Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Esej ukazujący jak zwykły obywatel, zapomniany podatnik dźwiga na swoich barkach ciężar rządowego rozdawnictwa, interwencjonizmu i reform wesoło wprowadzanych w życie przez różnych "społeczników", bez wcześniejszego zastanowienia się czy koszt nie jest może zbyt duży. Przy czym warto zauważyć, że autor napisał ten tekst w czasach kiedy wydatki rządowe nie przekraczały 10%. Z dzisiejszej perspektywy, kiedy to wydatki te w wielu krajach odpowiadają za niekiedy nawet połowę PKB, problem "zapomnianego człowieka" jest niezwykle aktualny. Tekst na pewno wart przeczytania, skłania do refleksji nad sensem "państwa socjalnego" i promuje szerokie spojrzenie na kwestie społeczno-ekonomiczne, ale do takiego Bastiata i jego eseju "co widać a czego nie widać" to się nawet nie umywa. Autor prezentuje stanowisko leseferystyczne.