Nie było nazwy, nie było formalnego szefa bandy - zawsze i wszyscy i tak słuchali najstarszego. Bo przecież w tamtych czasach o rok starszy kolega był kimś niesamowicie bardziej doświadczonym życiowo. Nie wiem po dziś dzień jaki to miało sens - chyba tylko taki pt:"Jestem lepszy, bo jestem w bandzie a Wy nie!". Ale za to cechą jaką doskonale pamiętam jest nasza ówczesna baza - zbiorowisko kilku starych foteli przytarganych spod jakiegoś śmietnika, ustawione w kole z małym stoliczkiem po środku. Wszystko to w otoczeniu krzaków i chaszczy na terenie PKP. Z miejscem tym, które już dziś de facto nie istnieje, zapewne nie tylko ja wiąże wspomnienia z lat młodości.

Nie było nazwy, nie było formalnego szefa bandy - zawsze i wszyscy i tak słuchali najstarszego. Bo przecież w tamtych czasach o rok starszy kolega był kimś niesamowicie bardziej doświadczonym życiowo. Nie wiem po dziś dzień jaki to miało sens - chyba tylko taki pt:"Jestem lepszy, bo jestem w bandzie a Wy nie!". Ale za to cechą jaką doskonale pamiętam jest nasza ówczesna...

Nie wiele z nas chce o tym mówić, możliwe, że mało kto ma ochotę o tym choćby wspominać, choć niewątpliwie wszyscy poniekąd wciąż tym żyjemy, zupełnie jakby klub grozy wciąż jeszcze tkwił w najmroczniejszych miejscach naszej podświadomości, w każdej przeczytanej książce Kinga i każdym obejrzanym horrorze, niczym niewyleczalna choroba, atakująca od samego środka. Jeden z najciemniejszych, ale niejako i najpiękniejszych odcieni naszej historii - barwa mroku i strachu - zamykał się właśnie w ów klubie, który zajmował się nie tyle szukaniem duchów, co odnajdywaniem własnej tożsamości poprzez nocne maratony filmowe, czy blogowe, wcale-nie-tak-straszne powieści, pisane pomiędzy lekcjami, których nie powstydził by się sam Stephen King. Niczym Emma Bovary czułyśmy niezadowolenie własnymi postawami, ale i rzeczywistością, która nie obfitowała w grozę, tak chętnie przez nas wchłanianą w postaci muzyki, literatury, sztuki i kinematografii, i tylko klub dawał nam satysfakcję, płynącą ze strachu przed tym, co nieznane, ale i związaną z tym adrenaliną. Miałyśmy okazję choć na chwilę być niezniszczalne, nieustraszone i odważne, a poniekąd także niezależne i dojrzałe, choć z biegiem czasu wiemy już, że dojrzałości było w tym raczej niewiele. Malowałyśmy sobie świat rodem z płótna Beksińskiego i jakkolwiek dziecinne by to nie było, obrazy te miały w sobie magię, za którą do dziś patrzymy z nostalgią, choć niewątpliwie także z dozą zawstydzenia.

Nie wiele z nas chce o tym mówić, możliwe, że mało kto ma ochotę o tym choćby wspominać, choć niewątpliwie wszyscy poniekąd wciąż tym żyjemy, zupełnie jakby klub grozy wciąż jeszcze tkwił w najmroczniejszych miejscach naszej podświadomości, w każdej przeczytanej książce Kinga i każdym obejrzanym horrorze, niczym niewyleczalna choroba, atakująca od samego środka. Jeden z...

Tak! W dzieciństwie stworzyłam taki klub z trzema koleżankami. Miałyśmy wszystko - nazwę, zwyczaje, hasło, podział obowiązków. Wiedziałyśmy, co chcemy robić i w jaki sposób. W lesie miałyśmy tajną bazę, gdzie tata zbił nam stolik i krzesełka. I, jak w każdym klubie, miałyśmy składki. Miesięczne, niewielkie. Problem pojawił się, gdy jedna z koleżanek postanowiła wpłacić składki za dwa lata z góry. A kto był skarbnikiem? Ja. I jakież było zdziwienie mojej mamy, jak kiedyś znalazła u mnie dużą kwotę pieniędzy, której w ogóle nie powinnam mieć. Wtedy nasz klub musiał przestać być tajny.

Tak! W dzieciństwie stworzyłam taki klub z trzema koleżankami. Miałyśmy wszystko - nazwę, zwyczaje, hasło, podział obowiązków. Wiedziałyśmy, co chcemy robić i w jaki sposób. W lesie miałyśmy tajną bazę, gdzie tata zbił nam stolik i krzesełka. I, jak w każdym klubie, miałyśmy składki. Miesięczne, niewielkie. Problem pojawił się, gdy jedna z koleżanek postanowiła wpłacić...

Czy ktoś jeszcze pamięta te czasy, kiedy dziecięcą wyobraźnią władały japońskie kreskówki emitowane popołudniami w telewizji? Uwielbiałem serial o kapitanie Tsubasie, ale w moim rodzinnym domu byłem od zawsze terroryzowany przez 2 starsze siostry. A co one oglądały?! Na sam dźwięk tych słów dostaję dreszczy. Przeklęta "Czarodziejka z księżyca"! Siostry razem z koleżankami okupowały telewizor, a potem godzinami kłóciły się która będzie którą czarodziejką. Jakby jedna nie była wystarczającym koszmarem. To było jak kult, wczesne stadium sekty. Dziewczyny przyrządzały jakieś magiczne mikstury z roślin znalezionych w ogródku, wymyślały zaklęci na miarę niezapomnianego serialowego "mydła-powidła", by je mamrotać po kątach i latały po domu z własnoręcznie wykonanymi różdżkami. Byłem częścią tej "koleżeńskiej" organizacji, lecz nie z własnej woli! W końcu ktoś musiał odgrywać rolę przeciwnika czarodziejek. A kto lepiej się do tego nadawał od młodszego, całkowicie zastraszonego brata, który nie miał się jak bronić?
Nadal walczę z zafundowaną mi traumę, ale mój terapeuta twierdzi, że jeszcze 5, góra 10 lat pracy nas sobą i w końcu zapomnę. Oby miał rację!

Czy ktoś jeszcze pamięta te czasy, kiedy dziecięcą wyobraźnią władały japońskie kreskówki emitowane popołudniami w telewizji? Uwielbiałem serial o kapitanie Tsubasie, ale w moim rodzinnym domu byłem od zawsze terroryzowany przez 2 starsze siostry. A co one oglądały?! Na sam dźwięk tych słów dostaję dreszczy. Przeklęta "Czarodziejka z księżyca"! Siostry razem z koleżankami...

Zawsze myślałam, że historie o tajnych organizacjach ,stowarzyszeniach ,do których trzeba się dostać wykonując szalone rzeczy to domena amerykańskich slasherów czy filmów o świeżo upieczonych studentach. Dwa lata temu usłyszałam na wakacjach pewną historię. Do tej pory zastanawiam się, czy to była bujda, miejska legenda czy może jednak prawda. Razem z przyjaciółmi siedzieliśmy pewnego popołudnia w ogrodzi i rozmawialiśmy .Nagle nowa dziewczyna Krzyśka zaoferowała, że opowie nam o swojej dawnej szkole. Na początku słuchaliśmy z grzeczności, ale z każdym kolejnym słowem narastał dziwny nastrój ,a my zaczęliśmy odczuwać niepokój.
Kasia dostała się do wymarzonej szkoły plastycznej. Pierwsze dni były trudne, ponieważ uczniowie unikali nowej ,były nieprzyjemne żarty ,złośliwe uśmiechy. Wszystko zmieniło się na pierwszej szkolnej dyskotece. Do zestresowanej Kaśki podeszły dziewczyny i zaprosiły na imprezę integracyjną w domu jednej z nich. Fantastyczna zabawa, uśmiechnięci uczniowie zrobili wrażenie na nowej. Kiedy jednak wszyscy zaczęli grać w planszówki z ust gospodyni imprezy padło pytanie: "Chcesz być jedna z nas?".-Chyba już jestem-odparła Kasia. Dziwne uśmiechy i milczenie przerwał gest gospodyni spotkania- Gaby , która pokazała jej klucz."Każdy z nas ma taki skarb". Co wy ?Macie dwanaście lat?- zażartowała Kasia. Nagle w pomieszczeniu zgasło światło. Ktoś położył dłonie na ramionach nowej. Przestraszona dziewczyna odwróciła się ,jednak nikt za nią nie stał. Nagle uderzyła ją cisza panująca w domu. Wszystkie koleżanki zniknęły. Wołała je ,ale nikt się nie odezwał. W ciemnościach szukała wyjścia. Udało się jej to dopiero po 2 godzinach. Następnego dnia w szkole jej przyjaciółki twierdziły ,że nie było żadnej domówki. Kasia poczuła się jak wariatka. Kilka miesięcy po tym incydencie po Gabrysię, organizatorkę przyjęcia widmo przyjechała jej siostra. Uwagę przyszłej wybranki Krzysia zwrócił jej tatuaż. Przedstawiał klucz.

Zawsze myślałam, że historie o tajnych organizacjach ,stowarzyszeniach ,do których trzeba się dostać wykonując szalone rzeczy to domena amerykańskich slasherów czy filmów o świeżo upieczonych studentach. Dwa lata temu usłyszałam na wakacjach pewną historię. Do tej pory zastanawiam się, czy to była bujda, miejska legenda czy może jednak prawda. Razem z przyjaciółmi ...

Chyba jak każda dziewczynka w wieku 8-11 lat należałam do Tajemniczego Klubu, ba, byłam nawet jego założycielką oraz szefową. Nasz klub miał swoją bazę pomiędzy pomiędzy dwoma betonowymi ogrodzeniami - teren wąski, ale długi, dużo trawy, kwiatów, dlatego też byłyśmy niezauważalne. Czym się zajmowałyśmy? Przede wszystkim rozmowami o kotkach, pieskach, lalkach ale również obmyślaniu kawałów dla naszych ,,wrogów'' (takie młode, a już wiedziały co je czeka w dorosłym życiu:)). Byłyśmy 4, każda z nas obowiązkowo musiała mieć legitymację Klubu, a przede wszystkim znać hasło wstępu. Jednak cała reszta była na tyle tajna, że nie mogę przekazać jej dalej :) Miło tak powspominać.

Chyba jak każda dziewczynka w wieku 8-11 lat należałam do Tajemniczego Klubu, ba, byłam nawet jego założycielką oraz szefową. Nasz klub miał swoją bazę pomiędzy pomiędzy dwoma betonowymi ogrodzeniami - teren wąski, ale długi, dużo trawy, kwiatów, dlatego też byłyśmy niezauważalne. Czym się zajmowałyśmy? Przede wszystkim rozmowami o kotkach, pieskach, lalkach ale również...

Razem z koleżankami w podstawówce stworzyłyśmy Komitet Wzajemnej Adoracji. Tak naprawdę to tak nazwała nas wychowawczyni, cztery wiecznie dyskutujące na lekcji dziewczyny, które skoczyły by za sobą w ogień. Nazwa się przyjęła, wszyscy tak na nas mówili. Ale choć nazwa była jawna, to jednak nasze tajne sprawy, dotyczące miłości naszego życia (wszystkie zakochalysmy się tym samym chłopaku z klasy), planów na popołudnie i innych bardzo ważnych tajemnic, były dla wszystkich sekretem.

Razem z koleżankami w podstawówce stworzyłyśmy Komitet Wzajemnej Adoracji. Tak naprawdę to tak nazwała nas wychowawczyni, cztery wiecznie dyskutujące na lekcji dziewczyny, które skoczyły by za sobą w ogień. Nazwa się przyjęła, wszyscy tak na nas mówili. Ale choć nazwa była jawna, to jednak nasze tajne sprawy, dotyczące miłości naszego życia (wszystkie zakochalysmy się tym...

Ja wraz z siostrą i sąsiadem, który był od nas sporo starszy wspólnie założyliśmy takie bractwo!
Było to czas, kiedy z siostrą dostałyśmy od mamy jako prezent na dzień dziecka rolki, a Mariusz - nasz znajomy również je miał i jeździł razem z nami! Postanowiliśmy nauczyć się różnych trików i jeździć jak wyczynowcy! Tak więc założyliśmy tajny klub, o którym nikt miał nie wiedzieć! Nazywał się Klub rolkersów! Zapisaliśmy do nas jeszcze jedną koleżankę, która mieszkała na naszym osiedlu! Mariusz z racji, że był najstarszy został prezesem i nawet mieliśmy wyrobione legitymacje członków klubu rolkersów!
To były czasy! Ale niestety było kilka spotkań, parę razy wspólnie pojeździliśmy na rolkach, a ja do dnia dzisiejszego nie nauczyłam się na nich hamować :) Ale legitymację mam do dnia dzisiejszego!

Ja wraz z siostrą i sąsiadem, który był od nas sporo starszy wspólnie założyliśmy takie bractwo!
Było to czas, kiedy z siostrą dostałyśmy od mamy jako prezent na dzień dziecka rolki, a Mariusz - nasz znajomy również je miał i jeździł razem z nami! Postanowiliśmy nauczyć się różnych trików i jeździć jak wyczynowcy! Tak więc założyliśmy tajny klub, o którym nikt miał nie...

Miałyśmy z koleżankami w dzieciństwie taką naszą organizację, w której szukałyśmy nowych przygód i ukrytych skarbów. Nikt nie mógł o tym wiedzieć, to była nasza tajemnica. Czasem śledziłyśmy kogoś podejrzanego, czasem szukałyśmy różnych tropów żeby znaleźć jakiś skarb. Skarbu nie znalazłyśmy, ale świetnie się przy tym bawiłyśmy.

Miałyśmy z koleżankami w dzieciństwie taką naszą organizację, w której szukałyśmy nowych przygód i ukrytych skarbów. Nikt nie mógł o tym wiedzieć, to była nasza tajemnica. Czasem śledziłyśmy kogoś podejrzanego, czasem szukałyśmy różnych tropów żeby znaleźć jakiś skarb. Skarbu nie znalazłyśmy, ale świetnie się przy tym bawiłyśmy.

Mieliśmy taką tajną organizację w liceum plastycznym - nazywała się Chochoły. Naszym zadaniem było rysowanie karykatur nauczycieli i zawieszanie ich na drzwiach pokoju nauczycielskiego w dniu nauczyciela, święta szkoły, przed ważnymi akademiami itp. Zadanie zawsze było takie samo - wykonać rozkaz i nie dać się złapać na terenie wroga.

Mieliśmy taką tajną organizację w liceum plastycznym - nazywała się Chochoły. Naszym zadaniem było rysowanie karykatur nauczycieli i zawieszanie ich na drzwiach pokoju nauczycielskiego w dniu nauczyciela, święta szkoły, przed ważnymi akademiami itp. Zadanie zawsze było takie samo - wykonać rozkaz i nie dać się złapać na terenie wroga.