Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Biografie i wspomnienia, obok beletrystyki i powieści historycznej, są tymi gatunkami literackimi, które darzę największą lubością. Nie pamiętam już, jak trafiłam na „Powroty” – gdzieś usłyszałam, zobaczyłam, przeczytałam? Było to tak dawno, że rozmyło się w czeluściach mojej pamięci długotrwałej 😊 Onegdaj zakupiłam ową książkę w antykwariacie. Od wielu lat już tego nie czynię, ze względów następujących: nie mam potrzeby kolekcjonowania białych kruków, stare wydania książek są odpychające pod względem formy, rozpadają się w rękach, nie mówiąc już o aspekcie higienicznym i historycznym – gdy sobie wyobrażę potomka zmarłego ostatniego właściciela danego tomu, który – likwidując mieszkanie denata – opróżnia jego biblioteczkę, sprzedając co się da do antykwariatu i to, jak nie wiadomo ile osób przede mną czytało dany egzemplarz, śliniąc go niemiłosiernie, to mdli mnie na samo owo wyobrażenie. Tak więc – trafiła do mnie owa książka nie wiadomo od kogo, kupiona za małe pieniądze i… leżała kilka lat na półce, ponieważ zawsze znajdowałam pilniejsze tomy do przeczytania. Aż w końcu – pozycja ta sama mnie wybrała. Tak, wierzę w to głęboko, że to nie my wybieramy książki z domowej biblioteczki, lecz to książki wybierają nas, dostosowując się wspaniałomyślnie do naszego aktualnego nastroju, wybiegają naprzeciw naszym oczekiwaniom, przywołują nas w sposób bezszelestny, przyciągają ku sobie. Potrafią też być skromne i wrócić, bez dąsów, ans i długo pielęgnowanej urazy, na swoje miejsce na półce szepcząc: odłóż mnie, teraz nie będę ci się podobała. Książka, którą trudno właściwie zaklasyfikować – nie jest to biografia sensu stricto, nie są to wspomnienia, jest to zbiór esejów, listów, artykułów przeplatanych jedynie zarysem wspomnień Felicji z domu Lilpop, jednej z czterech sióstr słynnego przedwojennego architekta – Franciszka Lilpopa. Dzisiaj takiej książki nikt by nie kupił. Wiele aspektów – zarówno formalnych, jak i treściowych – sprawia, że nie można jej uznać za literaturę piękną, porywającą, interesującą. Począwszy od formy – szara okładka, nieznane (przynajmniej mnie) wydawnictwo z Białegostoku, egzemplarz fatalnie sklejony, brak jakiejkolwiek redakcji, o korekcie językowej nie wspominając. Początkowo zaczęłam podkreślać (taka moja wrodzona, ekstremalnie perfekcjonistycznie-analityczna cecha) błędy językowe, ale po kilku kartkach poddałam się – musiałabym książkę napisać o tym, ileż tych nieznośnych błędów we wspomnieniach Felicji Krance jest. Bardzo mnie to każdorazowo zasmuca i złości jednocześnie – każda książka powinna być perfekcyjnie (d)opracowana pod względem językowym. Autorka nagminnie i niezwykle irytująco nie odmienia imion (zagranicznych – holistycznie),nazwisk (przeważnie, proweniencja nie ma znaczenia),nazw ulic (np. na s. 15 mamy „przy ulicy Zgoda 1”) – przy czym trudno w tym doszukać się jakiegokolwiek logicznego schematu działania. Zdążyłam już doczytać, że recenzowana przeze mnie książka miała kolejne wydanie – mam nadzieję, że bardziej dopracowane (Więź, 2014). (...) Ciąg dalszy na moim blogu: https://librariummeum.blogspot.com/2019/07/powroty-felicja-lilpop-krance.html