Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

blacknate
iustyna
Ola
Inka
Tina

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

blacknate
iustyna
Ola
Inka
Tina

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Kto by pomyślał, że właśnie dziś 19 lipca 2117 roku, utknę w gigantycznym korku? Zaczęła się budowa kolejnej, drugiej linii metra. Tak, zaczęła dawno temu i trwa i trwa, a ja mam wrażenie, że ten cholerny korek zamiast się zmniejszać to ciągle rośnie. Na szczęście na wyposażeniu każdego nowoczesnego auta znajduje się mini dializator, przez co mogę spokojnie stać w sznurze samochodów i mam pewność, że nie zachce mi się do łazienki.
Na reszcie na miejscu! Mogę iść do pracy. Wjeżdżam superszybką, przeszkloną windą. Jak to dobrze, że ona tak prędko jedzie. W ciągu sekundy mijam 30 pięter i przebijam się w końcu przez smog. Widzę z windy ciemną czapę nad miastem, a dalej białe chmury i słońce. Po 3 sekundach jestem na 90 piętrze. W pracy jak w pracy siedzę na smart krześle, wbijam wzrok w ekran komputera, który jest cieńszy niż tradycyjna linijka, popijam ze smart kubka i zgrywam dane na smart okulary, którymi zaraz będę robił zdjęcia. Jestem fotografem miejskim. Najlepsze ujęcia wychodzą jednak z powietrza, po ominięciu smogowej pierzyny. Niestety zdjęcia Pałacu Kultury już dawno nikt nie widział, ponieważ cały jest pokryty pyłem. Za to moje nowoczesne zdjęcia wieżowców, które przebijają się przez tą czarną watę, wyglądają wspaniale.
I tak mija mój dzień.
Później znów wsiadam do auta i jadę odczekać swoje w korku.

Kto by pomyślał, że właśnie dziś 19 lipca 2117 roku, utknę w gigantycznym korku? Zaczęła się budowa kolejnej, drugiej linii metra. Tak, zaczęła dawno temu i trwa i trwa, a ja mam wrażenie, że ten cholerny korek zamiast się zmniejszać to ciągle rośnie. Na szczęście na wyposażeniu każdego nowoczesnego auta znajduje się mini dializator, przez co mogę spokojnie stać w sznurze...

Rok 2117, po wielkiej katastrofie, gdzie wygięła połowa ludzkości, a miasta wyglądały jak sterty kamieni, szkła, betonu oraz innych rupieci. Ludzkość zapragnęła na nowo pokoju i ładu, zaczęła wszystko od nowa, na zniszczonej ziemi zaczęły powstawać nowe budynki na wzór szałasów. Pomimo postępu ludzkość się cofnęła do początku. Warszawa znów stała się polem z wiatrakami i uprawą zboża oraz nielicznymi chatkami. Sterty gruzu porosły zielenią, widoki stały się na nowo jasne, pomimo braku energii elektrycznej, ludzie ze sobą rozmawiali, nie pisząc SMS-ów, lecz rozmawiają naprawdę patrząc sobie w oczy. Urządzają radosne śpiewy zakrapiane miodem pitnym. Tak naprawdę wszyscy się cieszą z tego, że era nowoczesności przepadła. Warszawa nie jest już stolicą, jest jedną z wiosek, które pomału rozwijają się.

Rok 2117, po wielkiej katastrofie, gdzie wygięła połowa ludzkości, a miasta wyglądały jak sterty kamieni, szkła, betonu oraz innych rupieci. Ludzkość zapragnęła na nowo pokoju i ładu, zaczęła wszystko od nowa, na zniszczonej ziemi zaczęły powstawać nowe budynki na wzór szałasów. Pomimo postępu ludzkość się cofnęła do początku. Warszawa znów stała się polem z wiatrakami i...

- Maciuś? - pytam nieśmiało. Wydaje mi się, że to on, ale mogę się mylić, bo odkąd w ramach ochrony danych osobowych większość z nas nosi ekrany na wysokości twarzy, wszyscy wyglądają niemal identycznie. To znaczy tak, jak chcieliby wyglądać. Dlatego odejmują sobie wszystkie wady, dodają nieco urody i dopieszczają swoje twarze tak, że nie ma mowy, bo poznać dawno niewidzianego kolegę. Czujniki odczytują i interpretują wyraz twarzy ukrytej za ekranem, a potem wyświetlają go tak, że interakcja jest prawie normalna, bo rozmówca widzi mimikę... tyle że nie na prawdziwej, fizycznej twarzy, ale na awatarze... Strasznie to skomplikowane, ale może ja jestem staroświecka.
- Och, cześć. Jak mnie poznałaś?
- Cóż, nic się nie zmieniłeś. Wyglądasz tak, jak trzydzieści lat temu.
- No wiesz... trzeba iść z duchem czasu! - odpowiada Maciuś, po czym macha mi ręką i wskakuje na swoją odrzutową deskę i leci błękitną trasą powietrzną w stronę Pragi. Potrząsam głową i wciskam odpowiedni guzik na moim zegarku teleportacyjnym. Mam nadzieję, że nie utknę w tunelu teleportacyjnym nad dawnym mostem Siekierkowskim. Ostatnio mi się to zdarzyło, a długotrwałe rozbicie na atomy zawsze sprawia, że przez resztę dnia jestem jakaś... no właśnie. Rozbita.

- Maciuś? - pytam nieśmiało. Wydaje mi się, że to on, ale mogę się mylić, bo odkąd w ramach ochrony danych osobowych większość z nas nosi ekrany na wysokości twarzy, wszyscy wyglądają niemal identycznie. To znaczy tak, jak chcieliby wyglądać. Dlatego odejmują sobie wszystkie wady, dodają nieco urody i dopieszczają swoje twarze tak, że nie ma mowy, bo poznać dawno...

Budzę się wypoczęty i gotowy do działania. Odkąd łóżka zamieniliśmy na antygrawitacyjne pomieszczenia nikt nie wstaje rano wymięty, z obolałym karkiem czy ścierpniętą ręką.

Zadowolony podchodzę do szafy. Ciekawe, co mi dzisiaj zaproponuje. Na ekranie widzę czarny, obcisły strój z peleryną – system wie o mojej fascynacji superbohaterami. Decyduję się jednak na luźne spodnie w kwiaty i koszulę – planuję dzień Hawajski. Po wybraniu kolorów klikam 'akceptuj' i po chwili przez otwór w ścianie wpada moja przesyłka ze strojem.

Wychodzę. Podobno kiedyś na powierzchni był straszny zgiełk i tłok. Teraz nie ma o tym mowy. Cały transport mechaniczny w Warszawie przeniósł się pod ziemię. Z początku było to nieco klaustrofobiczne. Z czasem na ścianach i suficie tuneli zamontowano ekrany wyświetlające wiejski krajobraz i wszyscy polubili jazdę na dole.

Przez chwilę rozważam skierowanie się do windy prowadzącej do podziemi. Ostatecznie jednak wybieram spacer. Zakładam okulary wizyjne, dzięki którym otaczające mnie wieżowce nikną, a przed oczami mam z jednej strony plażę, z drugiej góry. Mimo iż obraz nie jest prawdziwy to wprawia mnie w błogi nastrój.

Wyjmuję z kieszeni pilot i uruchamiam chip stymulacyjny w mózgu. Drogie cacko, potrafi jednak wywołać nieprawdopodobne efekty dotykowe. Włączyłem tryb plaży i teraz nie tylko widzę morze ale też czuję jakbym szedł po piasku, zaś chłodny wiaterek smagał mi twarz. To wszystko fikcyjne doznania ale mózg im wierzy, więc jest ok.

Budzę się wypoczęty i gotowy do działania. Odkąd łóżka zamieniliśmy na antygrawitacyjne pomieszczenia nikt nie wstaje rano wymięty, z obolałym karkiem czy ścierpniętą ręką.

Zadowolony podchodzę do szafy. Ciekawe, co mi dzisiaj zaproponuje. Na ekranie widzę czarny, obcisły strój z peleryną – system wie o mojej fascynacji superbohaterami. Decyduję się jednak na luźne...

Nie ma już przystanków autobusowych czy metra. Zamiast nich przy ulicach stoją kabiny teleportacyjne, a przy każdej z nich kilkasetmetrowa kolejka. Nie ma parków, drzew, trawników. Wszystko zostało zalane betonem, każdy skrawek ziemi został zagospodarowany. Nie ma bibliotek. Zamiast nich znajdziemy ogromne biurowce pełne komputerów - najpopularniejsze centra spotkań wśród mieszkańców Warszawy. Na każdym rogu stoi metalowa skrzynka zaopatrzona w urządzenia wizyjne i słuchowe. Warszawiacy są infiltrowani - nic nie ukryje się przed rządem, nic nie zostanie wybaczone.

Nie ma już przystanków autobusowych czy metra. Zamiast nich przy ulicach stoją kabiny teleportacyjne, a przy każdej z nich kilkasetmetrowa kolejka. Nie ma parków, drzew, trawników. Wszystko zostało zalane betonem, każdy skrawek ziemi został zagospodarowany. Nie ma bibliotek. Zamiast nich znajdziemy ogromne biurowce pełne komputerów - najpopularniejsze centra spotkań wśród...

Tak, jestem optymistką czasem nawet marzycielką ;) Zamykam oczy i widzę Warszawę w 2117 roku. Pierwsze co rzuca się w oczy to dużo dróg rowerowych, widać panów w garniturach pędzących do pracy i panie w lekko powiewających sukienkach na rowerach. Dla najmłodszych też coś się znajdzie, hulajnogi i rowery elektryczne aby mogły sprawnie dogonić swoich rodziców. Rozpędzając się po warszawskich ścieżkach można trafić na prawdziwe cuda architektoniczne. Od razu widać piękne, odnowione kamienice, które kuszą aby wejść do środka. Ponad drzewami, prawie nie zauważalnie wkradają się szklane wieżowce, ciężko je zauważyć bo całe porośnięte są bluszczem i zieloną roślinnością. Na dole kuszą ogrodami, gdzie każdy może wejść i posadzić coś dla siebie. Tak - możesz mieć swój własny ogródek! Jedynie jeśli dobrze się przysłuchasz z oddali pomiędzy śpiewem ptaków słychać lekkie turkotanie. To metro nadziemne! W ciągu paru minut możesz znaleźć się w Markach, Łomiankach czy Wołominie. Metro zachwyca swym wyglądem szybko pędzi przez szklaną rurę zostawiając jedynie uśmiech i podziw najmłodszych ;) Aż boję się otworzyć oczy ;)

Tak, jestem optymistką czasem nawet marzycielką ;) Zamykam oczy i widzę Warszawę w 2117 roku. Pierwsze co rzuca się w oczy to dużo dróg rowerowych, widać panów w garniturach pędzących do pracy i panie w lekko powiewających sukienkach na rowerach. Dla najmłodszych też coś się znajdzie, hulajnogi i rowery elektryczne aby mogły sprawnie dogonić swoich rodziców. Rozpędzając się...

Warszawa rok 2117. Gdy staniemy na ulicy i rozejrzymy się zauważymy, że wokół nas są prawie same wysokie biurowce i centra handlowe. Ludzi jest natomiast niewiele. W związku ze stale postępującą urbanizacją, brakiem karków i zieleni ludzie przenieśli się na obrzeża miasta i do okolicznych wsi. Do miasta przyjeżdżają tylko do pracy i na zakupy. Do pracy ludzie dojeżdżają specjalnymi autobusami, które rozwożą pasażerów w każde miejsce miasta, wystarczy tylko po wejściu do pojazdu wybrać gdzie chcemy jechać. Tak samo jest w drodze powrotnej - autobusy przyjeżdżają o określonej godzinie niczym taksówki, którą wybieramy online. W biurowcach i ich najbliższej okolicy znajduje się pełno restauracji z domowym jedzeniem , do których możemy wyjść na obiad bądź zamówić coś na wynos. przez internet zamawiamy co chcemy zjeść, o której i czy chcemy zarezerwować stolik. Warszawa w 2117r o miasto firm i biur bez ludzi.

Warszawa rok 2117. Gdy staniemy na ulicy i rozejrzymy się zauważymy, że wokół nas są prawie same wysokie biurowce i centra handlowe. Ludzi jest natomiast niewiele. W związku ze stale postępującą urbanizacją, brakiem karków i zieleni ludzie przenieśli się na obrzeża miasta i do okolicznych wsi. Do miasta przyjeżdżają tylko do pracy i na zakupy. Do pracy ludzie dojeżdżają...

Wszystkie budynki są szklane, ale nic się nie zmieniło dalej stoję w tych cholernych korkach! Czy to się nigdy nie zmieni!
Przejazd przez Warszawę od wieków jest istną katastrofą! Kombinują. Linie podziemne, czy eskapady, które coraz częściej powstają już nawet w centrum stolicy! Ale korki nadal są!
Cóż się dziwić, jak komunikacja miejska bez mała zanikła! Zostało jedynie metro, z którego korzystają już jedynie nieliczni!
Drapacze chmur wyrastają coraz to wyżej prowadząc nas wprost do nieba!
Niegdyś niemal najwyższy Pałac Kultury stał się miniaturowym budynkiem, który niknie w cieniu swego otoczenia!
Każdy gdzieś pędzi, ciągle się spieszy! Ach Warszawo, zmieniłaś się!

Wszystkie budynki są szklane, ale nic się nie zmieniło dalej stoję w tych cholernych korkach! Czy to się nigdy nie zmieni!
Przejazd przez Warszawę od wieków jest istną katastrofą! Kombinują. Linie podziemne, czy eskapady, które coraz częściej powstają już nawet w centrum stolicy! Ale korki nadal są!
Cóż się dziwić, jak komunikacja miejska bez mała zanikła! Zostało jedynie...