Ja właśnie moje piąte urodziny pamiętam jako pierwsze :) Nie jest to za duże wspomnienie, bo jest bardzo wczesne. Pamiętam, że była moja rodzina, przyjechała babcia, która mieszkała daleko od nas. A mama upiekła dla mnie czekoladowy tort, i to jego obraz i smak najbardziej utkwiły mi w pamięci. Co dziwne, nie kojarzę, żeby kiedykolwiek później piekła czekoladowy tort - zawsze był śmietankowy, owocowy, kawowy. A czekoladowy pamiętam tylko z tych piątych urodzin.

Ja właśnie moje piąte urodziny pamiętam jako pierwsze :) Nie jest to za duże wspomnienie, bo jest bardzo wczesne. Pamiętam, że była moja rodzina, przyjechała babcia, która mieszkała daleko od nas. A mama upiekła dla mnie czekoladowy tort, i to jego obraz i smak najbardziej utkwiły mi w pamięci. Co dziwne, nie kojarzę, żeby kiedykolwiek później piekła czekoladowy tort -...

Tak, to były moje 5. urodziny! Pamiętam, że koniecznie chciałam nieść tort. Niestety, moja mama zgodziła się tylko na pomoc przy jego transporcie z kuchni do dużego pokoju, ale to i tak było coś! Jednak to nie koniec. Ja starannie się do tej uroczystości przygotowywałam. I tu nie chodzi o strój, fryzurę, czy makijaż. Dokładnie chodziło o mimikę twarzy. Byłam pewna, że jak ściągnę swoje usta najniżej jak mogę, wtedy będę wyglądać jak dorosła. Byłam przekonana, że tak to działa. Moje rozumowanie twierdziło, że w swoje piąte urodziny będę zdmuchiwała świeczki wyglądając jak dorosła! Niestety, a może na szczęście dowiedziałam się o tym, że mój plan ,,nie wypalił'' dopiero po wywołaniu zdjęć...

Tak, to były moje 5. urodziny! Pamiętam, że koniecznie chciałam nieść tort. Niestety, moja mama zgodziła się tylko na pomoc przy jego transporcie z kuchni do dużego pokoju, ale to i tak było coś! Jednak to nie koniec. Ja starannie się do tej uroczystości przygotowywałam. I tu nie chodzi o strój, fryzurę, czy makijaż. Dokładnie chodziło o mimikę twarzy. Byłam pewna, że jak...

Moje najwcześniejsze przyjęcie urodzinowe pamiętam jako okropne wydarzenie. Było to następnego dnia po Sylwestrze, więc wszyscy domownicy byli zmęczeni po nocnej zabawie, a przez to w złym humorze. Matka przygotowała dla mnie kawałek ciasta z piernika z powtykanymi w niego małymi świeczkami, co nie wyglądało zbyt zachęcająco. W dodatku wszyscy przyszli w piżamach, ziewający z braku snu. Udawali, że się cieszą z okazji moich urodzin, jednak atmosfera była napięta i pełna frustracji. Nie dostałam żadnych prezentów, jako że moje urodziny są niedługo po Bożym Narodzeniu, więc nie należało mi się ich aż tyle. Kazano mi zdmuchnąć świeczki, każdy wymamrotał mi życzenia i z widoczną ulgą wszyscy wrócili do łóżek i leniuchowania, nie przejmując się mną już więcej.
Nigdy żadne moje urodziny nie oznaczały nic radosnego, więc z biegiem lat odrzuciłam ten zwyczaj i nigdy więcej ich już nie świętuję.

Moje najwcześniejsze przyjęcie urodzinowe pamiętam jako okropne wydarzenie. Było to następnego dnia po Sylwestrze, więc wszyscy domownicy byli zmęczeni po nocnej zabawie, a przez to w złym humorze. Matka przygotowała dla mnie kawałek ciasta z piernika z powtykanymi w niego małymi świeczkami, co nie wyglądało zbyt zachęcająco. W dodatku wszyscy przyszli w piżamach, ziewający...

Nie pamiętam zbyt wielu szczegółów ze swoich dziecięcych urodzin, ale patrząc na zdjęcia w albumie rodzinnym, wiem, że co roku mama robiła mi tort. Ja wbijałam w niego odpowiednią ilość świeczek, a na siebie wkładałam najładniejszą sukienkę. Potem wraz z domownikami, z czasem też z moją przyjaciółką - zasiadaliśmy do stołu i zajadaliśmy się wcześniej przygotowanymi słodkościami. Pamiętam, że zawsze postrzegałam ten dzień jako wyjątkowy oraz szczególny i tak też chciałam być traktowana w swoje urodziny. Chciałam żeby wszyscy wiedzieli, że to jest mój dzień ;-)

Nie pamiętam zbyt wielu szczegółów ze swoich dziecięcych urodzin, ale patrząc na zdjęcia w albumie rodzinnym, wiem, że co roku mama robiła mi tort. Ja wbijałam w niego odpowiednią ilość świeczek, a na siebie wkładałam najładniejszą sukienkę. Potem wraz z domownikami, z czasem też z moją przyjaciółką - zasiadaliśmy do stołu i zajadaliśmy się wcześniej przygotowanymi...

Cóż. Moje urodziny wypadają w lutym. Zatem bardzo często miały miejsce podczas ferii zimowych. I dlatego zawsze byłam zawiedziona, kiedy nie mogłam poczęstować cukierkami całej klasy w ten szczególny dzień. No niestety, wodniki tak mają. I jest to chyba moje anjwcześniejsze urodzinowe świadome wspomnienie: żal. :)
A tak na poważnie to była i druga strona medalu: owe ferie zimowe bardzo często spędzałam wraz z siostrą u dziadków. I tam moje urodziny – tak! Właśnie moje! - świętowali nie tylko rodzice i siostra, ale i dziadkowie, i chrzestna i kuzynostwo. I był tort czy inne ciacho i prezenty od wszystkich. Jednego razu to nawet zapakowany po królewsku, bo w wielki karton wypełniony gazetami, włożono mniejszy karton, w ten mniejszy – znów jeszcze mniejszy – a w samym środku był prezent. Nie pamiętam już jaki, ale takie uroki mojej pamięci. Tyle właśnie pamiętam ze swoich wczesnych celebracji urodzinowych.

Cóż. Moje urodziny wypadają w lutym. Zatem bardzo często miały miejsce podczas ferii zimowych. I dlatego zawsze byłam zawiedziona, kiedy nie mogłam poczęstować cukierkami całej klasy w ten szczególny dzień. No niestety, wodniki tak mają. I jest to chyba moje anjwcześniejsze urodzinowe świadome wspomnienie: żal. :)
A tak na poważnie to była i druga strona medalu: owe ferie...

Moje czwarte urodziny przyszły zupełnie niespodziewanie. Niewiele pamiętałem z poprzednich i nie zdawałem sobie sprawy, że będą następne.
- Wstawaj Jędrku! Bo warto. Dzisiaj przecież twoje urodzinki – usłyszałem jeszcze przez sen.
Jeszcze nie bardzo zdając sobie sprawę o co chodzi poderwałem się na równe nogi. Rodzice mnie wycałowali życząc zdrowia i wielu sukcesów, po czym zjadłem śniadanie. Po nim otrzymałem dużą torbę cukierków i zostałem wyprawiony do przedszkola. Tata zanim zostawił mnie w przedszkolu szepnął słówko wychowawczyni, tak że na koniec śniadania usłyszeliśmy:
- Dzisiaj Jędrek ma urodzinki, więc mu zaśpiewamu „Sto lat”, a on nas za to poczęstuje swoimi wspaniałymi cukierkami.
Kiedy rozdawałem cukierki zauważyłem, że niektórzy spryciarze biorą po dwa, ale i tak dla wszystkich starczyło. Przy zabawie koledzy opowiadali mi o swoich urodzinach i niespodziankach, które wtedy przeżyli. Po powrocie do domu mama szykowała się na przyjście gości. Pierwsza przyszła ciocia Zosia dumnie dzierżąc w dłoni tort owocowy. Też mi złożyła życzenia nie zapominając o tym bym zawsze kochał pana Boga. Potem przeszła ciocia Bronia przynosząc mi pięknie zapakowaną drewnianą kolejkę. To było moje marzenie. Bawiłem się nią cały wieczór prawie, że zapomniawszy o gościach. A przyszedł jeszcze wujek Zenek i ciocia Janina z wujkiem Władkiem, co bardzo mocno ściskał rękę.
Wieczorem to chciałem kolejkę wziąć do kąpieli, ale posłuchałem mamy, która ostrzegła, że się zniszczy.

Moje czwarte urodziny przyszły zupełnie niespodziewanie. Niewiele pamiętałem z poprzednich i nie zdawałem sobie sprawy, że będą następne.
- Wstawaj Jędrku! Bo warto. Dzisiaj przecież twoje urodzinki – usłyszałem jeszcze przez sen.
Jeszcze nie bardzo zdając sobie sprawę o co chodzi poderwałem się na równe nogi. Rodzice mnie wycałowali życząc zdrowia i wielu sukcesów, po...

U mnie w domu nie obchodzilo sie urodzin jakoś szczególnie, czasami życzenia, czasami nie. I dlatego pierwsze swoje urodziny, które tak naprawdę miło pamiętam, to dzień, w ktorym skończyłem 25 lat. Byłem pół roku po weselu i mieszkałem z moimi teściami. Wróciłem z pracy i zobaczyłem tort na odświętnie przygotowanym stole. Pomyślałem sobie, że pewnie do teściów mają przyjść jacyś goście, a okazło się, że to na moje urodziny. Wtedy też po raz pierwszy dostałem mnóstwo prezentów. Mam najlepszą żonę i teściów na świecie.

U mnie w domu nie obchodzilo sie urodzin jakoś szczególnie, czasami życzenia, czasami nie. I dlatego pierwsze swoje urodziny, które tak naprawdę miło pamiętam, to dzień, w ktorym skończyłem 25 lat. Byłem pół roku po weselu i mieszkałem z moimi teściami. Wróciłem z pracy i zobaczyłem tort na odświętnie przygotowanym stole. Pomyślałem sobie, że pewnie do teściów mają przyjść...

Swoje 6 urodziny, pierwsze, które pamiętam, wspominam bardzo dobrze. Był pyszny tort i był prezent. W oczach dziecka był to dzień idealny. Teraz z perspektywy czasu widzę, że był to naprawdę trudny czas dla mojej rodziny. Rodzina 5-cio osobowa i tylko tata pracował na stałe. Mama ciągle szukała pracy. Mieszkaliśmy na wsi, więc było dużo miejsca do zabawy i psot. Nie brakowało nam zabawek, bo było pełno rzeczy, którymi można było się bawić. Finansowo było bardzo krucho, a jednak mama przygotowała pyszny tort, czyli domowy biszkopt przełożony jakimś kremem, już nie pamiętam jakim, ale dla dziecka, które ze słodyczy jadło głównie owoce z własnego ogródka to było coś wielkiego :) Prezent, który wtedy dostałam mam do dziś w pudle z pamiątkami z dzieciństwa. Był to breloczek do kluczy (dla mnie był breloczkiem do piórnika) w kształcie Garfielda, bohatera mojej ulubionej bajki. Mimo braku pieniędzy, wyjazdów na wakacje i zabawek, moje dzieciństwo było bardzo dobre, radosne i szczęśliwe.

Swoje 6 urodziny, pierwsze, które pamiętam, wspominam bardzo dobrze. Był pyszny tort i był prezent. W oczach dziecka był to dzień idealny. Teraz z perspektywy czasu widzę, że był to naprawdę trudny czas dla mojej rodziny. Rodzina 5-cio osobowa i tylko tata pracował na stałe. Mama ciągle szukała pracy. Mieszkaliśmy na wsi, więc było dużo miejsca do zabawy i psot. Nie...

Przygotowania do TEGO dnia trwały już dzień wcześniej. Mama na wieczór splotła mi włosy w małe warkoczyki, tak żeby następnego dnia były pofalowane- uwielbiałam to, choć dziś twierdzę, że wyglądało to komicznie.
Wszystkie zabawki równiutko ułożone na półkach, żeby nie wstydzić się bałaganu przed gośćmi.
Najważniejsze jednak, że przyjadą dziadkowie- myślałam. Tak rzadko ich widywałam, gdyż mieszkali naprawdę daleko ode mnie.
Nie pamiętam jednak tortu, dmuchania świeczek, pozostałych gości, którzy mnie odwiedzili.
Najważniejsi wtedy byli dla mnie babcia i dziadek oraz to, że przywieźli mi zabawkę mojego życia. Ogromnego pluszowego psa Szczekusia, który był ze mną aż do nastoletnich lat. Do dziś pamiętam jego każdą łatkę, ciągle odrywające się oczko i to że głowa opadała mu na prawa stronę. Ach wspomnienia...

Przygotowania do TEGO dnia trwały już dzień wcześniej. Mama na wieczór splotła mi włosy w małe warkoczyki, tak żeby następnego dnia były pofalowane- uwielbiałam to, choć dziś twierdzę, że wyglądało to komicznie.
Wszystkie zabawki równiutko ułożone na półkach, żeby nie wstydzić się bałaganu przed gośćmi.
Najważniejsze jednak, że przyjadą dziadkowie- myślałam. Tak rzadko...

Jako pierwsze pamiętam moje 5 urodziny. Ten dzień zapamiętam chyba do końca życia,
Moje urodziny. Dla mnie, wtedy już 5 letniej dziewczynki, dzień jak co dzień. Tylko jakoś więcej zamieszania- przyjechali dziadkowie, ciotki i kuzynostwo, a ja nie wiedziałam dlaczego. Może kolejne święta? Tą myśl od razu wykluczyłam, bo niedawno rozebraliśmy choinkę, a to oznacza koniec świąt.
Nie zastanawiałam się nad tym dłużej. Zostałam zawołana do dużego pokoju gdzie byli wszyscy. Zobaczyłam dużo słodyczy i innych smakołyków. Nagle ktoś wchodzi do pokoju z ciastem, które... płonie! Byłam wtedy tak przerażona. Mój strach podsycał śpiew- mało entuzjastyczne ,,sto lat'', które dla mnie brzmiało jakby moja rodzina również wydawała krzyki przerażenia (potem zrozumiałam, że po prostu nie umieli śpiewać). Przez chwilę stałam sparaliżowana, a potem zaczęłam głośno płakać i uciekłam do swojego pokoju. Schowałam się za łóżkiem i nie wychodziłam, dopóki mama nie wytłumaczyła mi na czym polega to przyjęcie. Od tamtej pory wiem, że to nie ciasto płonie, tylko zostały zapalone świeczki, i że bez potrzeby nie powinnam prosić rodziny o śpiewanie. Ot, taka historia z humorkiem, którą od lat mi wypominają.

Jako pierwsze pamiętam moje 5 urodziny. Ten dzień zapamiętam chyba do końca życia,
Moje urodziny. Dla mnie, wtedy już 5 letniej dziewczynki, dzień jak co dzień. Tylko jakoś więcej zamieszania- przyjechali dziadkowie, ciotki i kuzynostwo, a ja nie wiedziałam dlaczego. Może kolejne święta? Tą myśl od razu wykluczyłam, bo niedawno rozebraliśmy choinkę, a to oznacza koniec...