Starsza pani, przygarbiona, podnosi z zielonej trawy, dojrzałe, soczyste czerwone jabłka i wrzuca do wiklinowego kosza.
- Babciu, zostaw to, ja sama je pozbieram! - krzyczy młoda kobieta, która schowana gdzieś w koronie drzewa zrywa jabłka i zrzuca na ziemię.
- Nie obrażaj mnie!
- To nie jest obrażanie! Po prostu martwię się o Ciebie!
- Jestem w kwiecie wieku! - odkrzyknęła starsza pani, śmiejąc się. Jednak próbując podnieść pełny kosz jabłek, coś zabolało ją w kręgosłupie i musiała przysiąść na drewnianej ławce.
- Mówiłam, że tak będzie! - usłyszała z góry swoją wnuczkę.
- Zrywaj, nie gadaj! - odpowiedziała kobieta, rozmasowując obolałe miejsce. - Po co Ci w ogóle tyle jabłek?
- Na konfitury - odpowiedziała Aurelia, zajadając się jabłkiem.
- No tak, zapomniałam! Przecież rok temu też zbierałaś wszystkie owoce z sadu! Dobre Ci wyszły dżemy?
- Nie wiem, nie jadłam.
- Jak to? - zdziwiła się babcia. - To co z nimi zrobiłaś? Przecież tych owoców było tak dużo!
- Zawiozłam do domu dziecka.
Babcia uśmiechnęła się do siebie, czując w sercu narastającą dumę z dobroczynności serca, a następnie wybuchnęła śmiechem i wypowiedziała: ,,Twoja matka też tak robiła, niedaleko pada jabłko od jabłoni".

Starsza pani, przygarbiona, podnosi z zielonej trawy, dojrzałe, soczyste czerwone jabłka i wrzuca do wiklinowego kosza.
- Babciu, zostaw to, ja sama je pozbieram! - krzyczy młoda kobieta, która schowana gdzieś w koronie drzewa zrywa jabłka i zrzuca na ziemię.
- Nie obrażaj mnie!
- To nie jest obrażanie! Po prostu martwię się o Ciebie!
- Jestem w kwiecie wieku! -...

-Mamo, babciu… Muszę z wami pogadać – oznajmiła Klaudia, wchodząc do salonu.
-Dziecko, zaraz… No przecież Sulejman… - jęknęła babcia.
-Poczekaj chwile – mruknęła matka znad laptopa. – Babcia skończy, a ja tu muszę jeszcze coś napisać. Jolka takie głupoty wypisuje na fejsie, że masakra…
-Ale ja już z tym nie mogę czekać – rozpłakała się Klaudia. –Od dwóch tygodni próbuje wam powiedzieć…
-O co chodzi? – zaniepokoiła się babcia.
-No bo chyba… Bo wydaje mi się, że… Chyba jestem w ciąży… - wymamrotała.
-Chyba od kiedy? – zapytała matka.
-Chyba od czterech miesięcy…
-Przecież ty dziecko maturę w tym roku piszesz – zaczęła lamentować babcia.
-Urodzi się po egzaminach…
-Kuba?
-Kuba.
-Jego rodzice wiedzą?
-Jeszcze nie… On jest zielony ze strachu – pochlipywała Kamila. –Boi się, że każą mu ze mną zerwać, bo przecież na studia musi iść, a nie do roboty.
-Nie martw się – westchnęła matka. – Pomożemy ci. Kto jak kto, ale my ci kazań nie będziemy prawić. Trochę już na to za późno.
Klaudia podeszła do mamy i mocno ją przytuliła.
-Pani doktor powiedziała, że to będzie dziewczynka…
-No to połowa sukcesu, bo nikt tu nie wie, jak sobie z chłopakami radzić – próbowała zażartować matka.
-Ej, i tak jest lepsza – uśmiechnęła się babcia. – Ja cię urodziłam, jak miałam 17 lat. Ty , jak miałaś 18, a Klaudusia w zeszłym miesiącu 19 skończyła. W końcu niedaleko pada jabłko od jabłoni!

-Mamo, babciu… Muszę z wami pogadać – oznajmiła Klaudia, wchodząc do salonu.
-Dziecko, zaraz… No przecież Sulejman… - jęknęła babcia.
-Poczekaj chwile – mruknęła matka znad laptopa. – Babcia skończy, a ja tu muszę jeszcze coś napisać. Jolka takie głupoty wypisuje na fejsie, że masakra…
-Ale ja już z tym nie mogę czekać – rozpłakała się Klaudia. –Od dwóch tygodni próbuje wam...

Babcia zawsze kochała piec ciasta, babki, babeczki i wszystkie inne przepyszne słodkości. Niestety wiek zrobił swoje i ciężko jej już było utrzymać stary, wysłużony mikser w ręce. Długo z mamą zastanawiałyśmy się co jej podarować na zbliżające się wielkimi krokami urodziny. Potem jakoś temat się urwał, a pewnego dnia mama oznajmiła, że prezent już ma i zobaczę go jak solenizantka go dostanie. No nic pomyślałam, poczekam. Rodzinna współpraca nie doszła do skutku, a ja nadal miałam problem, co kupić. Pewnego dnia pojechałam do babci i gdy patrzyłam jak się biedna męczy przy tym pieczeniu, zapaliła mi się lampka, aha pomyślałam. Nadszedł wielki dzień, babcia jak z obrazka w elementarzu dla dzieci, od rana radosna i uśmiechnięta. Przy rozpakowywaniu prezentów, aż dostała wypieków, fajnie było patrzeć na jej szczęście. Wszystkie paczuszki stanęły w rzędzie. Najpierw była paczka mamy. Gdy babcia wypakowała ją i zobaczyłam co jest w środku, cała zbladłam, a moje ciało oblał zimny pot. Następnie babcia otwarła mój prezent. TAK, na stole stały dwa identyczne miksery z misą. Babcia lekko rozbawiona, skwitowała całość słowami "Oj tak, niedaleko pada jabłko od jabłoni"

Babcia zawsze kochała piec ciasta, babki, babeczki i wszystkie inne przepyszne słodkości. Niestety wiek zrobił swoje i ciężko jej już było utrzymać stary, wysłużony mikser w ręce. Długo z mamą zastanawiałyśmy się co jej podarować na zbliżające się wielkimi krokami urodziny. Potem jakoś temat się urwał, a pewnego dnia mama oznajmiła, że prezent już ma i zobaczę go jak...

Ostatnie promienie zachodzącego słońca oświetlały sylwetkę młodej kobiety stojącej nad grobem matki. Kasztanowe włosy głęboko zamyślonej dziewczyny rozwiewał delikatnie wiatr. W jego głowie galopowało stado pytań skierowanych do Boga, jedno z nich powracało z wyraźnym echem „Dlaczego?” i odbijało się od marmurowej płyty nagrobka. Nie mogła pogodzić się z tym, co się stało. „Dlaczego mi ją zabrałeś?” wołała bezgłośnie. „Dlaczego, akurat teraz?” Rok temu wróciła do kraju. Znalazła pracę, która dawała jej możliwość godzenia dwóch zajęć: opieki nad chorą matką oraz realizowania swoich młodzieńczych marzeń. Trzy lata temu skończyła studia – architekturę krajobrazu na Politechnice Krakowskiej. Przyjęła oświadczyny Piotra i razem planowali ślub. Nie zdążyła podzielić się z matką najnowszą wiadomością. Spodziewali się dziecka – córeczki. Otarła łzy z policzka. Jej uwagę przykuł świeży bukiecik białych frezji. Ostatnio uprzątnęła podobny, ale lekko zasuszony bukiet. Zastanowiła się przez chwilę kto mógł przynieść te kwiaty. „Mama kochała frezje” – pomyślała. Jej myśli przerwały dochodzące z chodnika kroki. Poczuła, że ktoś się zbliża, ale nie odwróciła się. Po chwili jakiś starszy nieznajomy mężczyzna stanął koło niej. Przez chwilę w ręku trzymał bukiet białych frezji, po czym położył go na marmurowej płycie. Zapalił również znicz i w ciszy odmówił krótką modlitwę. Anna przypatrywała się tej scenie w milczeniu. W jej głowie krążyło jedno zasadnicze pytanie „Kim jest ten obcy mężczyzna?”.
– Nazywam się Wiktor Tratkiewicz. – odezwał się po chwili mężczyzna – Poznałem Twoją matkę wiosną, trzydzieści lat temu. Przyjechała do Kamiennej Góry na wakacje do ciotki… -urwał nagle i spojrzał jak przez mgłę gdzieś daleko przed siebie. – Pokochałem ją z całego serca – Po chwili dodał. – Była dla mnie kimś wyjątkowym. Nigdy jej nie zapomnę.
Anna patrzyła na niego w milczeniu, słuchała jego słów. Przypomniała sobie kilka obrazków z dzieciństwa. Wspólne wakacyjne wyjazdy z matką w góry, jej uśmiech, czyjeś rozmowy na werandzie spowitej winogronem. Pocztówki i paczki przysyłane co roku nie tylko z okazji świąt. Ekipę mężczyzn pracujących kilkadziesiąt lat temu przy budowie ich domku na wsi. Czułe i troskliwe spojrzenia piwnych oczu mężczyzny skierowane do krzątającej się po domu i obejściu matki. Jej radość, wewnętrzny blask i zewnętrzny spokój nawet w tych trudnych dla nich chwilach, kiedy po śmierci ojca, przytłoczone codziennością, zastanawiały się jak związać koniec z końcem. Zawsze mogły liczyć na siebie i wsparcie kogoś , kto mieszkał daleko, ale był stale obecny w ich życiu. Teraz powoli zaczynała rozumieć skąd matka znalazła pieniądze na jej studia, na pierwszy wyjazd za granicę.
- Jesteś urzekająco podobna do swojej matki. Ten sam kolor oczu, włosów. Bije od ciebie wewnętrzny blask i zewnętrzny spokój. Jesteś tak samo silną kobietą, jak twoja matka. Ciekawe czy równie jak ona uparta? – zapytał po chwili nieco ciszej sam siebie. – Kochała twojego ojca całym sercem, była mu wierna i oddana. Wierzę, że razem z Piotrem stworzycie szczęśliwą i kochającą się rodzinę. Życzę wam tego z całego serca. Cóż na mnie już czas, za chwilę odjeżdża mój autobus. Pamiętaj jesteś piękną, mądrą i silną kobietą jak twoja matka.
Po raz kolejny i zarazem ostatni spojrzał na fotografie umieszczoną na marmurowej płycie pomnika, po czym lekko się ukłonił i odszedł w kierunku bramy.
Wiatr przywiał Annie jego ostatnie szeptane słowa: „Niedaleko pada jabłko od jabłoni. Pamiętaj jesteś silną kobietą”.

Ostatnie promienie zachodzącego słońca oświetlały sylwetkę młodej kobiety stojącej nad grobem matki. Kasztanowe włosy głęboko zamyślonej dziewczyny rozwiewał delikatnie wiatr. W jego głowie galopowało stado pytań skierowanych do Boga, jedno z nich powracało z wyraźnym echem „Dlaczego?” i odbijało się od marmurowej płyty nagrobka. Nie mogła pogodzić się z tym, co się stało....

W życiu osiągnęła wiele i uważałaby się za zupełnie szczęśliwą, gdyby jeszcze udało jej się wyjść za maż i założyć własną rodzinę. Tak jak sobie wymarzyła, została nauczycielką, przeprowadziła się do wielkiego miasta, posiada własne-choć obciążone kredytem-mieszkanko. Nie powinna narzekać, zwłaszcza, że to wszystko osiągnęła własną pracą. Bardzo ambitna osóbka. Tak jak jej mama zawsze lubi być najlepsza, najambitniejsza, najpracowitsza itd. Chętnie służy innym pomocą, czasem daje się wykorzystywać zbyt leniwym i mało pracowitym osobom. Z przyjemnością odwiedza rodzinny dom, aby na moment oderwać myśli od pracy i wrócić wspomnieniami do dzieciństwa. Pamięta, jak zawsze chętnie pomagała mamie, uprzedzając w tym siostrę i tym samym była uważana za pomocną, pracowitą córkę. -Mamo, może napijesz się herbaty? Tatko, zrobić ci kolację? Wyniosę za ciebie śmieci, siostrzyczko! Zobacz, niestarannie pozamiatałaś, poprawię po tobie.
Perfekcjonistka można powiedzieć albo zbyt nadopiekuńcza. Teraz, gdy odwiedza rodziców denerwuje ją, że traktowana jest czasami jak gość. -Córuchna, zmęczona jesteś, odpocznij sobie! Coś cię trapi? Dobrze się czujesz?
Właśnie ta nadopiekuńczość mamy często ją denerwuje. Dodatkowo mama nad wszystkim lubi mieć kontrolę i zawsze musi być, tak jak ona chce. Czasem zapomina, że ma już dorosłą córkę i traktuje ją jak małe dziecko. Ale to już niemałe dziecko też jest uparte i lubi mieć ostatnie słowo. Nie ma się co zastanawiać, po kim odziedziczyła te cechy. Wypisz, wymaluj-mamusia! Cóż, niedaleko pada jabłko od jabłoni...

W życiu osiągnęła wiele i uważałaby się za zupełnie szczęśliwą, gdyby jeszcze udało jej się wyjść za maż i założyć własną rodzinę. Tak jak sobie wymarzyła, została nauczycielką, przeprowadziła się do wielkiego miasta, posiada własne-choć obciążone kredytem-mieszkanko. Nie powinna narzekać, zwłaszcza, że to wszystko osiągnęła własną pracą. Bardzo ambitna osóbka. Tak jak jej...

Dziadek Garbowski siedział na ławeczce za domem i przyglądał się jak jego 40-letni syn zrywa jabłka w sadzie. Jak zwykle miał przy tym ubaw po pachy widząc jak syn narzeka gdy musi cokolwiek zrobić.
-Ojciec, zawołaj Kamila niech też coś zrobi! Wszystko ten dzieciak ma. W dupie mu się poprzewracało. Nic nie musi robić bo mamusia mu da. Otwiera szafkę, a tam słodyczy bez liku. Ojciec!! No zawołaj go…i weź jeszcze podaj mi nową skrzynkę. Kur… jaki upał...Ojciec!!!
-[dziadek Grabowski]: Kamil wnusiu, chodź pomóż tacie w sadzie!
Młody chłopak po chwili przyszedł i z chęcią przyłączył się do pracy. Po godzinie roboty ojciec chłopca oznajmił iż idzie coś zjeść, a ten niech dołączy do niego gdy skończy obrywać owoce z tego drzewa.
Dziadek Grabowski siedział dalej i przyglądał się z uśmiechem tym razem wnukowi, który mówił:
-Tak, wszystko zawsze ja. Mamo! Chodź dokończ za mnie to drzewo! Tak jak zwykle, sami nic nie robią. Mamo no!! Dziadku przynieś mi coś do picia. Ałł… durne komary. Mamo!!!
„Niedaleko pada jabłko od jabłoni” – pomyślał dziadek.

Dziadek Garbowski siedział na ławeczce za domem i przyglądał się jak jego 40-letni syn zrywa jabłka w sadzie. Jak zwykle miał przy tym ubaw po pachy widząc jak syn narzeka gdy musi cokolwiek zrobić.
-Ojciec, zawołaj Kamila niech też coś zrobi! Wszystko ten dzieciak ma. W dupie mu się poprzewracało. Nic nie musi robić bo mamusia mu da. Otwiera szafkę, a tam słodyczy bez...

Tak bardzo nie chciała, a popełniła wszystkie błędy swojej matki.Broniła się rękami i nogami przed miłością, żeby pod żadnym pozorem nie trafić na takiego faceta jak jej ojciec. I co? Zakochała się w narkomanie, jeszcze gorzej niż matka.Ponadto brnie w ten związek chociaż wie że jest bez przyszłości.Co zrobi jak z nim zamieszka i będzie musiała znosić jego wzloty i upadki. Co będą jedli? Potrawy że sloika-przeciez jej mama tylko tego ją nauczyła.- siedziała na parapecie i rozmyslala.Czemu nie może być inna? Mieć inne, cudowne życie? Może dlatego że niedaleko pada jabłko od jabłoni.

Tak bardzo nie chciała, a popełniła wszystkie błędy swojej matki.Broniła się rękami i nogami przed miłością, żeby pod żadnym pozorem nie trafić na takiego faceta jak jej ojciec. I co? Zakochała się w narkomanie, jeszcze gorzej niż matka.Ponadto brnie w ten związek chociaż wie że jest bez przyszłości.Co zrobi jak z nim zamieszka i będzie musiała znosić jego wzloty i upadki....

W mieście zwanym "Miastem Bogaczy" mieszkała czteroosobowa rodzina. Majątek miała tak duży, że starczyłby, aby utrzymać wszystkich sąsiadów. Lecz Państwo Matuszewscy nie chcieli dać ani grosza na innych. Nie pomagali nikomu. Uważali, że skoro sami zapracowali, pieniądze należą tylko do nich.
Pewnego dnia urodziła im się córeczka. Była inna od reszty - skromna, uczynna, miała wielkie serduszko. Potajemnie wynosiła pieniądze z domu, aby móc dać je bezdomnym, chorym, ubogim... Wszystkie oszczędności także przeznaczała na szczytne cele.
Rodzina nie pochwalała jej zachowania. Przez bardzo długi czas próbowała przekonać Marka i Darka, aby nie zachowywali się tak jak rodzice. Ale żadne argumenty nie działały. Nie miała już siły namawiać dalej braci. Wracając zmęczona i rozczarowana do domu pomyślała: "Nie uda mi się ich zmienić. No cóż, niedaleko pada jabłko od jabłoni".


Imiona i nazwiska w tekście są fikcyjne. Wszystkie podobieństwa do osób realnych są przypadkowe. Jeśli kogoś uraziłam, przepraszam, nie było to celowe.

W mieście zwanym "Miastem Bogaczy" mieszkała czteroosobowa rodzina. Majątek miała tak duży, że starczyłby, aby utrzymać wszystkich sąsiadów. Lecz Państwo Matuszewscy nie chcieli dać ani grosza na innych. Nie pomagali nikomu. Uważali, że skoro sami zapracowali, pieniądze należą tylko do nich.
Pewnego dnia urodziła im się córeczka. Była inna od reszty - skromna, uczynna,...

Mój tata jest uparty jak Osioł i obrażalski. Zawsze mnie te cechy u niego denerwowały.
W swojej poprzedniej pracy bardzo liczyłam na awans. Ponieważ ciężko pracowałam i poświęcałam się dla firmy byłam pewna, że go dostanę. Gdy zwolniło się stanowisko kierownika, myślałam, że będzie moje.
Jakież było moje zdziwienie, gdy kierownikiem została osoba z zewnątrz, nie związana z naszą firmą.
Odebrałam to jak uderzenie w twarz, nie mogłam racjonalnie myśleć. Wyjęłam z drukarki kartkę papieru, napisałam wypowiedzenie z pracy i oddałam przełożonemu…
Pamiętam, że prosił, żebym się jeszcze zastanowiła, ale byłam nieugięta.
Potem długo szukałam pracy i życie dało mi w kość. Ze swojego dzieciństwa pamiętam jak mój tata ciągle unosił się honorem, zwalniał się i szukał pracy..
Cóż, niedaleko pada jabłko od jabłoni…

Mój tata jest uparty jak Osioł i obrażalski. Zawsze mnie te cechy u niego denerwowały.
W swojej poprzedniej pracy bardzo liczyłam na awans. Ponieważ ciężko pracowałam i poświęcałam się dla firmy byłam pewna, że go dostanę. Gdy zwolniło się stanowisko kierownika, myślałam, że będzie moje.
Jakież było moje zdziwienie, gdy kierownikiem została osoba z zewnątrz, nie związana z...

- Pamiętasz starego Maciejewskiego?
- Tego co za młodu podpalił Waśkiewiczów i te wszystkie pustostany w okolicy?
- Tego samego.
- Co z nim?
- Jego syn ze stanów wrócił.
- No i?
- Tak ci mówię, bo czuję, że niedługo jakiś pożar będzie.
- Tak to jedna jucha.
- Ano niedaleko pada jabłko od jabłoni.

- Pamiętasz starego Maciejewskiego?
- Tego co za młodu podpalił Waśkiewiczów i te wszystkie pustostany w okolicy?
- Tego samego.
- Co z nim?
- Jego syn ze stanów wrócił.
- No i?
- Tak ci mówię, bo czuję, że niedługo jakiś pożar będzie.
- Tak to jedna jucha.
- Ano niedaleko pada jabłko od jabłoni.