Bardzo się cieszę z wygranej i gratulacje dla pozostałych zwycięzców ślę :)

Bardzo się cieszę z wygranej i gratulacje dla pozostałych zwycięzców ślę :)

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

anteeekg
Jane
Halina
Anne_Joy
Joanna

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

anteeekg
Jane
Halina
Anne_Joy
Joanna

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

W podwarszawskim dworku nigdy nie było nudno. Kiedy pan cztery miesiące po śmieci pierwszej żony znalazł drugą plotkom nie było końca. A kiedy po dziewięciu miesiącach na świat przyszła córeczka tylko przybrały one na sile. Pan miał już córkę z poprzedniego związku, w dodatku jej matka zmarła właśnie przy porodzie! Jakiż był to skandal. A jeszcze większy wybuchł parę miesięcy później, kiedy druga żona skręciła kark po upadku z konia.
Dziewczynki choć obie wyrosły na niesamowite piękności, różniły się jak dzień i noc. Nie dość, że zupełnie inne z wyglądu i charakteru to jeszcze los obszedł się z nimi w inny sposób.
Sara, starsza z dziewcząt, była filigranową brunetką o niesamowicie wręcz zielonych oczach. Na dodatek po nieznanym sobie zupełnie dziadku od strony matki odziedziczyła ogromny majątek. Młodszą Różę łączyła z siostrą tylko wątła budowa ciała. Ten niebieskooki rudzielec był niestety biedny jak mysz kościelna.
Kiedy dziewczęta dorosły po Warszawie i okolicach już dawno krążyła plotka o bogactwie jednej z nich. Jednak nikt nie wiedział której. Dla wielu młodzieńców taki posag to nie lada gratka, ale jak tu rozpoznać, która z sióstr jest tą bogatą. W stolicy powariowali niemal wszyscy. Były chyba tylko dwa wyjątki. Młody i bogaty sąsiad dziewcząt oraz biedniutki hrabia. Obaj zakochali się w siostrach na zabój. Jan był na tyle bogaty, że nie zważał wcale na majątek Róży, po prostu poprosił ją o rękę. Na szczęście dla niego dziewczyna kochała go równie mocno i od razu odpowiedziała „tak”. Z Sarą hrabia miał nie lada problem. Myślał, że jest ona tą biedną siostrą i nie wiedział czy nie będzie wolała wyjść za kogoś bogatszego. Spróbował jednak i wygrał nawet podwójnie. Poślubił ukochaną kobietę, a na dodatek bardzo bogatą.

W podwarszawskim dworku nigdy nie było nudno. Kiedy pan cztery miesiące po śmieci pierwszej żony znalazł drugą plotkom nie było końca. A kiedy po dziewięciu miesiącach na świat przyszła córeczka tylko przybrały one na sile. Pan miał już córkę z poprzedniego związku, w dodatku jej matka zmarła właśnie przy porodzie! Jakiż był to skandal. A jeszcze większy wybuchł parę...

Fontanna pamięci.

Pewnie nikt już nie pamięta, nikt nie ma banalnej łezki w oku, kiedy ją mija. Ale po kolei. Byłyśmy trzy. Babcia, ja i Sophie, moja starsza siostra. Było takie miejskie, w którym każda z nas przeżyła coś wyjątkowego. To fontanna w ogrodzie cioci Lucy, który zmarła przy porodzie Sophie. Wtedy jej ojciec ożenił się z moją matką, niedługo po tym jak tata zginął na wojnie. Tak ja i Sophie zostałyśmy siostrami.

Babcia wielokrotnie opowiadała nam, jak poznała młodzieńca, który w fontannie cioci Lucy czyścił oficerki, kiedy wojska sowieckie stacjonowały pod lasem. Tak jak myślicie, kilka wiosen później został moim dziadkiem. Oświadczył się pod fontanną, a babcia nie gdzie indziej powiedziała mu, że będą mieli dziecko. Wtedy urodziła się ciocia Lucy. Całe dzieciństwo spędziła w ogrodzie, wokół swojej ulubionej fontanny. Miała uczulenie na kurz i nie mogła spędzać całych dni w domu. Mama złamała rękę czyszcząc dno fontanny przed zimą, tata był znachorem i wybawił ją z opresji. Ja zaś wrzuciłam do fontanny pieniążek na szczęście, kiedy zachorowałam na raka piersi. To było piętnaście lat temu. Wyzdrowiałam.

Tak losy ludzi łączy czasem jedno miejsce. Czasem je plącze, czasem prostuje. I tylko nestorka mojego rodu nosi w sercu wszystkie tajemnice, które zabierze do grobu. Lekarz przekazał diagnozę, że ma Alzheimera w dniu moich osiemnastych urodzin. W dziewiętnaste już mnie nie poznała. I tylko kiedy przywożę ją na wózku pod fontannę, zaczyna opowiadać historie rodzinne z powojennych czasów. Jasno, przejrzyście, sensownie. Spoglądam właśnie znad biurka przez okno na ogród cioci Lucy. Moje dwie córeczki biegają roześmiane wokół fontanny, której nie nazywamy już fontanną cioci Lucy. Nazywamy ją fontanną pamięci. Tylko ona bowiem zna całą prawdę o naszej rodzinie.

Fontanna pamięci.

Pewnie nikt już nie pamięta, nikt nie ma banalnej łezki w oku, kiedy ją mija. Ale po kolei. Byłyśmy trzy. Babcia, ja i Sophie, moja starsza siostra. Było takie miejskie, w którym każda z nas przeżyła coś wyjątkowego. To fontanna w ogrodzie cioci Lucy, który zmarła przy porodzie Sophie. Wtedy jej ojciec ożenił się z moją matką, niedługo po tym jak tata...

"Nowy członek rodziny"
Rodzina Fiołkowskich należy do najstarszych rodów w okolicy. Są oryginalni, także uznali, że nazwisko zobowiązuje. Zamienili więc okolicę w Fiołkową Krainę, rozsławili region, stali się tematem plotek. "Jakże Fiołkowska mogła zrobić coś takiego?", "Z tego Fiołkowskiego to niezłe ziółko!" - takie dialogi nieprzerwanie krążą między mieszkańcami. Jak widać dzień bez udziału Fiołkowskich jest dniem straconym...

Co na to sami zainteresowani? Nic sobie z tego nie robią, jak wszyscy przeżywają swoje radości i smutki. Poznają słodki zapach miłości i gorzki posmak rozstania, rodzą im się dzieci, umierają bliscy, co jakiś czas los stawia przed nimi trudne decyzje. Czy wyjechać zagranicę? Czy ta wojna ma sens? Czy ona jest tą jedyną? To niektóre z ich dylematów. Brzmią znajomo. W czym więc tkwi fenomen Fiołkowskich? Odpowiedzią jest ich osobowość - są ludzie, którzy często budzą ciekawość tłumu. Na tym polega "wyjątkowość" ich wielopokoleniowej sagi rodzinnej.

Ostatnią sensacją na temat Fiołkowskich stało się przygarnięcie przez nich psa.
- "Przecież oni nigdy nie mieli psa. Koty, krowy, świnie owszem. Ale pies?" - zastanawia się Kowalska
- "Prawdę gadasz. Ale oni mają te swoje pomysły..." - odezwała się tonem znawczyni panna Nowak
- "Jeszcze nazwali takiego dużego psa Puszkiem Okruszkiem!" - wykrzyknęła pani Andrzejowa
- "Cóż za nonsens!" - potwierdziły zgodnie chórem trzy rozmówczynie

"Nowy członek rodziny"
Rodzina Fiołkowskich należy do najstarszych rodów w okolicy. Są oryginalni, także uznali, że nazwisko zobowiązuje. Zamienili więc okolicę w Fiołkową Krainę, rozsławili region, stali się tematem plotek. "Jakże Fiołkowska mogła zrobić coś takiego?", "Z tego Fiołkowskiego to niezłe ziółko!" - takie dialogi nieprzerwanie krążą między mieszkańcami. Jak...

Zawsze wzruszały mnie najbardziej jego dłonie. Dłonie Dziadka. To za pomocą jego dłoni uczyłam się poznawać świat. Dotykaliśmy kory drzew, czesaliśmy konie, pracowaliśmy ciężko na polu. To Dziadek uczył mnie i moich najbliźszych jak troszczyć się o siebie nawzajem, jak opiekować się zwierzętami, jak poradzić sobie w lesie, co należy zrobić w życiu i czego trzeba nauczyć nasze dzieci. Do naszych opowieści rodzinnych wracamy zawsze chętnie i ciepło wspominamy czas z Dziadkiem, a ja im jestem starsza tym bardziej staram się być podobna do Dziadka, żyć w zgodzie z rytmem Ziemi, z otaczającym mnie światem i osobami wokół.. Dziadek zawsze bardzo chciał spisać swoje losy, uwiecznić swoją historię. Zawsze w takich opowieściach o sagach rodzinnych odnajduję choć namiastkę mojej własnej rodziny i odnajduję wielką radość w czytaniu takich opowiadań..

Zawsze wzruszały mnie najbardziej jego dłonie. Dłonie Dziadka. To za pomocą jego dłoni uczyłam się poznawać świat. Dotykaliśmy kory drzew, czesaliśmy konie, pracowaliśmy ciężko na polu. To Dziadek uczył mnie i moich najbliźszych jak troszczyć się o siebie nawzajem, jak opiekować się zwierzętami, jak poradzić sobie w lesie, co należy zrobić w życiu i czego trzeba nauczyć...

-Znów spotykasz się z panem Ronaldem - powiedziała Róża spoglądając zza gazety, którą trzymała kilka centymetrów od swojego garbatego nosa.
-Ależ mamo, to bzdura! Spotykam się tylko ze Zbyszkiem i dobrze o tym wiesz - oburzyła się Konstancja.
-Widziałam, jak wczoraj po kolacji wyszłaś z domu i weszłaś do jego powozu - odpowiedziała, zadowolona z siebie Róża.
-To był powóz Zbyszka - skwitowała Konstancja przez zaciśnięte ze złości zęby.
- To był powóz Ronalda. Poznałam woźnice po kolorze włosów. Były rude. Woźnica Chuchrowskich ma rude włosy! Dlatego też zaprosiłam dziś Ronalda na kolację. Idź do swojego pokoju i zrób się na bóstwo, bo czas kolacji już niedługo - powiedziała Róża tak szybko, że Konstancja nie miała możliwości odpowiedzi, a potem wyszła z pokoju, zostawiając córkę z otwartą buzią i złością, która wymalowała jej policzki na kolor "Różanej" czerwieni.
Roland zjawił się na chwilę przez kolacją. Róża zadowolona, że jej plan się wiedzie, nie zwróciła uwagi, że jej córki nie ma na salonach. Kiedy podano pierwsze danie zaniepokoiła się i przypomniała o jej istnieniu. Poszła do pokoju córki i zauważyła kartkę samotnie leżącą na biurku. Wzięła ją do ręki i zaczęła czytać: "Mamo, wiem, że chciałabyś dla mnie jak najlepiej (przecież pan Roland ma dużo większy majątek od Mojego Zbyszka), ale ja nie potrzebuje pieniędzy, aby być szczęśliwą. Ja potrzebuje tylko Zbyszka i jego miłości. A Ty, kochana Matko, kup sobie w końcu okulary- woźnica Chuchrowskich faktycznie ma rude włosy, ale woźnica Mojego Lubego ma rudą czapkę. PS. Nie czekajcie na mnie z kolacją, bo dzisiejszy wieczór spędzę u Zbyszka". Róża straciła przytomność i legła z impetem na obity welurem szezlong.

-Znów spotykasz się z panem Ronaldem - powiedziała Róża spoglądając zza gazety, którą trzymała kilka centymetrów od swojego garbatego nosa.
-Ależ mamo, to bzdura! Spotykam się tylko ze Zbyszkiem i dobrze o tym wiesz - oburzyła się Konstancja.
-Widziałam, jak wczoraj po kolacji wyszłaś z domu i weszłaś do jego powozu - odpowiedziała, zadowolona z siebie Róża.
-To był powóz...

„Z rodzinnego pamiętnika”
Fascynująca saga sięgająca czasów współczesnych, mająca swój początek jeszcze przed wybuchem drugiej wojny światowej.
Lata dwudzieste ubiegłego wieku. Pokojówka Anna, rodzi swemu kochankowi, właścicielowi ziemskiemu, dwójkę dzieci z „nieprawego łoża”. Ojciec młodego dziedzica, nie chcąc dopuścić do mezaliansu, sprawnie pozbywa się z rodzinnego majątku kobiety oraz jej potomstwa.
Kilka lat później Anna umiera, a rodzeństwo zostaje rozdzielone. Sześcioletni Jan trafia pod opiekę babki, zaś dwuletnią Heleną zajmują się zupełnie obcy ludzie, którym zależy na tym, by dziewczynka zapomniała, że kiedykolwiek miała brata. Nadchodząca wojenna zawierucha, wywracająca niejedno ludzkie życie do góry nogami, zmusza Jana do zaprzestania poszukiwań ukochanej siostry.
Kilkadziesiąt lat później, jego syn, Stanisław, młody wikary, w drodze zupełnego przypadku, odnajduje Helenę. Rodzina na nowo zostaje połączona i z biegiem lat rośnie w siłę.
Jak na jej losy wpłynie Katarzyna, wnuczka Jana, która pragnie odnaleźć „brakujące ogniwo”, potomków swojego pradziada?

„Z rodzinnego pamiętnika”
Fascynująca saga sięgająca czasów współczesnych, mająca swój początek jeszcze przed wybuchem drugiej wojny światowej.
Lata dwudzieste ubiegłego wieku. Pokojówka Anna, rodzi swemu kochankowi, właścicielowi ziemskiemu, dwójkę dzieci z „nieprawego łoża”. Ojciec młodego dziedzica, nie chcąc dopuścić do mezaliansu, sprawnie pozbywa się z rodzinnego...

Historia, którą opiszę, wydarzyła się naprawdę. Przynajmniej według opowieści mojej babci. :D

Józef nie słuchał Wandy. W końcu co mogło go obchodzić zdanie młodszej siostry. Zawsze marudziła, że jest taki wredny i arogancki. „To się na tobie zemści” krzyknęła, kiedy wychodził z domu.
Był wieczór, a on wracał z wizyty u swojej dziewczyny. Był dość zadowolony. Napił się z jej ojcem, który wydawał się go akceptować. Lekko podchmielony postanowił skrócić sobie drogę przez stary, niemiecki cmentarz. Ciemności oraz zachwianie równowagi spowodowane alkoholem sprawiły, że potknął się o jeden z nagrobków i runął na ośnieżoną ziemię. Zaklął siarczyście, a kiedy wstawał, poczuł jak coś wskakuje na jego plecy i wbija szpony w jego ramiona. Próbował się odpędzić od stworzenia, zrzucić je z siebie. Nagle wytrzeźwiał i biegł ile sił w nogach. Dopiero gdy wybiegł z cmentarza na oświetloną część miasta, ciężar spadł z jego ramion. Mimo tego przebiegł całą drogę do domu i schował się przerażony pod kołdrę. Nawet nie ściągnął butów. "Wanda miała rację. Miała rację. Poprawię się. Obiecuję" szeptał skulony strachem. Od tego czasu z większym szacunkiem odnosił się do swojej siostry i omijał cmentarze, a jeśli już musiał na nie iść, jego szacunek do zmarłych stawał się niezmierzony.

Historia, którą opiszę, wydarzyła się naprawdę. Przynajmniej według opowieści mojej babci. :D

Józef nie słuchał Wandy. W końcu co mogło go obchodzić zdanie młodszej siostry. Zawsze marudziła, że jest taki wredny i arogancki. „To się na tobie zemści” krzyknęła, kiedy wychodził z domu.
Był wieczór, a on wracał z wizyty u swojej dziewczyny. Był dość zadowolony. Napił się z...

"Zaklęte życiorysy"
Gdy moja prababcia urodziła się 23 kwietnia 1921 położna spotkana na ulicy Cyganka zapowiedziała, że jej życie się zaplącze. Nikt w to nie wierzył, aż do 13 września 19 roku, gdy trzynaście dni po ślubie jej świeżo poślubiony mąż trafił do obozu koncertracyjnego. Nigdy więcej go nie zobaczyła. Zostawił jej jednak pamiątkę w postaci mojej babci. Jej mąż zmarł dwa miesiące po narodzinach mojej mamy w 1963 roku. Ja swojego ojca nie znałem. Całe życie myślałam, że kobiety mojego życia znam doskonale. Okazało się jednak, że myliłem się i to bardzo. Nad naszą rodziną ciąży straszliwa tajemnica, a odpowiedź na nią mogę znaleźć jedynie podążając szlakiem poznanym w pamiętnikach prababci. Czy odnajdę odpowiedzi na nurtujące mnie pytania? I najważniejsze, co to zmieni w życiu mojej rodziny? Kim jest dziewczyna ze zdjęcia, które znalazłem w starym kufrze razem z pamiątkami po pradziadku?

"Zaklęte życiorysy"
Gdy moja prababcia urodziła się 23 kwietnia 1921 położna spotkana na ulicy Cyganka zapowiedziała, że jej życie się zaplącze. Nikt w to nie wierzył, aż do 13 września 19 roku, gdy trzynaście dni po ślubie jej świeżo poślubiony mąż trafił do obozu koncertracyjnego. Nigdy więcej go nie zobaczyła. Zostawił jej jednak pamiątkę w postaci mojej babci. Jej mąż...