Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wśród wielu bibliofilów istnieje filozofia zakładająca dwie rzeczy. Po pierwsze - najpierw trzeba przeczytać książkę, zanim obejrzy się film. I druga - książka jest zawsze lepsza od ekranizacji. Jednak z przykrością muszę stwierdzić, że w tym przypadku nie zgadzam się z takim podejściem. Po obejrzeniu "Moja łódź podwodna" długo szukałam powieści, żeby przeczytać oryginał. I doszłam do wniosku, że książkowy bohater w przeciwieństwie do filmowego, strasznie mnie irytuje. Choć wiele motywów znalazło swoje odzwierciedlenie w filmie, to muszę przyznać, że pominięcie innych szczegółów działało tylko na korzyść ekranizacji. Mimo to, sama książka zdecydowanie zasługuje na uwagę - narratorem jest piętnastolatek, ale nie jest to powieść młodzieżowa. Sposób w jaki patrzy na otaczający go świat i przybliżone czytelnikowi w ten sposób otoczenie są raczej smutne i niepokojące. W sumie czego można by się spodziewać po chłopcu, który nadzoruje i śledzi własnych rodziców, umawia się z piromanką i przyjaźni ze szkolnym dręczycielem? Gorzka opowieść, która udowadnia, że nastolatkowie wcale nie są tacy niewinni, jak się wydaje ich rodzicom, i że widzą i rozumieją więcej, niż często to po sobie pokazują.