Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W związkach najbardziej bolą rozczarowana. Kiedy książę na białym koniu okazuje się co najwyżej stajennym. Kiedy oczekujesz wielkiego hurra, a dostajesz wielkie gówno. Kiedy ktoś Cię oszukał, zanim jeszcze zdążył to oszustwo do końca wymyślić. Problem polega jednak na tym, że rozczarowanie jest konsekwencją ślepoty.

Bardzo łatwo jest spaść z dużej wysokości. Nie trzeba się nawet specjalnie połamać, żeby odczuć skutki upadku. Pytanie brzmi – jak długo człowiek zamierza leżeć i lizać rany oraz jak szybko potrafi wstać, zacisnąć zęby i rozpocząć wspinaczkę od nowa?

Kobieca naiwność bowiem umiera ostatnia. Ale za to w straszliwych mękach.

Niby każdy zdra­dza i wiesz, że to robi, a jed­nak nie tak łatwo to wy­kryć. To zna­czy – nie od razu – bo osta­tecz­nie jed­nak każdy popeł­nia jakiś błąd.

(...) nie była głu­pia i dosko­nale wie­dzia­ła, że nie wszy­scy męż­czyź­ni są stwo­rzeni do bycia wier­nymi. Więk­szość z nich nie znała nawet defi­ni­cji słowa „mono­ga­mia”.

(...) zdra­da jest dzi­siaj czymś rów­nie po­wszech­nym jak do­stęp do wi-fi.

Nie lubię wyda­wać pie­nię­dzy na jedze­nie, w któ­rym nie wia­domo, co jest. Poza tym za­wsze trze­ba prze­pła­cać. Czy ty wiesz, że w Pol­sce sa­łat­ka z ru­ko­li jest nie­mal dwu­krot­nie droż­sza niż ta ze zwy­kłą sa­ła­tą? A tym­cza­sem ru­ko­la to nic in­ne­go jak popu­larna ro­śli­na z ro­dzi­ny kapu­sto­wa­tych, która ro­śnie jak chwast. U nas tym­cza­sem trak­tuje się ją jak kró­lową zie­le­niny.

- Se­ria­le, moja droga, to jedna wiel­ka praw­da o życiu, choć oczy­wi­ście nieco prze­ry­so­wana (...). -Każdy, kto cho­ciaż raz dał się wcią­gnąć, dosko­nale wie, jak to dzia­ła – nagle nie mo­żesz ode­rwać się od przed­sta­wia­nej histo­rii, a to wszyst­ko połą­czone jest z nie­po­ha­mo­waną po­trze­bą oglą­da­nia dal­szego ciągu. Zosta­jesz wchło­nięta, tra­cisz poczu­cie rze­czy­wi­sto­ści i chcesz wie­dzieć, co bę­dzie dalej. Mam to po matce, ale abso­lut­nie ją rozu­miem. Poza tym z se­ria­li można się wiele rze­czy dowie­dzieć.

Lubię duże mia­sta z dużej odle­gło­ści. Co in­ne­go wpaść raz na jakiś czas, co in­ne­go żyć w pasz­czy lwa.

Seks zazwy­czaj wszyst­ko psuł i wpro­wa­dzał nie­po­trzeb­ne zamie­sza­nie. Do­pó­ki lu­dzie trzy­mali się na dy­stans, można było wiele spraw roze­grać na neu­tral­nym grun­cie. Kiedy jed­nak zrzu­cali z sie­bie ubra­nia, nic już nie mogło być takie jak przed­tem.

Mowa ciała po­tra­fi cza­sem bar­dziej zdra­dzić czło­wieka niż ba­nal­ne tek­sty, na które więk­szość z nas cią­gle jesz­cze się na­bie­ra (...).

Plot­ka zazwy­czaj nie poja­wiała się zni­kąd. Ow­szem, po­trze­bo­wała odpo­wied­niej karmy, żeby za­cząć żyć swoim ży­ciem, ale ni­gdy nie po­wsta­wała z próż­ni.

Szczę­ście jed­nak ma to do sie­bie, że nie lubi mono­to­nii (...).

Cza­sem ko­bie­ca intu­icja jest na­szym szó­stym zmy­słem. I to naj­sil­niej­szym. Ale od czasu do czasu robi też z igły widły.

Obda­rze­nie kogoś zaufa­niem jest dzi­siaj rów­nie nie­od­po­wie­dzial­ne jak inwe­sty­cja w pen­do­lino.

(...) wysu­wał tezę, że skoro jed­nak fa­ce­ci się żenią, to muszą w tym wi­dzieć ja­kieś korzy­ści. W prze­ciw­nym razie inwe­sto­wa­nie w jedną ko­bie­tę po pro­stu im się nie opła­ca.

To nie­wia­ry­godne, jak męż­czyź­ni potra­fią świet­nie kła­mać, choć może to ko­bie­ty mają skłon­ność do przyj­mo­wa­nia kłamstw z taką łatwo­ścią. Zupeł­nie jakby chcia­ły wła­śnie to usły­szeć. Nie fil­trują sprze­da­wa­nych im opo­wie­ści, nie wycią­gają wnio­sków, nie zasta­na­wiają się nad zna­cze­niem pew­nych słów. Chcą wie­rzyć, że wła­śnie ktoś uznał je za mi­łość życia i dzię­ki niemu pra­gną zmie­nić swoje. Chcą po­czuć się je­dy­ne, wyjąt­kowe, nie­za­stą­pione. Kiedy ktoś bru­tal­nie prze­ciera im twarz szmat­ką, poka­zu­jąc praw­dę, stoją z wyba­łu­szo­nymi ocza­mi i nie mogą uwie­rzyć, że znowu dały się na­brać.

Szczę­ście jest na­praw­dę czymś złud­nym – jesz­cze rano prze­ska­ku­jesz przez linie na chod­niku i pa­trzysz z uśmie­chem w niebo, a kilka go­dzin póź­niej czu­jesz się jak ście­ki, które wła­śnie spły­wają do stu­dzien­ki kana­li­za­cyj­nej. Nie czu­jesz już zapa­chów ota­cza­ją­cego cię świa­ta, tylko smród po­raż­ki. I nie można go ni­czym z sie­bie zmyć.

- Tutaj w War­sza­wie czas bie­gnie zupeł­nie ina­czej, zwłasz­cza jeśli chcesz utrzy­mać się na po­wierzch­ni.
- Po­wierzch­ni czego? – nie zro­zu­miała Julka.
- Po­wierz­chow­no­ści – za­śmia­ła się Agata.

- Dla­czego lu­dzie kła­mią? (...)
- To chyba po­zwa­la im prze­trwać. Ce­lo­we mija­nie się z praw­dą jest czymś, co czło­wiek upra­wiał od za­wsze. Żeby le­piej wy­paść, żeby mieć z tego ja­kieś korzy­ści, żeby ktoś go źle nie oce­nił. A cza­sem tak jest po pro­stu ła­twiej.

Poczucie humoru jest bowiem odbiciem stanu psychicznego, w jakim człowiek akurat się znajduje (...).

Podobno zmiany w życiu powinny być czymś równie naturalnym jak zjedzenie śniadania. Tylko jak to zrobić, skoro człowiek jest tak bardzo przywiązany do tego, co już ma? Skoro nawet od lat jada te same płatki, wychodząc z założenia, że inne na z całą pewnością nie będą mu tak dobrze smakować. Nie jest łatwo przestawić się na nowe, machnąć ręką na to, co było, i z uśmiechem ma ustach zostać kimś innym.

Seriale wcale nie są złe (...). Tylko, że za bardzo w nie wierzymy. A życie okazuje się dużo bardziej popaprane.

Czasem zdarzało im się dzwonić do siebie kilka razy dziennie, czasem miewały tygodnie, a nawet miesiące przerw, ale kiedy tylko się spotkały, odnosiły wrażenie, że widziały się zaledwie wczoraj. Taki układ był możliwy tylko w prawdziwej przyjaźni. Żadnych pretensji, ustalonych odgórnie terminów i obowiązku informowanie się o wszystkim. Kiedy któraś czuła potrzebę, dzwoniła do tej drugiej i nagle świat wydawał się prostszy.

Bo kiedy świat nabiera czarnego koloru, najbardziej błyskotliwe pomysły nagle wydają się kompletnie głupie i irytujące. Tak naprawdę to wszystko człowieka drażni, a najbardziej uśmiechający się na ulicy ludzie, którzy kretyńsko cieszą się z tego, że świeci słońce, jest maj, natura kwitnie i pachnie zapowiedzią lata.

(...) paranoje bardzo rzadko biorą się z powietrza. Czasem są mieszanką czegoś, co się zobaczyło lub usłyszało pomnożoną przez intuicję oraz siódmy zmysł, który mają wyłącznie kobiety.

- Dlaczego ludzie kłamią? (...)
- To chyba pozwala im przetrwać. Celowe mijanie się z prawdą jest czymś, co człowiek uprawiał od zawsze. Żeby lepiej wypaść, żeby mieć z tego jakieś korzyści, żeby ktoś go źle nie ocenił. A czasem tak jest po prostu łatwiej. Gdybyśmy przyjrzeli się sobie z bliska, to pewnie szybko by się okazało, że też nie jesteśmy bez winy, prawda?

Wszyst­ko pękło jak zbyt długo nacią­gana guma do maj­tek.

Kiedy jed­nak mu­sisz poło­żyć na jed­nej szali nie­pew­ność, a na dru­giej przy­zwy­cza­je­nia, zwy­cię­żają zazwy­czaj te dru­gie. Nikt nie chce rewo­lu­cji w życiu, zwłasz­cza kiedy tak na­praw­dę wcale na nią nie czeka.

Aga­cie zro­biło się nie­do­brze. Szczę­ście in­nych bo­wiem dzia­ła wy­miot­nie na kogoś, komu świat wła­śnie wali się na głowę.