Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Opinia pochodzi z mojego blogu: http://jatuczytam.blox.pl/2015/05/Lekcje-francuskiego-Hilary-Reyl.html Kate właśnie ukończyła Yale i stoi przed wyborem dalszej ścieżki kariery. Jest rozdarta pomiędzy spełnieniem marzenia swojej matki i zostaniu wziętym prawnikiem, a obraniu własnej drogi życiowej i realizowaniu się jako malarka. Gdy Kate otrzymuje propozycję objęcia posady asystentki znanej fotografki Lydii Schnell, nie waha się ani chwili. Widzi w tym swoją szansę na zdobycie intrygującego wpisu w życiorysie, który przecierałby szlaki do wymarzonej pracy. Doskonale zna francuski, nic nie stoi więc na przeszkodzie, by przeniosła się do Paryża i zamieszkała w okazałej kamienicy Schnellów mieszczącej się w słynnej Szóstej Dzielnicy. Jednak lokum, które przypada Kate odbiega od luksusów. Dziewczyna dostaje do dyspozycji skromną służbówkę na szóstym piętrze, a wynagrodzenie ledwo starcza na pokrycie czynszu i drobnych wydatków. Jej oczekiwania odnośnie rangi powierzonych zadań także szybko zostają brutalnie skorygowane. Kate zajmuje się właściwie wszystkim, począwszy od odbierania rolek filmowych, poprzez załatwianie sprawunków za domowników i na wyprowadzaniu psa zakończywszy. Jakby tego było mało, dziewczyna wplątuje się w sam środek rodzinnych perypetii Schnellów. Wszystko zaczyna się psuć, gdy nawiązuje ona romans z chłopakiem córki Lydii. "Lekcje francuskiego" to przede wszystkim powieść o odkrywaniu tego, co ma dla człowieka największą wartość. Praca, jakkolwiek by była prestiżowa, nie wypełni każdej luki powstałej w naszym życiu. Na pierwszym miejscu zawsze powinniśmy więc stawiać osoby nam bliskie, które będą dla nas oparciem w najtrudniejszych momentach. Bohaterka książki boleśnie przekonała się na własnej skórze, że fałszywych przyjaciół można mieć na pęczki, lecz są oni jak tombak - ładnie błyszczą i sprawiają chwilową radość, jednak pod złotą powłoczką kryje się ich prawdziwa, niestety mizerna wartość. Wydaje się, że dziewczynie ostatecznie udało się zrozumieć, iż była cały czas wykorzystywana i manipulowano nią, aczkolwiek nie jestem do końca pewna, czy wyciągnęła z tego co ją spotkało jakąś cenną lekcję. Na kartach powieści nie obserwujemy u Kate spektakularnej przemiany wewnętrznej. Nie dojrzewa ona na naszych oczach do tego, by kategorycznie odciąć się od Schnellów. Do końca naiwnie łudzi się, że zachowają się oni wobec niej fair, a ona sama opuści ich dom z laurkową rekomendacją. Tym, co przemawia na korzyść "Lekcji francuskiego" jest niewątpliwie poruszenie zagadnienia związanego z mobbingiem oraz wykorzystywaniem przez pracodawcę istniejących zależności służbowych. Kate poprzez uwikłanie w dziwne relacje ze swymi chlebodawcami niejeden raz zmuszona była do kłamania i stosowania zasad podwójnej moralności. Mimo wszystko i tutaj czegoś zabrakło. Niestety wykreowana przez Reyl postać głównej bohaterki nie jest w najmniejszym stopniu autentyczna w utrzymywaniu narzuconej jej roli. Może wynika to z flegmatycznego zachowania Kate i jej irytującej postawy, a może zawinił tu brak jakichkolwiek elementów zaskakujących czytelnika. W konsekwencji przedstawiana przez Hilary Reyl historia jest niespójna i przypomina raczej beznamiętną relację niż pełną emocji opowieść o przeżyciach dziewczyny przez przypadek trafiającej w obłudny światek wyrachowanej paryskiej socjety. Żałuję także, że autorka nie poświęciła więcej miejsca chorobie Etienne oraz jego pojednaniu z wujostwem, ponieważ byłaby to jedna z mocniejszych stron książki oraz świetny punkt wyjściowy do rozwinięcia fabuły. "Lekcje francuskiego" z założenia miały nawiązywać do powieści "Diabeł ubiera się u Prady". Jednakże o ile książka Lauren Weisberger ze świetnie nakreśloną postacią diabolicznej pracodawczyni była nieco ironiczna i obfitowała w zabawne epizody, o tyle powieść Hilary Reyl jest o te komponenty zdecydowanie uboższa. Bohaterce poskąpiono charyzmy, akcja okrojona została z punktów zwrotnych, a zakończenie okazało się pozbawione silnego, podsumowującego akcentu i zupełnie rozmyte, książka urywa się bowiem w pewnym momencie, jak gdyby brakowało w niej kilku końcowych stron. "Lekcje francuskiego" to lektura z rodzaju tych, przez które przedziera się niezwykle mozolnie, a zapomina się o nich odwrotnie proporcjonalnie do tempa czytania. Czyli szybko i bez żalu.