Najnowsze artykuły
- Artykuły„Nowa Fantastyka” świętuje. Premiera jubileuszowego 500. numeru magazynuEwa Cieślik4
- ArtykułyMaj 2024: zapowiedzi książkowe. Gorące premiery książek – część 2LubimyCzytać3
- ArtykułyTo do tych pisarek należał ostatni rok. Znamy finalistki Women’s Prize for Fiction 2024Konrad Wrzesiński9
- ArtykułyMaj 2024: zapowiedzi książkowe. Gorące premiery książek – część 1LubimyCzytać14
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Józef Lepiarczyk
2
6,2/10
Pisze książki: sztuka
Urodzony: 07.09.1917Zmarły: 16.12.1985
Józef Lepiarczyk (ur. 7 września 1917 w Rybniku, zm. 16 grudnia 1985) – polski historyk sztuki.
Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości w gimnazjum w Rybniku (1935),w tym samym roku rozpoczął studia historyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. Po roku jako drugi przedmiot wybrał historię sztuki i z czasem zupełnie jej się poświęcił. Studia przerwała wojna i tytuł magistra otrzymał dopiero 4 kwietnia 1950 roku na podstawie rozprawy o dziejach budowy kościoła Mariackiego. W tym samym roku został starszym asystentem w Katedrze Historii Sztuki UJ, wcześniej rezygnując z pracy w Wydziale Kultury Urzędu Marszałkowskiego. W 1951 zrezygnował także ze stanowiska na Politechnice w Krakowie pozostając na Uniwersytecie. W międzyczasie obejmował także stanowisko Miejskiego Konserwatora Zabytków. Tytuł doktora uzyskał w 1952 roku dzięki pracy poświęconej działalności Franciszka Placidiego, habilitację – w 1966 (rozprawa o działalności architektonicznej Sebastiana Sierakowskiego). Tytuł profesora nadzwyczajnego przyznano mu w 1985 roku. Obok działalności uniwersyteckiej Lepiarczyk brał udział w pracach licznych instytucji i komisji. Opublikował około 100 prac, z czego pierwsze pojawiły się w 1946. Jego dorobek zawiera publikacje bezpośrednio związane z historią sztuki, prace poświęcone problemom konserwacji i ochrony zabytków, bibliografie i katalogi zabytków. Pod jego kierunkiem powstały 22 prace magisterskie, recenzował 59. Był także recenzentem 12 prac doktorskich i przewodu habilitacyjnego Jana K. Ostrowskiego.
Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości w gimnazjum w Rybniku (1935),w tym samym roku rozpoczął studia historyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. Po roku jako drugi przedmiot wybrał historię sztuki i z czasem zupełnie jej się poświęcił. Studia przerwała wojna i tytuł magistra otrzymał dopiero 4 kwietnia 1950 roku na podstawie rozprawy o dziejach budowy kościoła Mariackiego. W tym samym roku został starszym asystentem w Katedrze Historii Sztuki UJ, wcześniej rezygnując z pracy w Wydziale Kultury Urzędu Marszałkowskiego. W 1951 zrezygnował także ze stanowiska na Politechnice w Krakowie pozostając na Uniwersytecie. W międzyczasie obejmował także stanowisko Miejskiego Konserwatora Zabytków. Tytuł doktora uzyskał w 1952 roku dzięki pracy poświęconej działalności Franciszka Placidiego, habilitację – w 1966 (rozprawa o działalności architektonicznej Sebastiana Sierakowskiego). Tytuł profesora nadzwyczajnego przyznano mu w 1985 roku. Obok działalności uniwersyteckiej Lepiarczyk brał udział w pracach licznych instytucji i komisji. Opublikował około 100 prac, z czego pierwsze pojawiły się w 1946. Jego dorobek zawiera publikacje bezpośrednio związane z historią sztuki, prace poświęcone problemom konserwacji i ochrony zabytków, bibliografie i katalogi zabytków. Pod jego kierunkiem powstały 22 prace magisterskie, recenzował 59. Był także recenzentem 12 prac doktorskich i przewodu habilitacyjnego Jana K. Ostrowskiego.
6,2/10średnia ocena książek autora
11 przeczytało książki autora
35 chce przeczytać książki autora
0fanów autora
Zostań fanem autoraKsiążki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma