-
ArtykułyTu streszczenia nie wystarczą. Sprawdź swoją znajomość lektur [QUIZ]Konrad Wrzesiński13
-
ArtykułyCzytamy w weekend. 10 maja 2024LubimyCzytać347
-
Artykuły„Lepiej skupić się na tym, żeby swoją historię dobrze opowiedzieć”: wywiad z Anną KańtochSonia Miniewicz1
-
Artykuły„Piszę to, co sama bym przeczytała”: wywiad z Mags GreenSonia Miniewicz1
Cytaty z tagiem "presja" [44]
[ + Dodaj cytat]
- Wierzę w ciebie – powiedziała.
- Nie ma to jak subtelna presja.
Zawsze byliśmy od siebie zależni i zawsze nieszczęśliwi, bo czuliśmy presję i mieliśmy świadomość, że zawiedliśmy.
Zupełnie nieświadomie idę po łazienki. Zatykam wannę i puszczam potężny strumień wody. (...) Bez namysłu, tak jak stoję, w moich niemarkowych i niehaendemowych ciuchach, wchodzę do wanny, jakbym natychmiast chciała zmyć z siebie to wszystko, co przed chwilą przeczytałam i co już do mnie przylgnęło. Dopiero poczuwszy chłód wody i ciężar ubrań, zastanawiam się, po co to robię. Przez głowę przebiega mi myśl o samobójstwie. Może nie chcę, żeby znaleźli mnie nagą? Od śmierci rodziców takie wizje towarzyszą mi bez przerwy (...). Czasem się im poddaję i rozważam, jak by to było cudownie nagle przestać myśleć, przestać istnieć. (...) Od jakiegoś czasu podejrzewam, że (...) po tym beznadziejnym życiu wszystkich nas czeka nicość - czarna otchłań albo jakaś blada, nieskończona pusta. jedno wielkie NIC!
Szybkie decyzje podejmowane pod presją. Właśnie na tym polega piłka nożna.
Trudno jest zachować własne zdanie, kiedy presja otoczenia zmusza nas do jego zmiany. (...) Za wszelką cenę musicie jednak zaufać tym cząstkom swojej osobowości, które wyróżniają was spośród innych i sprawiają,że jesteście niepowtarzalni. Nawet, jeśli wyróżniająca was cecha jest dziwna czy nie akceptowana.
Płacząc, chcę wywrzeć na kimś wrażenie, presję („Zobacz, co ty ze mnie robisz”). Być może – tak dzieje się najczęściej – inny zmuszany jest w ten sposób do jawnego wzięcia odpowiedzialności za swoje współczucie czy swoją nieczułość; ale być może ja również: wyciskam z siebie łzy, aby udowodnić sobie, że mój ból nie jest złudzeniem: łzy są znakami, a nie środkami wyrazu. Łzami opowiadam pewną historię, wytwarzam mit bólu, po czym się do tego mitu dostosowuję: mogę żyć z bólem, gdyż płacząc, stwarzam sobie emfatycznego rozmówcę, który odbiera „najprawdziwsze” z posłań, posłanie mojego ciała, a nie mojego języka: „Czymże są słowa? Łza opowie więcej”.
Czasami czułam się, jakbym płynęła w wodzie, z trudem usiłując utrzymać się na powierzchni. A chciałam tylko płynąć.
Czujesz, jakbyś uczestniczył w nieustannej gonitwie, jesteś zestresowany, towarzyszy ci nieustanna presja czasu. (...) No, śmiało - dodała. - Powiedz to, a opiszesz nie tylko siebie, ale każdą inną osobę w twoim wieku.
Moim zdaniem to sam Program odpowiedzialny jest za rozprzestrzenienie się epidemii. Presja, jaką poddaje się młodych ludzi, popycha ich ku ostatecznym rozwiązaniom. To Program, który stawia sobie za cel zahamowanie epidemii przez wyzerowanie pamięci ludzkiej populacji, sam przykłada rękę do rozszerzania się choroby.