gdzie na upragnioną wizytę u lekarza czeka się długo, a uprzejmość i zwykła kultura często są nieobecne. Ale też mamy skłonności do krytykanctwa i celebrowania negatywów. Przez to wiele pozytywnych zachowań i wielu wspaniałych lekarzy podlega uogólnionej, krzywdzącej ocenie. Ja przeszłam operację kręgosłupa w czasach kiedy jeszcze "nie było neurochirurgii" (cyt. lekarza po 30 latach). Chodzę i jestem sprawna mimo, że szanse były małe. Lekarz był zdolnym chirurgiem w szpitalu wojskowym i bardzo życzliwym czlowiekiem. Na ścianie ktoś zawiesił dziecięcy rysunek z napisem:"Nie bój się! Lekarz stoi na warcie!". Fizjoterapeuci wiele tygodni rehabilitowali i motywowali mnie do ćwiczeń! Do dziś jestem im bardzo wdzięczna. Mam prośbę: dostrzegajmy i doceniajmy otrzymane dobro!

Żyjemy w kraju gdzie na upragnioną wizytę u lekarza czeka się długo, a uprzejmość i zwykła kultura często są nieobecne. Ale też mamy skłonności do krytykanctwa i celebrowania negatywów. Przez to wiele pozytywnych zachowań i wielu wspaniałych lekarzy podlega uogólnionej, krzywdzącej ocenie. Ja przeszłam operację kręgosłupa w czasach kiedy jeszcze "nie było...

Musiałam się uczciwie namyślić, żeby wygrzebać z głowy coś pozytywnego, co już samo w sobie dużo mówi. Moje najmilsze wspomnienie z gabinetu lekarskiego to rozmowa z... anestezjologiem przed operacją. W trakcie wywiadu udało mu się stworzyć sympatyczną, wyluzowaną atmosferę, dzięki czemu prawie przestałam się bać. Zastanawiałam się później, czy ta specjalizacja ma jakiś wpływ na charakter, czy wybierają ją po prostu pozytywnie zakręceni ludzie. A może po prostu anestezjolog jest taki wyluzowany, bo ma dostęp do naprawdę mocnych „dropsów”?

Żeby być uczciwą, muszę przyznać, że przestraszyłam się raz jeszcze, już na samej sali operacyjnej, kiedy podpinał mi wenflon. Sam do siebie mruknął: „Oj, ale się rozpaprało!”, a kiedy spytałam, czy mogę spojrzeć, odparł: „Lepiej nie”. No ale przeżyłam, znieczulił mnie jak trzeba, więc obudziłam się dopiero po, a nie w trakcie.

Musiałam się uczciwie namyślić, żeby wygrzebać z głowy coś pozytywnego, co już samo w sobie dużo mówi. Moje najmilsze wspomnienie z gabinetu lekarskiego to rozmowa z... anestezjologiem przed operacją. W trakcie wywiadu udało mu się stworzyć sympatyczną, wyluzowaną atmosferę, dzięki czemu prawie przestałam się bać. Zastanawiałam się później, czy ta specjalizacja ma jakiś...