Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Istnieje wiele ścieżek. Tyle sposobów na życie, tyle definicji życia jako takiego, definicji, które dla każdego znaczą coś innego. Patrzymy na nie tak wąsko. A kiedy już się to pojmie, kiedy już się zrozumie, że nie musimy się kierować sztucznie stworzonymi ograniczeniami, wtedy wszystko staje się możliwe, a człowiek taki wolny.

Czasami spotykamy w życiu kogoś, z kim nasze losy wydają się splecione. Jakbyśmy tworzyli jedną osobę. Jeden umysł, jedno przeznaczenie.

Piekło to inni ludzie.

- Czemu myślisz, że miałbym stracha?
- Miastowe dupki zawsze mają stracha.
- Skąd wiesz, że jestem miastowym dupkiem?
- Znajdujemy się w mieście. I przecież jesteś dupkiem, czyż nie?

To nie śmierci ani bólu powinniście się lękać, ale strachu przed śmiercią i bólem.

Dostałaś stertę kamieni. Wyczyściłaś je do połysku i zrobiłaś ładny naszyjnik. Meg dostała klejnoty i powiesiła się razem z nimi.

Odczuwanie swoich uczuć jest aktem odwagi.

Jak człowiek może osiągnąć taki stan? Jak to możliwe, by zdecydować się na śmierć, a potem zająć bieżącymi sprawami jak nigdy nic? Jeśli to da się zrobić - czemu nie dało się żyć dalej?

(...)nie chcę cię stracić z powodu pokręconych okoliczności, w których się poznaliśmy...

Wolności nie można nikomu dać. Wolność każdy zdobywa sam, a ludzie są o tyle wolni, o ile zdecydują się po nią sięgnąć.

Straciłam kogoś bardzo niedawno. Kogoś tak ważnego, że czuję się, jakby część mnie umarła wraz z tą osobą. A teraz nie umiem już być sobą. Nie wiem, czy w ogóle istnieje jakaś ja po tym, jak jej zabrakło.

Radzenie sobie wcale nie przychodzi łatwo.

Stałam się trucizną. Wypij mnie i giń.

- Żyj szybko, umieraj młodo. - Wszyscy uważają, że to romantyczny pogląd. Nie znoszę go. Widziałam zdjęcie ciała Meg w raporcie policyjnym. Nie ma nic romantycznego w umieraniu.

Skomplikowane i splątane w jakiś zupełnie popieprzony węzeł? To dobry sposób, by nas opisać. Być może taka właśnie jest miłość.

Splatam palce z jego palcami. Ruszamy przed siebie. Na spotkanie temu, co było - i prosto w moją przyszłość.

Pete i Jeszcze Raz płynęli łódką wraz. Pete wypadł za burtę, kto został?

Znalazłam w sobie taką część, która zmęczyła się życiem. I wystawiłam ją na światło dzienne.

Czasem ból jest nie do zniesienia, póki się go nie dotknie, jak czułego miejsca po uderzeniu. Taki jest ból tego życia: powiązany z tą doczesną powłoką. To nie śmierci ani bólu powinniście się lękać, ale strachu przed śmiercią i bólem - pisze Epiktet. Przestań się bać. Przestań antycypować. Ból odejdzie, a ty będziesz wolna.

(...) wydaje się żywa. Choć pisze o umieraniu.

A czasem najtrudniej jest przebaczyć sobie.

Odczuwanie swoich uczuć jest aktem odwagi, nawet jeśli twoje uczucia mówią ci, że masz się zabić.

Co nam po tej całej inteligencji, jeśli sprawia, że wariujemy?

- Myślałem sobie, że gdyby to była moja wina, to los nie ofiarowałby mi ciebie.

Kiedy już zaczniesz udawać, dostrzegasz, że wszyscy wokół robią to od dawna.

On jest wężem. Żeby zwrócić jego uwagę muszę zmienić się w mysz.

(...) Ale wiecie, dlaczego mój tato powiada, że samobójstwo to grzech? (...) Bo to zabija nadzieję. A wszystko, co zabija nadzieję, jest grzechem.

- To im złamie serca.
- Ich serca i tak są złamane.

Muszle klozetowe są do siebie podobne. Nie niosą żadnych wspomnień, nie rzucają oskarżeń. Przyjmują gówno, a potem spłukują się do czysta.

Kiedy umierasz przestajesz być człowiekiem(...).