Są ludzie, których słowa - wypowiadane lub przelane na papier - zamieniają się w klucze do wielu zamkniętych drzwi, za którymi żyją prawdziwe, barwne tajemnice. Klucze do drzwi kryjących światy, gdzie nikt nie umiera i wszystko jest możliwe.
Znałam takiego człowieka. Bardzo niepozorna postać. Pamiętam siwiznę i białe wąsy. Lekki brzuszek i zwykłą szarą koszulkę. I najprawdziwsza, piękna i niewinna magia słów. Gdy zaczynał opowieść swym melodyjnym, ciepłym głosem, było tak jakby z jego ust wypływało złoto. Albo bardziej złoty pył. Każdy wyraz formował się w powietrzu w określony kształt. Kiedy mówił o jabłku niezgody i kłócących się o nie boginiach, znikała drewniana ławka w parku, a pojawiały się bogato zastawione stoły i Parys decydujący się oddać cudowny owoc Afrodycie... Tyle mitów, herosów zmyślonych przez ludzi, stawało się prawdziwymi na moich oczach. Nigdy potem nie doświadczyłam czegoś tak intensywnego. Choć minęło już tyle lat, te niesamowite opowieści zostały w mojej pamięci dokładnie w takiej formie, w jakiej widziałam je jako dziecko - unoszące się w powietrzu złote obrazy. Ale kto mi uwierzy, że naprawdę każde słowo niepozornego pana stawało się czymś więcej niż dźwiękami wypowiadanymi w leniwe, złote popołudnia, które przeminęły jak wiele innych?

Są ludzie, których słowa - wypowiadane lub przelane na papier - zamieniają się w klucze do wielu zamkniętych drzwi, za którymi żyją prawdziwe, barwne tajemnice. Klucze do drzwi kryjących światy, gdzie nikt nie umiera i wszystko jest możliwe.
Znałam takiego człowieka. Bardzo niepozorna postać. Pamiętam siwiznę i białe wąsy. Lekki brzuszek i zwykłą szarą koszulkę. I...

Urzekła mnie opowieść mojej babci o jej matce i wujach, którzy w czasie II wojny światowej działali w partyzantce(AL, choć to dzisiaj niemodne). Do partyzantki należało dwóch braci, później dołączył jeszcze najmłodszy. Chłopaki i ich rodzice bardzo kochali swoją ojczyznę, ale, niestety, musieli zgodzić się na to, by na ich podwórku założono kuchnię polową. Wiązało się to pewnymi korzyściami, ale odmowa skończyłaby się śmiercią całej rodziny. Bracia mojej prababci spędzali większość czasu w lesie, ale od czasu do czasu odwiedzali rodzinę pod osłoną nocy. Podczas jednej z wizyt jeden z braci zostawił w stodole pistolety. Gdyby je odkryto, cała rodzina by zginęła. Moja prababcia, wówczas już zamężna, przyszła z sąsiedniej wsi i schowała pistolety na taczce, kłamiąc, że przyszła po jedzenie dla dzieci. Zakopała je w wyznaczonym miejscu, by partyzanci mogli odzyskać swoją własność.
Takich historii było pewnie tysiące, a my pamiętamy tylko te nieliczne. Każdy walczył tam, gdzie w danej chwili miał możliwość, ale wszyscy mieli jeden cel - wyzwolić kraj. I chociaż historia przechowuje tylko nazwiska wybranych, jestem przekonana, że warto pamiętać nawet o tych z pozoru zwykłych, niewyróżniających się ludziach. Ja będę pamiętać.

Urzekła mnie opowieść mojej babci o jej matce i wujach, którzy w czasie II wojny światowej działali w partyzantce(AL, choć to dzisiaj niemodne). Do partyzantki należało dwóch braci, później dołączył jeszcze najmłodszy. Chłopaki i ich rodzice bardzo kochali swoją ojczyznę, ale, niestety, musieli zgodzić się na to, by na ich podwórku założono kuchnię polową. Wiązało się to...

Kilkanaście lat temu, tego dnia jadłam lunch jak zawsze nad brzegiem Warty. To było moje ulubione miejsce. Chadzałam tam po szkole lub na wagary z bułką i jogurtem w ręce. Nie przeszkadzało mi towarzystwo rybaków, czy grupek innych wagarowiczów. Kilka metrów ode mnie siedziało dwóch chłopaków. Nad nimi, chwiejąc się stała dziewczyna. Ładna, mniej więcej w moim wieku. Śmiała się, głośno mówiła. Niespodziewanie podeszła do mnie. Speszyłam się, bo pomyślałam, że zauważyła jak im się przyglądam. Poprosiła o "ogień". W oczy rzucił mi się jej ułamany przedni ząb, cera śmierci i mętny wzrok. Wzięła butelkę z kapslem do ust i w mig ją otworzyła. Tamci pilnowali ją wzrokiem niczym gepard tuż przed atakiem. Byłam wstrząśnięta. Nigdy jej nie zapomnę i wiem, że nigdy nie byłabym w stanie jej pomóc. Nie powiedziała niczego o swoim życiu, ale ja nie potrzebowałam słów, aby wiedzieć jak nieszczęśliwy, złamany jest jej życiorys.

Kilkanaście lat temu, tego dnia jadłam lunch jak zawsze nad brzegiem Warty. To było moje ulubione miejsce. Chadzałam tam po szkole lub na wagary z bułką i jogurtem w ręce. Nie przeszkadzało mi towarzystwo rybaków, czy grupek innych wagarowiczów. Kilka metrów ode mnie siedziało dwóch chłopaków. Nad nimi, chwiejąc się stała dziewczyna. Ładna, mniej więcej w moim wieku. Śmiała...

Gdy byłam małą dziewczynką uwielbiałam spędzać czas z moją ukochaną babcią Heleną – w domu przy pieczeniu różnych słodkości, w ogrodzie przy pieleniu grządek… Ale najbardziej lubiłam długie zimowe wieczory. Siadałyśmy wtedy z babcią przy wielkim kaflowym piecu i zanurzałyśmy się w stare rodzinne historie. Babcia opowiadała o losach swoich dziadków, rodziców, o swoich braciach i siostrach rozsianych po niemal całym świecie. Opowiadała o życiu na Śląsku w okresie 20-lecia międzywojennego, o rodzinnych tradycjach, o czasach swojego dzieciństwa i wczesnej młodości. Najbardziej fascynujące były czasy II Wojny Światowej i wplecione w nią tragiczne i bohaterskie losy naszej rodziny – obrona wieży spadochronowej w Katowicach przez nastoletnich harcerzy i przemarsz wojsk niemieckich przez ulice Katowic już wtedy zrobiły na mnie wrażenie i wywołały ogromne emocje. Słuchałam tych opowieści z ogromnym zainteresowaniem, często tworzyłam do nich własne dziecięce ilustracje, które babcia skrzętnie przechowywała w drewnianym kuferku przewiązane niebieską tasiemką. Dziś mam 44 lata. Mojej babci niestety już nie ma. Jednak jej opowieści na zawsze pozostały w mojej głowie i w moim sercu. Od dnia kiedy odeszła jest moim Aniołem Stróżem – nawet mój syn ma urodziny tego samego dnia, co Ona.

Gdy byłam małą dziewczynką uwielbiałam spędzać czas z moją ukochaną babcią Heleną – w domu przy pieczeniu różnych słodkości, w ogrodzie przy pieleniu grządek… Ale najbardziej lubiłam długie zimowe wieczory. Siadałyśmy wtedy z babcią przy wielkim kaflowym piecu i zanurzałyśmy się w stare rodzinne historie. Babcia opowiadała o losach swoich dziadków, rodziców, o swoich...

Bardzo lubiłam i lubię słuchać opowieści mojego taty o swoim dzieciństwie, o jego rodzicach i dziadkach. Od najmłodszych lat z zapartym tchem słuchałam historii dotyczących jego przeszłości. Myślę, że mój tata, człowiek wykształcony i oczytany ma dar opowiadania. Fascynowała mnie historia jak razem z koleżanką Ziutą uciekł pewnego dnia z przedszkola i chodził po Katowicach. Potem wrócił do domu jak gdyby nigdy nic i nikt się o tym nigdy nie dowiedział.
Gdy był starszy to tata kupił mu motor, a on nie potrafił hamować, więc jeździł w kółko po rondzie Katowickim dopóki mu nie zabrakło benzyny.
Albo jak jechali z mamą na pierwsze wczasy pod namiot czterysta kilometrów od domu i przemokła im książeczka oszczędnościowa, więc zostali w lesie bez pieniędzy i żywili się owocami leśnymi i darami od dobrego rolnika, który pomagał jak mógł, dopóki nie dostali przekazu od rodziców.
Do dzisiejszego dnia lubię słuchać opowieści mojego taty, choć niektóre znam już na pamięć...

Bardzo lubiłam i lubię słuchać opowieści mojego taty o swoim dzieciństwie, o jego rodzicach i dziadkach. Od najmłodszych lat z zapartym tchem słuchałam historii dotyczących jego przeszłości. Myślę, że mój tata, człowiek wykształcony i oczytany ma dar opowiadania. Fascynowała mnie historia jak razem z koleżanką Ziutą uciekł pewnego dnia z przedszkola i chodził po...

Opowieść jednego z wielu milionów tatusiów. Zwykłego człowieka, kochającego swoje dziecko nad życie. Owe dziecko - dwulatek - urodził się z problemami, niedotlenieniem itp. Waleczny mały organizm wyszedł spod respiratora, litrów kroplówek itp specyfików. Przez kolejne półtora roku życia, poza sporadycznym katarem i kaszlem dziecku nie dolegało nic. Wiosną 2015 roku zaczął się koszmar rodzica. Dwulatek z zapaleniem płuc trafił do szpitala. Niby wyleczona infekcja ciągle powracała. Komunikaty o mukowiscydozie i gruźlicy wprawiły w szok zdenerwowanych rodziców. Lecz wyniki, które nadeszły z laboratorium zwiastowały koszmar ich życia. Lekarka, która przyszła powiadomić rodzinę o wynikach i ich konsekwencjach niosła również skierowanie na oddział onkologii dziecięcej na dalszą diagnostykę... Rodzice na skraju załamania nerwowego zostali z dzieckiem na oddziale. Wymęczeni, przerażeni, wychudzeni i wyniszczeni stresem ale razem... Razem przeszli przez ciężkie chwile, które na szczęście skończyły się happy endem. Wyniki się unormowały, a mały łobuziak broi w najlepsze...

Opowieść jednego z wielu milionów tatusiów. Zwykłego człowieka, kochającego swoje dziecko nad życie. Owe dziecko - dwulatek - urodził się z problemami, niedotlenieniem itp. Waleczny mały organizm wyszedł spod respiratora, litrów kroplówek itp specyfików. Przez kolejne półtora roku życia, poza sporadycznym katarem i kaszlem dziecku nie dolegało nic. Wiosną 2015 roku zaczął...

-Mamo? co to za pani? - wskazałam dyskretnie staruszkę, która siedziała przed drewnianą chałupą i powykrzywianymi od artretyzmu dłońmi poprawiała kwiaciastą chustę na głowie.
-Ta pani to Aniela. To bohaterka- odpowiedziała spokojnie mama.
-Dlaczego bohaterka? zainteresowałam się...

...był rok 1939. Pani Aniela miała wówczas 15 lat. Na wsi nieopodal Łowicza Niemcy złapali partyzanta. Zaprosili go kulturalnie do samochodu i obiecali, że jeśli wskaże domy, w których mieszkają lub ukrywają się jego koledzy-partyzanci darują mu życie. Uwierzył.
Dom Państwa Wiśniewskich stał w płomieniach, kiedy matka Anieli przykazała jej "Anielko, pędź do Maciejewskich i każ uciekać Jankowi!"
Aniela, jak jej matka przykazała, chociaż pełna strachu udawała, że podskakuje i śpiewa piosenki. Tanecznym krokiem, udając beztroską i niesforną dziewuszkę pobiegła tuz obok niemieckiego samochodu i gromady niemieckich żołnierzy pilnujących, aby straż pożarna która nadjechała nie interweniowała. Dotarła do domu Maciejewskich i nie zatrzymując się krzyknęła tylko "Niemcy! Palą! Janek ratuj się!" i pokicała dalej...Janek zdążył dobiec do pierwszego rowu i ukryć się, kiedy stodoła jego rodziców stanęła w płomieniach. Anielka uratowała Janka - tatę mojej mamy, mojego dziadka.

Słuchałam tej historii nie tyle z wypiekami na twarzy ile ze śladami łez na policzkach. nawet pisząc te słowa...płaczę. Żałuje bardzo, że to nie fikcja literacka...

-Mamo? co to za pani? - wskazałam dyskretnie staruszkę, która siedziała przed drewnianą chałupą i powykrzywianymi od artretyzmu dłońmi poprawiała kwiaciastą chustę na głowie.
-Ta pani to Aniela. To bohaterka- odpowiedziała spokojnie mama.
-Dlaczego bohaterka? zainteresowałam się...

...był rok 1939. Pani Aniela miała wówczas 15 lat. Na wsi nieopodal Łowicza Niemcy złapali...

Moja przyjaciółka jest skarbnicą takich opowieści. Bardzo często mówiła mi o takich przejmujących rzeczach, a ja wczułam się w jej sytuację i patrzę na nią zdumiona. Nieraz tak było, że na nią krzyczałam, ponieważ zrobiła coś głupiego. Innym razem pocieszałam ją, gdy płakała i przeżywała. Śmiałam się razem z nią, gdyż spotkała ją zabawna niespodzianka. Często trawię w ciszy jej relację, a ona czeka na moją reakcję - momentami tak miałam, kiedy coś mnie wzburzyło i starałam się uspokoić. Czasami analizowałam jej słowa i myśli - na głos lub w ciszy.
Jedną z takich przejmujących historii to taka, w której opuścił ją tata. Wiecie jak ja się czułam? Nie wiedziałam co powiedzieć i jak. To był cios, ponieważ nigdy nie przypuszczałabym, że taką radosną dziewczynę spotkało coś takiego...
Na szczęście wszystko się ułożyło: dostaje alimenty, ma nowego tatę, kochającą rodzinę i prawdziwą przyjaciółkę.

Moja przyjaciółka jest skarbnicą takich opowieści. Bardzo często mówiła mi o takich przejmujących rzeczach, a ja wczułam się w jej sytuację i patrzę na nią zdumiona. Nieraz tak było, że na nią krzyczałam, ponieważ zrobiła coś głupiego. Innym razem pocieszałam ją, gdy płakała i przeżywała. Śmiałam się razem z nią, gdyż spotkała ją zabawna niespodzianka. Często trawię w ciszy...

- Trzymasz się stary ? - Tomek krzyknął biegnąc w stronę szczątków wysadzonego rosomaka.
- Daję radę - cicho powiedział Arek wystraszony.
Mocno krwawił , bo w ramię został postrzelony.
- Rana nie jest groźna. Młody się wystraszył
i dlatego tutaj za zgliszczami tego wozu się zaszył -
dogadał Grzesiek żołnierz z pięcioletnim stażem
i wskazał na grupę żołnierzy za podziurawionym od kul garażem.
- Potrzeba im wsparcia. Chłopaki od Milka nie wytrzymują już natarcia.
- Osłaniajcie mnie - krzyknął Tomek
i zaczął strzelać do wroga.
Nagle wybuch ! Tomkowi krwawi cała noga.
Przerażony trzydziestolatek wyciąga z niej kawał blachy i upada.
Stracił za dużo krwi, w głęboki sen zapada.
Grzegorz biegnie ratować przyjaciela.
Może jeszcze żyje ? Ostatnia umiera nadzieja.
Chłopcy którzy osłaniali się za garażem też zginęli.
W garaż bomba uderzyła
i żadna żywa dusza w pobliżu nie przeżyła.
Grzegorz ukrywa się za workami z piaskiem i z karabinu maszynowego do wroga strzela.
Zdesperowany zerka w stronę Arka, swojego przyjaciela.
Arek bierze pistolet w swą jedną sprawną dłoń
i wściekły celuje wrogowi w skroń.
- Arek przestań ! Oszczędzaj siły. -
Grzegorzowi zaczęła płynąć krew w ręce z żyły.
Dwaj żołnierze wycieńczeni bronią swojej bazy.
W koło pełno wrogów, tej wielkiej zarazy.
Wtedy słyszą serie i ryk silników.
Jest nadzieja ! Nadchodzi więcej pomocników.
Dzielni mężczyźni usiłują odbić bazę z rąk nieprzyjaciela.
- Ta ziemia ma jednego właściciela -
Krzyczy jeden z wojowników.
Wielki hałas ! Znowu coś wysadzili.
Wzniosły się tumany piasku i wszyscy się dusili.
Nic nie było widać , na oślep strzelali.
Jeszcze przez kilka minut z " urokiem " pustyni się zmagali.
Gdy pył opadł od nowa było słychać odgłosy walki.
Dwudziestoletni chłopak Janusz widzi snajpera.
On celuje w stojącego na ruinach domku w przyjaciela.
Janusz odpycha go i sam martwy pada.
Ocalić przyjaciela to obowiązkowa wojskowa zasada.
Wnet walka cichnie i to już jest koniec.
Chłopcy bazę obronili własnymi siłami.
Nikt tu nie zdradza i nie zadaje się z wrogami.
- Wstań - Grzegorz podaje rękę Arkowi - Dzielnie walczyłeś ! Na medal zasłużyłeś.
Arek trzyma się za bolące ramię i wstaje.
- Pierwszy raz na wojnie ? - lekarz ogląda Arka obolałe ramię
- To jego pierwsza walka.
Jest misjonarzem - Grzegorz za niego odpowiada.
- Długi urlop chłopaki się zapowiada - lekarz tak sądzi.
Jakiś żołnierz po zniszczonej bazie jak zjawa błądzi.
- Bracie ! Co z Tobą ? - klepie go kumpel po plecach - Napij się wody.
Jak widzisz na wojnie nie ma wygody.
- Co z nim ? - pyta " Kruk ".
- Dla niego wojna już się skończyła.
Jego dusza dziś za wiele przeżyła -
Odparł kapitan.
Na horyzoncie już iskrzą się pustynnego słońca promienie.
W baraku dogasają ognia płomienie.
" Czajka " wpadł w panikę.
- Biedak. Ma słabą psychikę -
wtrącił Jacek.
- Dowiedział się , że jego koledzy zginęli i on jeden przeżył. - wyjaśnił mu " Bury "
W oddali ocalały stare mury.
Z każdym podmuchem wiatru cegły z nich spadają.
Plamy krwi na polu bitwy powoli zasychają.
- Czekamy na rozkazy kapitanie -
dobiegło ze strony żołnierzy zapytanie.
Na to kapitan rzecze :
- Mówcie wszystkim co tu się stało.
Opowiadajcie o męstwie naszych żołnierzy przed każdą telewizyjną kamerą.
A teraz salwą oddajmy hołd poległym bohaterom.

- Trzymasz się stary ? - Tomek krzyknął biegnąc w stronę szczątków wysadzonego rosomaka.
- Daję radę - cicho powiedział Arek wystraszony.
Mocno krwawił , bo w ramię został postrzelony.
- Rana nie jest groźna. Młody się wystraszył
i dlatego tutaj za zgliszczami tego wozu się zaszył -
dogadał Grzesiek żołnierz z pięcioletnim stażem
i wskazał na grupę żołnierzy za...

Niezmiennie osobą której życiorys mnie fascynuje, ale jednocześnie głęboko niepokoi ze względu na swój tragiczny koniec jest moja cioteczna babcia Marysia. Historię tą opowiadała mi babcia jak byłam mała. Spowija ją otoczka swoistej rodzinnej legendy: powstanie, wojna, nieszczęśliwa miłość, tajemnicza śmierć. Marysia w wieku 15 lat została sanitariuszką, przeżyła Powstanie Warszawskie podczas gdy wielu z jej przyjaciół pożegnało się z życiem i wyjechała do Gdańska aby rozpocząć nowe życie. Na ruinach Starego Miasta rozpoczął się dla niej nowy etap: została pielęgniarką w szpitalu wojskowym, zakochała się nieszczęśliwie (z wzajemnością) w mężczyźnie będącemu po słowie z inną i jak bohaterki romansów umarła z miłości.
W międzyczasie jednak zjednoczyła swoje osierocone rodzeństwo rozproszone po świecie i nie mające pojęcia o swoim istnieniu.
Bardzo mi żal tej odważnej, samodzielnej kobiety, która straciła w życiu wszystko (rodziców, majątek, miłość) i której świat nie pozwolił się rozwinąć w sposób na jaki zasługiwała. :( Mam tylko nadzieję, że tam gdzie teraz przebywa jest szczęśliwa.

Niezmiennie osobą której życiorys mnie fascynuje, ale jednocześnie głęboko niepokoi ze względu na swój tragiczny koniec jest moja cioteczna babcia Marysia. Historię tą opowiadała mi babcia jak byłam mała. Spowija ją otoczka swoistej rodzinnej legendy: powstanie, wojna, nieszczęśliwa miłość, tajemnicza śmierć. Marysia w wieku 15 lat została sanitariuszką, przeżyła Powstanie...