Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Biorąc się za lekturę „Niezwykłej istoty”, miałam nadzieję na przyjemną popularnonaukową książkę, z której dowiem się różnych ciekawostek. Jednakże już niedługo po zagłębieniu się w pierwszym rozdziale poczułam pewne „zgrzyty”. Autor używał prostej, logicznej narracji i jego wywód był bardzo klarowny, łatwy do przyswojenia, ale sama treść… Zbyt wiele razy posługiwał się słowem „cud” i to wzbudziło mój dyskomfort. Mimo tego jednak czytałam dalej, ale szybko zorientowałam się, że wywód autora prowadzi do przekonywania czytelnika, że teoria ewolucji może być błędna. Każdy, kto zna i rozumie biologię, wie o tym, że w przyrodzie nie ma cudów – jest dobór naturalny. Le Fanu zaś, rozczarowany najwyraźniej tym, że ludzki genom wcale w spektakularny ani wyjątkowy sposób nie różni się od genomów innych gatunków na Ziemi, postanowił uznać to za dowód zaprzeczający teorii Darwina. Szczytem zaś jego niekompetencji było stwierdzenie, że Wszechświat jest „próżnią nicości”, co dla każdego, kto interesuje się głębiej astrofizyką, jest kompletną, rażącą bzdurą. Dalej było już tylko gorzej – Le Fanu zaczął coraz dalej posuwać się w swych irracjonalnych domysłach, sugerując, że człowiek jest „czymś więcej” niż tylko sumą impulsów elektrycznych w mózgu, czego dowodem miałaby być np. dość powszechnie przejawiana cecha altruizmu, którą negował jako jedno ze zjawisk ewolucyjnych, nie podając jednak żadnych przekonujących kontrargumentów, proponujących wyjaśnienie alternatywne. Mimo że zazwyczaj lubię czytać do końca, moja frustracja zaczęła sięgać zenitu i przeczytawszy mniej więcej 2/3 książki, zrezygnowałam z dalszej lektury. Obawiam się, że ci, którzy nie posiadają większej wiedzy w tym zakresie, mogą nabrać się na jego gładką narrację i przytaczanie ogólnie uznawanych faktów naukowych, jednakże interpretowanych sprzecznie z obecnym stanem wiedzy. To jedna z tych książek, które pod płaszczykiem rozważań naukowych przemycają coś, czemu bliżej do religii albo teorii spiskowych, a nie prawdziwej nauki. Przestrzegam przed tą książką i stanowczo odradzam – najlepszym, czym może ona być, to stratą czasu. We mnie wywołała jedynie irytację. Równie dobrze można by poczytać elaboraty o płaskiej Ziemi, mają taką samą „wartość”.