„24 maja 1988

Dłużej już nie mogę. Jutro pójdę złożyć zeznania i wyjaśnię wszystko, muszę powiedzieć im, co widziałam. Jak mogłam być tak głupia i myśleć, że można normalnie funkcjonować zatajając takie informacje? Ludzie w kraju tym żyją, śledztwo nie będzie szybko umorzone, wzbudza zbyt duże zainteresowanie. I chociaż wiem, że nic nie mówiąc, najbardziej jej pomagam, to nie mogę. Po prostu nie mogę. To trwa za długo. Boję się. Cholernie. Wydaje mi się, że ona wie, że nie umiem sobie z tym poradzić. Że jestem słaba. Chciałabym wyjechać, mieć spokój. Ale czy mogłabym wtedy o tym zapomnieć? Jestem zmęczona, chcę się położyć, ale i tak nie zasnę. Cały czas wydaje mi się, że ona przyjdzie upewnić się, czy jestem lojalna, czy wywiązuję się z obietnicy.”

Tutaj wszystko się kończyło. Moja własna siostra, ta 20-letnia dziewczyna o kruczoczarnych włosach i piwnych oczach, zawsze szczęśliwa, uśmiechnięta, pisała coś takiego. A na drugi dzień przepadła bez śladu. Nie znaleziono ciała, nie wiadomo było czy uciekła, została zabita, porwana. I mimo że minęło już 30 lat, ja nadal nic nie wiem. A myślałem, że nie miała tajemnic. Kim była ta „ona”, której tajemnicę ukrywała? Wydawało mi się, że znam wszystkie jej koleżanki, że wszystkie były sprawdzone. I żadna nie była zamieszana w jakieś śledztwo. Czy mam jeszcze wierzyć, że ona żyje, czy już tylko modlić się za jej duszę? Mogę tylko czytać ten kawałek i zastanawiać się, czy jest tu coś, co nadal może naprowadzić mnie na jakiś jej ślad…

„24 maja 1988

Dłużej już nie mogę. Jutro pójdę złożyć zeznania i wyjaśnię wszystko, muszę powiedzieć im, co widziałam. Jak mogłam być tak głupia i myśleć, że można normalnie funkcjonować zatajając takie informacje? Ludzie w kraju tym żyją, śledztwo nie będzie szybko umorzone, wzbudza zbyt duże zainteresowanie. I chociaż wiem, że nic nie mówiąc, najbardziej jej pomagam, to...

Bukowina Tatrzańska, 15.08.1936.
Gdybym mogła wybierać, wolałabym pokochać jego brata. Jest dobrym człowiekiem, wrażliwym i czułym. A jednak kocham Jego, choć wciąż rani mnie swoją oziębłością…
Stoję przed lustrem i patrzę na swój nieco zaokrąglający się brzuch. Jeszcze dwa, trzy tygodnie i tę zmianę będą mogli dostrzec wszyscy inni. Dotykam płatki słoneczników, które wczoraj dał mi ojciec dziecka. Słoneczniki, gdy je zetniesz, cieszą swą urodą dwa, góra trzy dni i umierają. Więdną, płatki opadają, listki żółkną. Pozostanie po nich tylko żółty pył na toaletce. Dotykam palcami żółtych drobinek. Pozostawiają na moich dłoniach ślady. On też pozostawił trwały ślad w moim życiu. Piękna chwila, namiętność i oto jesteś mój maluszku. Zastanawiam się czy będziesz podobny do ojca. A może będziesz jak twój wujek?
Wczoraj byliśmy we troje w górach, a właściwie we czworo. Szliśmy po kamieniach, skąpani w słońcu, chłonąc przepyszne widoki. Chciałam powiedzieć twojemu tacie, że jesteś i za kilka miesięcy będziesz oglądał ten świat. Nie mogłam jednak tego zrobić z obawy, że zranię twojego wujka.
Dwaj bracia, dwaj mężczyźni mojego życia. Jednego kocham jak przyjaciela, a z drugim pragnę dzielić życie…
Synku, oni nie poznają prawdy, bo ta zraniłaby ich obu. Chcę jednak, żebyś wiedział, który z nich jest twoim ojcem: czuły, wrażliwi i przyjacielski Oskar czy mój ukochany, noszący w sercu wielką ranę, stąd niedostępny – Jan…

Bukowina Tatrzańska, 15.08.1936.
Gdybym mogła wybierać, wolałabym pokochać jego brata. Jest dobrym człowiekiem, wrażliwym i czułym. A jednak kocham Jego, choć wciąż rani mnie swoją oziębłością…
Stoję przed lustrem i patrzę na swój nieco zaokrąglający się brzuch. Jeszcze dwa, trzy tygodnie i tę zmianę będą mogli dostrzec wszyscy inni. Dotykam płatki słoneczników, które...

21 kwietnia 2015, środa

Dziś znów była u mnie ta para detektywów. Dobrze, że rano akurat posprzątałam mieszkanie. Jak zobaczyłam ich przez wizjer, pobiegłam szybko nałożyć sweter na moją przezroczystą koszulkę. Siedzieli chyba z godzinę, wypytując mnie dalej o śmierć Marty, ponoć po to, by upewnić się, czy nic sobie nie przypomniałam. Ba, jak mogłabym nie pamiętać! Udawałam jednak, że nic nie wiem, powtarzając jak mantrę to samo, co za pierwszym razem. Na szczęście wcześniej wielokrotnie ćwiczyłam sobie te kwestie - inaczej mogłabym się pomylić pod gradem ich podchwytliwych pytań.
Ta policjantka, komisarz Kowalska, przyglądała mi się podejrzliwie, a przynajmniej takie odniosłam wrażenie. Stresował mnie ten jej świdrujący wzrok, więc patrzyłam głównie na komendanta Nowaka. Swoją drogą, gdyby zrzucił ten brzuszek i przystrzygł wąsy, byłby chyba niczego sobie. Mam jednak nadzieję, że więcej ich obojga nie zobaczę. Gdy już zbierali się do wyjścia, serce waliło mi jak młotem, aż bałam się, że zauważą to pod moim swetrem. Starałam się zachowywać swobodnie, ale nie nazbyt wesoło – w końcu straciłam niedawno jedyną siostrę.
Pamiętam, jak przyszli do mnie po raz pierwszy. Nerwy miałam wtedy napięte jak postronki, a gdy komisarz powiedziała, że moja siostra musiała być wspaniałą osobą, parsknęłam śmiechem, natychmiast maskując to udawanym wybuchem płaczu. Gdyby tylko wiedziała, jak ja nienawidziłam tej jędzy! No, ale teraz już po wszystkim. Jak dobrze, że ją…

21 kwietnia 2015, środa

Dziś znów była u mnie ta para detektywów. Dobrze, że rano akurat posprzątałam mieszkanie. Jak zobaczyłam ich przez wizjer, pobiegłam szybko nałożyć sweter na moją przezroczystą koszulkę. Siedzieli chyba z godzinę, wypytując mnie dalej o śmierć Marty, ponoć po to, by upewnić się, czy nic sobie nie przypomniałam. Ba, jak mogłabym nie pamiętać!...

Syn zakonnicy[bookLink]4848089|Syn zakonnicy[/bookLink]

Syn zakonnicy[bookLink]4848089|Syn zakonnicy[/bookLink]

 [bookCover]4848089|Syn zakonnicy[/bookCover]