Dzięki wielkie !!!

Dzięki wielkie !!!

Dziękuję bardzo i gratuluję pozostałym zwycięzcom.

Dziękuję bardzo i gratuluję pozostałym zwycięzcom.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Natulusia
FlapperGirl
Cleo99
kossem
blondynka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Natulusia
FlapperGirl
Cleo99
kossem
blondynka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

-Jak to nie ma mojego nazwiska na liście? A na liście rezerwowej?- z nadzieją zerkam na długi zwój papieru.
- Nie mamy takiej.
-To niemożliwe. Z pewnością jest błąd w druku. Jakaś literówka albo przekręcone nazwisko ...-próbuję szybko coś wymyślić.
-Nic z tych rzeczy. Proszę odejść.-niecierpliwi się cieć i zerka w kierunku dwu wielkich ochroniarzy.
-Chwileczkę, proszę jeszcze sprawdzić pod panieńskim nazwiskiem żony.- kończą mi się pomysły. -
Razenkow.
-Nie ma na liście. Następny.-cieć już podnosi rękę by przywołać osiłków.
- Zaraz! To pomyłka! Już wiem ! Niech pan jeszcze sprawdzi pisownę. Może wśród tych pisanych cyrylicą? O widzi pan!- wskazuje na najdłuższe i najbardziej skomplikowane nazwisko pisane rosyjskim alfabetem.
-Nie jestem pewny... - mruczy zdezorientowany cieć i widać że ani w ząb nie potrafi odczytać ruskich bukw.
- A ja jestem. Przecież to mój pseudonim artystyczny. No to proszę odfajkować i do zobaczenia. Nie omieszam o panu wspomnieć odpowiednim osobom i pochwalić, jak pan żetelnie wypełnia swoje obowiązki. -I czym prędzej czmyham do środka.

-Jak to nie ma mojego nazwiska na liście? A na liście rezerwowej?- z nadzieją zerkam na długi zwój papieru.
- Nie mamy takiej.
-To niemożliwe. Z pewnością jest błąd w druku. Jakaś literówka albo przekręcone nazwisko ...-próbuję szybko coś wymyślić.
-Nic z tych rzeczy. Proszę odejść.-niecierpliwi się cieć i zerka w kierunku dwu wielkich ochroniarzy.
-Chwileczkę, proszę...

Sfrustrowana zaciskam pięści, mnąc materiał mojej pięknej- i drogiej- sukni.
-Jak to nie mogę wejść?!- Pytam po raz kolejny.

-Nie ma pani na liście.- Mówi ochroniarz znudzonym tonem.

Mężczyzna ubrany jest na czarno. Pod koszulką wyraźnie rysują się jego mięśnie. Dostrzegam również zarys kabury wetkniętej za pasek.

Już od dłuższego czasu próbuję dostać się do środka- na największy bankiet tego roku. Zaproszone zostały bardzo ważne i wpływowe osobistości. Przez kilka miesięcy szykowałam się na tą imprezę, a teraz okazuje się, że nie zostałam zaproszona!

Próbowałam już wszelkich sposobów, aby dostać się do środka- kokietowałam, groziłam, wzbudzałam litość. Odważyłam się nawet w subtelny i dyskretny sposób zaproponować łapówkę, co ochroniarz skwitował jedynie uniesieniem brwi.

-Proszę się odsunąć.- Mężczyzna odpycha mnie na bok, gdy zbliża się do nas piękna kobieta. Podaje nazwisko i już po chwili zostaje wpuszczona na salę odprowadzana uśmiechem strażnika. Słyszę słodkie dźwięki fortepianu, śmiech i pobrzękiwanie sztućców dobiegające z usytuowanego tuż nad moją głową okna. Zadzieram głowę do góry i moim oczom ukazuje się kobieta, która przed momentem dostała się do środka. To mogłam być ja, Myślę. Wyobrażam sobie jak stoję w pięknie oświetlonej sali z kieliszkiem wina w dłoni, a przystojny młodzieniec odbiera ode mnie płaszcz i delikatnie ujmuję mą dłoń.

Po chwili wracam do rzeczywistości i z narastającą irytacją zauważam, że moje moje buty przesiąknięte są rosą i obklejone mokrą trawą, a zamiast przystojniaka wita mnie pyzata twarz uśmiechającego się drwiąco ochroniarza.

-Dzisiaj chyba się nie dostaniesz do środka laleczko.- Odwraca się z cichym śmiechem, a ja rozważam czy nie ogłuszyć go torebką, wyrwać mu pistolet i sterroryzować portiera-kolejną przeszkodę na mojej drodze do wina i boskich mężczyzn prawiących mi komplementy.

Odwracam się na pięcie i wędruję wzdłuż ścian budynku, aż natrafiam na drzwi. Licząc na szczęście naciskam klamkę. Słyszę ciche kliknięcie, gdy drzwi ustępują. Przez chwilę stoję oszołomiona napawając się sukcesem. Wchodzę do środka uśmiechając się szeroko. Ależ to było proste! Mogłam od razu poszukać tylnego wejścia zamiast użerać się z ochroniarzem.


Mój uśmiech znika gdy do pomieszczenia wbiega rozgorączkowana dziewczyna.

-Tu jesteś!- Wykrzykuje i opasuje mnie fartuchem.- Szybko! Nie mamy czasu!

-Ale ja...- Próbuję zaprotestować, ale nagle na moich rękach pojawia się taca, a ja zostaję wypchnięta za drzwi- na salę pełną VIPów.

Sfrustrowana zaciskam pięści, mnąc materiał mojej pięknej- i drogiej- sukni.
-Jak to nie mogę wejść?!- Pytam po raz kolejny.

-Nie ma pani na liście.- Mówi ochroniarz znudzonym tonem.

Mężczyzna ubrany jest na czarno. Pod koszulką wyraźnie rysują się jego mięśnie. Dostrzegam również zarys kabury wetkniętej za pasek.

Już od dłuższego czasu próbuję dostać się do środka- na...

Co mi z tej pięknej błyszczącej sukni idealnie podkreślającej talię, i z tych wspaniałych złotych szpilek skoro ten wielki spasiony ochroniarz wmawia mi, że nie ma mnie na liście?! Co ja teraz zrobię? Nie mogę przegapić tak hucznej imprezy! Spokojnie, tylko spokojnie. Już ja Ci pokażę! Rozglądam się dookoła i nagle moją uwagę przykuwa sklep mięsny. Ha! Mam pomysł. Grubas bardzo często wynajmowany jest do selekcji i wpuszczania gości. Widziałam go na niejednej imprezie. Ale on zamiast podrywać wystrojone dziewczyny czy też upijać się darmowym szampanem stoi cały wieczór przy stole z jedzeniem, a kelnerkom zabiera z tac wszystkie przystawki. Nie myśląc długo wbiegam do mięsnego i kupuję trzy kilogramy najlepszej kiełbasy. Kiedy znowu podchodzę do wejścia Gruby zatrzymuje mnie ręką i już ma coś powiedzieć, ale ja podsuwam mu pod nos soczystą kiełbaskę. Ten nagle łagodnieje a z ust zaczyna mu lecieć ślinka. Już z pętkiem w ręku robi maślane oczy i bez słowa otwiera mi drzwi życząc miłej zabawy. I kto by pomyślał, że wejściówkę załatwi mi hmmm... kiełbasa ? ;)

Co mi z tej pięknej błyszczącej sukni idealnie podkreślającej talię, i z tych wspaniałych złotych szpilek skoro ten wielki spasiony ochroniarz wmawia mi, że nie ma mnie na liście?! Co ja teraz zrobię? Nie mogę przegapić tak hucznej imprezy! Spokojnie, tylko spokojnie. Już ja Ci pokażę! Rozglądam się dookoła i nagle moją uwagę przykuwa sklep mięsny. Ha! Mam pomysł. Grubas...

Podejrzewam, że może mnie nie być na liście. Organizator imprezy ostatnio się do mnie nie odzywał. A ten wieczór nie może mnie ominąć!
Jakby mnie zatrzymali w wejściu, to by dopiero była kompromitacja! Nie będę ryzykować, ktoś musi sprawdzić dla mnie tę listę.
Wynajmuję parę studentów szkoły aktorskiej.
Podchodzą do wejścia, przedstawiają się nazwiskiem na tyle bliskim mojego, że musiałoby być na tej samej stronie. W czasie, kiedy on kłóci się z cerberem i razem z nim sprawdza listę, ona, udając gniewny telefon do sekretarki organizatora, dyskretnie robi komórką zdjęcie wybrakowanej listy. I wysyła.
Czekam naprzeciwko w punkcie ksero obsługującym pobliski uniwerek.
Otrzymawszy zdjęcie błyskawicznie je przerabiam i drukuję. I pewnym krokiem ruszam do wejścia.
Moi studenci niestety zostali już odprawieni, ale umówiliśmy się i na taki przypadek. Widząc mnie, dziewczyna podbiega jeszcze raz do nieustępliwego bramkarza, zrywa mu kartki z podkładki i miotając wymyślne wyzwiska gniewnie rozrzuca “tę parszywą listę”, na koniec wali kompletnie zaskoczonego mężczyznę po pysku i ucieka, nim zdołają ją pochwycić jego mniej eleganccy koledzy.
Podczas zamieszania zbieram kartki, oczywiście podmieniając jedną na jej ulepszoną wersję, po czym z uśmiechem podaję je strażnikowi bramy.
Znalezienie mojego nazwiska chwilę trwa, bo trzeba poukładać strony w odpowiedniej kolejności, ale w końcu zostaję wpuszczona.
Już Gutenberg wiedział, że szybki druk to rewelacyjny pomysł!

Podejrzewam, że może mnie nie być na liście. Organizator imprezy ostatnio się do mnie nie odzywał. A ten wieczór nie może mnie ominąć!
Jakby mnie zatrzymali w wejściu, to by dopiero była kompromitacja! Nie będę ryzykować, ktoś musi sprawdzić dla mnie tę listę.
Wynajmuję parę studentów szkoły aktorskiej.
Podchodzą do wejścia, przedstawiają się nazwiskiem na tyle bliskim...

Ubrana w czarną sukienkę od Chanel i niebotycznie wysokie szpilki od Louboutina zbliżałam się do Klubu 57. Przy wejściu stał nawet przystojny ochroniarz. Od raz zmierzył mnie wzrokiem. Nie zdziwiło mnie to, bo wiedziałam, że wyglądam zjawiskowo. Z dużą pewnością siebie powiedziałam swoje nazwisko i już kierowałam się do wejścia. Ze środka dobiegała fajna klubowa muzyka. Byłam w świetnym nastroju. Ochroniarz, nagle zatrzymał mnie i poinformował, że nie ma mnie na liście. Jak to? To niemożliwe! Zaraz zadzwonię do mojego managera.- mówię oburzona. Muszę szybko coś wymyślać. Podchodzę jeszcze raz do ochroniarza i mówię mu, że musiała zajść jakaś pomyłka. Moimi znajomymi jest Paris Hilton, Madonna, Jay- Z i Beyonce. Nie będą zadowoleni, że ich znajoma została tak potraktowana. Poza tym mamy tego samego managera. Jednak ochroniarz był nieugięty. Obeszłam cały budynek, ale wszystkie drzwi i okna były zamknięte. Już byłam zrezygnowana, gdy nagle dostrzegłam jak z limuzyny wychodzi Hugh Hefner ze swoimi króliczkami Playboy'a. Było ich tak dużo, że nikt nie zauważy, jak wmieszam się między nami. I tak udało mi wejść do środka.

Ubrana w czarną sukienkę od Chanel i niebotycznie wysokie szpilki od Louboutina zbliżałam się do Klubu 57. Przy wejściu stał nawet przystojny ochroniarz. Od raz zmierzył mnie wzrokiem. Nie zdziwiło mnie to, bo wiedziałam, że wyglądam zjawiskowo. Z dużą pewnością siebie powiedziałam swoje nazwisko i już kierowałam się do wejścia. Ze środka dobiegała fajna klubowa muzyka....

Na bramce przed wejściem stoi dwóch ochroniarzy. Groźbą ni prośbą nic nie zdziałam, nie przepchnę się, a przekupić też się nie dadzą. Pierwsze starcie wygrali, ale to ja zamierzam wygrać tę wojnę. Potrzebne będą posiłki, więc wyruszam na mały rekonesans okolicy. Dwie ulice dalej spotykam stacjonujący oddział wojsk sprzymierzonych. Czterech meneli spod Biedronki w zupełności wystarczy. Każdemu daję na dzień dobry po 10zł i obiecuję stówkę na twarz za zagranie roli statysty. Pieniądze płatne z góry, wystarczy podpisać w kasie angaż. Uprzedzam ich jednocześnie, że przed wejściem stoi dwóch takich łysych, ale wystarczy że powołają się na mnie i podaje im nazwisko Krzysztofa Łukaszewicza. Wracam samochodem w pobliże lokalu, co daje mi małą przewagę nad grupą świeżo upieczonych aktorów i czekam na rozwój wypadków. Wszystko idzie jak po maśle, dwóm ochroniarzom z trudem udaje się odsunąć na „bezpieczną odległość” szarżujących wejście meneli. Wchodząc do środka lokalu, mam wrażenie, że nie tylko ja skorzystałem z nadarzającej się okazji...

Na bramce przed wejściem stoi dwóch ochroniarzy. Groźbą ni prośbą nic nie zdziałam, nie przepchnę się, a przekupić też się nie dadzą. Pierwsze starcie wygrali, ale to ja zamierzam wygrać tę wojnę. Potrzebne będą posiłki, więc wyruszam na mały rekonesans okolicy. Dwie ulice dalej spotykam stacjonujący oddział wojsk sprzymierzonych. Czterech meneli spod Biedronki w...

- Pana godność?
- Ech, powinieneś wiedzieć chłopcze… Tomasz Kowalski. Aktor.
- Przepraszam najmocniej, panie Kowalski, muszę jeszcze tylko znaleźć pana na liście... Hmm, dziwne. Nie ma pana na niej.
- Nie no, młody, sprawdź jeszcze raz, marnujesz mój czas.
- Naprawdę pana tu nie ma. Przykro mi, nie mogę pana wpuścić.
- Nie no, typie, weź nie przesadzaj, przesuń się.
- Słuchaj, aktorzyno, zaraz moja cierpliwość się skończy. Powiedziałem, że nie wejdziesz, więc rób stąd wypad, albo zaraz zawołam kolegę, który jest mniej dyplomatyczny ode mnie.
Przystałem na to.
Kurwa mać.
To niemożliwe. Wiem, że nie grałem już od dwóch lat w żadnej porządnej produkcji, ale przecież nigdy nie miałem problemu z wejściem na jakąś bibkę. A dzisiaj będą tu wszyscy, ten podstarzały reżyser-lowelas, nasza młoda gwiazdka, co to teraz widać ją w każdej reklamie, no i ten picuś-glancuś – przyjechał prosto ze Stanów. Myśl, Tomek, myśl… Gdyby w filmach nie zastępowali mnie kaskaderzy, wszedłbym na ten wieżowiec obok i skoczył na spadochronie. Nie dość, że by się udało, to wszystkie pismaki zwróciły by na mnie uwagę. Ale ja mam lęk wysokości... Hmm, może jak nie górą, to dołem? Przecież oglądałem „Skazanych na Shawshank” i widziałem jak Andy spierdolił na wolność, teraz po prostu zrobię to samo, tylko na odwrót. To takie proste, znajdę studzienkę i będę kierował się w stronę klubu. A ewentualny smród i brud? I tak niczym nie będę się od nich wszystkich różnił… Dasz radę, Tomek. No to hop!

- Pana godność?
- Ech, powinieneś wiedzieć chłopcze… Tomasz Kowalski. Aktor.
- Przepraszam najmocniej, panie Kowalski, muszę jeszcze tylko znaleźć pana na liście... Hmm, dziwne. Nie ma pana na niej.
- Nie no, młody, sprawdź jeszcze raz, marnujesz mój czas.
- Naprawdę pana tu nie ma. Przykro mi, nie mogę pana wpuścić.
- Nie no, typie, weź nie przesadzaj, przesuń się.
-...