Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie będę streszczać, jako że opis dokładnie oddaje ogólną treść książki. A raczej powiedziałabym.. opowiadania, gdyż pozycja liczy sobie niecałe 70 stron. Osobiście uważam, że "Dom 2.0" to dobra historia, tylko przedstawiona w trochę nieudolny sposób. "Prozatorski debiut Jakuba Gałązki to futurystyczna wizja osiągnięć ludzkiej nauki." Tak, wizja jak najbardziej niesamowita i działająca na wyobraźnię. Dziennikarka Kate odkrywa w domu uczonego prawdziwe skarby, takie jak roboty, maszyna do teleportacji, symulator wojny, "trójwymiarowy modulator środowiskowo-biosferowy"( który spodobał mi się najbardziej i za który oddałabym ostatnie pieniądze! :) ) i wiele innych, których odkrywanie sprawiło mi niemałą przyjemność. Najbardziej w całej historii spodobał mi się krótki wywiad z twórcą tych wszystkich wspaniałości (a konkretnie jego wizja eksploracji wszechświata). I te właśnie perełki zadecydowały o tak wysokiej ocenie. By jednak zrozumieć poruszane w książce zagadnienia, trzeba mieć jakieś pojęcie o fizyce. Bez tego ani rusz, mimo zapewnień autora w notce na początku pozycji, że przekaże wszystkie nowinki w zrozumiały sposób. Było kilka niuansów, nad którymi zatrzymałam się dłużej, a których do końca nie mogłam zrozumieć, mimo mojego zainteresowania wspomnianą dziedziną nauki. Jeśli chodzi o narrację, gdy dotyczy ona bezpośrednio dziennikarki Kate i profesora Molina.. krótko mówiąc kuleje. Opisy ich czynności i gestów, a nawet emocji są mocno okrojone. Przedstawienie zwykłego poranka Kate wygląda mniej więcej na zasadzie: obudziłam się, wstałam z łóżka, wykąpałam, ubrałam i zjadłam śniadanie. Przywodzi to na myśl raczej fragment pamiętnika małego dziecka, niż lekki opis codziennych czynności. Oprócz tego sam fakt, że dziennikarka w celu napisania artykułu o profesorze zostaje pod jego dachem na kilka nocy praktycznie bez mrugnięcia okiem.. jest to konieczne w całej opowieści, ale wypada naciąganie i nierealistycznie. Tak samo, jak niektóre partie dialogów. Co się tyczy narracji obracającej się wokół wspomnianych wynalazków - autor jest tutaj w swoim żywiole i te fragmenty czyta się o wiele przyjemniej. Pozycja niestety nie jest wolna od powtórzeń. Oprócz tego ubawiłam się, czytając, że wino może być słodkie lub kwaśne(nie półwytrawne i wytrawne, ale właśnie kwaśne),a Polska(nie wymieniona z nazwy, ale można się domyślić, że chodzi właśnie o nią) leży w Europie Wschodniej, nie Środkowej. Podsumowując, nie polecam przeczytania tej pozycji dla samego jej stylu, ale dla futurystycznych wynalazków funkcjonujących w domu pewnego profesora, które moim zdaniem są naprawdę fantastyczne!