Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przeczytałem czterystostronicowy tom I, który został podzielony na dwie części: "Ostrzeżenia dla całego świata" i "Wskazówki dla Narodu Polskiego". Przedział czasowy, kiedy autorka miała objawienia, zawierał się między 5 sierpnia 1980 roku a 24 września 1992 roku. Książka została wydana w celu opamiętania się ludzkości. To było wezwanie do nawrócenia, pokuty, modlitwy, postu i własnej ofiary (złożonej ze swojego cierpienia). W wyniku tych boskich upomnień ludzie mieli przestać grzeszyć. Za te grzechy groziły ogromne kary, między innymi kataklizmy przyrody, choroby. Było dużo straszenia różnymi karami. W Bogu i Aniołach zawarte było wiele grozy, Jezus i Matka Boża wszędzie widzieli zło. Te orędzia przytłoczyły mnie ciężarem pesymizmu. Tytuł powinien brzmieć: "Orędzia wielu surowych kar". Zauważyłem niespójności w wielu miejscach, przykładowo w pierwszej wizji wszyscy zginą, a w drugiej zginie 3/4 ludzkości. Czytając "Orędzia Zbawienia" odczuwałem pewnego rodzaju dysonans. Było za dużo generalizowania. Miałem wrażenie chaotyczności, zagmatwanego tekstu, a spodziewałem się, że po tej lekturze będę miał rozjaśnione pewne moje przypuszczenia niecałkowicie przez mnie zrozumiane. Nie potrafiłem się z tymi treściami zidentyfikować i zintegrować. Wyczuwałem aurę tajemniczości znaków – podobnie jak u "świeckich" jasnowidzów. Trudno mi było przyznać 10 gwiazdek (jak to uczynili wcześniejsi czytelnicy). Co ciekawe, to te objawienia nie zostały uznane przez Kościół katolicki. Wystąpiło sporo błędów z zakresu interpunkcji, form odmiany i pisowni łącznej-rozłącznej (przykładowo wyrażenia przyimkowe: "codzień" a powinno być "co dzień", "poprostu" a powinno być "po prostu"). Dlaczego? Przecież Centuria (właściwie Zofia Nosko) była kobietą wykształconą, po studiach medycznych.