Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Rikka Pulkkinen jest jedną z najciekawszych i najbardziej obiecujących fińskich pisarek młodego pokolenia. Ma ona 33 lata. W czasach licealnych objawił się i niej talent lekkoatletyczny, ale wybrała inną drogę. Studiowała w Helsinkach filozofię oraz literaturę. Zadebiutowała powieścią „Raja” (Granica). „Prawda” jest jej druga powieścią i otrzymała nominację do fińskiej nagrody literackiej Finlandia. Na podstawie książki powstał spektakl w helsińskim teatrze KOM, przygotowywana jest również jej ekranizacja. Jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością pisarki, ale słyszałam, że zaletą książki jest prostota. Czy w mojej ocenie też tak jest? Fabuła rzeczywiście jest prosta i nieskomplikowana i zaczyna się w momencie, gdy Martii ( mężczyzna w słusznym wieku, wybitny malarz) zabiera swoją żonę Elsę (słynną profesor psychologii) z hospicjum, by ta mogła godnie odejść w domu, wśród bliskich. Elsa ma raka i pragnie swoje ostanie chwilę spędzić z córką Eleoonorą, której w dzieciństwie nie poświęcała tyle czasu ile powinna oraz z wnuczkami – Marią, która jest poukładana, ambitna i niezwykle czuła oraz z Anną – zamkniętą sobie, wiecznie smutną i nie mogącą znaleźć swojego miejsca w rzeczywistości. Anna wraz z babcią jako dziecko przebierały się w stare sukienki i udawały, że są w Paryżu. Teraz, gdy już jako młoda kobieta odwiedza umierającą babkę też tak czynią, ale tym razem Anna zakłada sukienkę, która należała do EEWY. Kim była Eewa? Jaka rodzinna tajemnica się z nią wiąże? Dlaczego jej dziadkowie i matka nigdy nie wspominali, że ktoś taki był im bardzo bliski, a jednocześnie tak daleki? Forma książki jest znana z innych podobnych historii. Czyli przeplatanie historii dziadków, Eewy, jej matki, ale i jej samej Anny. Dziewczyna zdobywa wiadomości o tajemniczej młodej studentce oraz odkrywa wiele ukrytych prawd o sobie samej. Zmierza się z traumatycznymi momentami w swoim młodym bycie. Dojrzewa, ale czy odnajdzie sens życia? Czy poprawi niepoprawne stosunki z matką? Czy doceni miłość? A może ją straci? Ciekawe są momenty, gdy czytelnik spogląda na cała tajemnicę z punktu widzenia Eewy. Gdy opowiada nie używa ona imion, a określeń- mężczyzna czy dziewczynka. Na tej podstawie widzę, że pisarka bardzo skąpo gospodarowała słowami i miała na celu skupić uwagę czytelnika na uczuciach i przeżycia bohaterów, których w sumie jest tylko pięciu. Zdania są przeważnie w formie zdań prostych. Zbędnych opisów nie ma wcale. Za to jest badrzo dużo dialogów, dlatego czyta się szybko. Ale nie świadczy to o tym, że nie należy się pokłonić na „przesłaniem” tejże lektury. Pulkkinen porusza nie łatwe tematy, takimi jak śmierć, godzenie się na moment odejścia i utraty najważniejszych osób, poświęcenie, miłość i jej utrata. Powieść jest ta bardzo emocjonalna, ale co mnie bardzo przeszkadzało, to to, że nie wiem do końca skąd Anna dowiedziała się tego wszystkiego o Eewie i co właściwie się z nią stało, Książka ta zostawia pewien niedosyt i niedomówienie.