"Prawda "Riikki Pulkkinen została napisana życzliwie, pięknie i delikatnie. Autorka próbuje zdefiniować esencję życia, tworząc hymn na cześć miłości we wszystkich jej postaciach. Przy okazji stawia pytania. Czy kariera to zamki z piasku? Ważniejsze są skomplikowane relacje międzyludzkie, młodzieńcza energia i chęć naprawiania świata, wykuwanie siebie? Sny, zabawy, kłamstwa, niecierpliwość i beztroska tworzą tkaninę życia, które z czasem staje się ciężarem, a może innym wymiarem piękna? Zmiany są jednocześnie trudne i potrzebne, trzeba je zaakceptować, zdają się mówić pogodzeni z życiem bohaterowie powieści. Nadzieja i miłość dają siłę, radość, pozwalają na pogodzenie się z przemijaniem, smutkiem, ze śmiercią. Czas przenika każdą chwilę, każde spotkanie, beztroską rozmowę, smarowanie bułeczek masłem, chwile w saunie, każdą czułość, miłość żony, kochanki, córki, wnuczek, dziadka. Dla tych chwil warto żyć: "Miłość to jedyny sposób, żeby uczynić świat prawdziwym." Żal i poczucie winy nie mają sensu. Bohaterów, reprezentujących trzy pokolenia, poznajemy z ich perspektywy, ich rozmyślania są subiektywne i jednocześnie uniwersalne. Mimo trudnych i nie zawsze sprecyzowanych przeżyć wszyscy są dla siebie wyrozumiali i dobrzy. Poznajemy kilka historii życia, kilka sekretów i niedomówień. Autorka niczym malarz przedstawia swoich bohaterów czułymi barwami, chcąc nade wszystko wydobyć PRAWDĘ.

"Prawda "Riikki Pulkkinen została napisana życzliwie, pięknie i delikatnie. Autorka próbuje zdefiniować esencję życia, tworząc hymn na cześć miłości we wszystkich jej postaciach. Przy okazji stawia pytania. Czy kariera to zamki z piasku? Ważniejsze są skomplikowane relacje międzyludzkie, młodzieńcza energia i chęć naprawiania świata, wykuwanie siebie? Sny, zabawy, kłamstwa,...

To nie jest zwykła opowieść o "trójkącie" i jego skutkach. To mądra książka o prawdzie w miłości i prawdzie samej miłości. Kompozycyjnie autorka utrzymuje ciekawość czytelnika poprzez powoli odkrywaną tajemnicę, dwa wątki czasowe i uwalnianie emocji spod fasady sukcesu i bycia ok. Dużym plusem jest dla mnie pokazanie jak tworzą się schematy naszych potrzeb i zachowań, jak wygląda gra w relacjach i jak często borykamy się z nieuświadomionymi motywacjami i pragnieniami. Tzw skandynawski styl tworzy Pulkkinen poprzez oszczędność w opisach, krótkie zdania, dociekliwość psychologiczną . silne emocje buzujące pod powierzchnią zwyczajności i cienką granicę miedzy tym co realne a wyobrażeniem.

To nie jest zwykła opowieść o "trójkącie" i jego skutkach. To mądra książka o prawdzie w miłości i prawdzie samej miłości. Kompozycyjnie autorka utrzymuje ciekawość czytelnika poprzez powoli odkrywaną tajemnicę, dwa wątki czasowe i uwalnianie emocji spod fasady sukcesu i bycia ok. Dużym plusem jest dla mnie pokazanie jak tworzą się schematy naszych potrzeb i zachowań,...

Prawda Rikki Pulkinnen to moje pierwsze spotkanie z literaturą fińską,które mogę uznać za udane.Powieść rozpoczyna się w momencie gdy główna bohaterka powieści dowiaduje się że jest chora na raka i pozostało jej kilka miesięcy życia,mimo to postanawia się nadal cieszyć życiem.Głównym elementem powieści jest sukienka którą znajduje wnuczka Anna w szafie babci która przenosi w lata 60 do czasów młodości głównych bohaterów powieści malarza i psycholog dziecięcej. Dowiadujemy się o o tym że jedynym ich dzieckiem córką opiekowała się młoda studentka pod nieobecność matki ,która była zajęta prowadzeniem badań nad dziećmi.
Pod nieobecność żony mąż Marti malarz wdarł się w romans z młodą studentką,a z czasem córka pary małżeńskiej przyzwyczaiła się do młodej studentki która miała większy udział w jej wychowaniu niż własna matka.
Prawda to powieść która opowiada o oczekiwaniu na śmierć,miłości,ukazuje czym naprawdę jest miłość mimo błędów z przeszłości,jest to bardzo dobra powieść psychologiczna.

Prawda Rikki Pulkinnen to moje pierwsze spotkanie z literaturą fińską,które mogę uznać za udane.Powieść rozpoczyna się w momencie gdy główna bohaterka powieści dowiaduje się że jest chora na raka i pozostało jej kilka miesięcy życia,mimo to postanawia się nadal cieszyć życiem.Głównym elementem powieści jest sukienka którą znajduje wnuczka Anna w szafie babci która przenosi...

https://maartiwhite.blogspot.com/2017/11/przygoda-z-literatura-finska-cz-ii.html

Podobno nie musisz mieć niebanalnej historii, aby napisać niebanalną książkę. Historia może być najzwyklejsza na świecie, a staje się niesamowita, gdy tylko ubrać ją w odpowiednie słowa.

Gdy zaczynałam czytać "Prawdę" pomyślałam "..kolejna książka o miłosnym trójkącie". Zmieniłam jednak zdanie, dając się wciągnąć w losy bohaterów.

Jest to opowieść o Elzie, która umiera na raka, wspierającemu ją mężu, Marttim, za młodu bardzo przystojnym i znanym malarzu, oraz tej trzeciej, Eevie. Jest jeszcze Anna, wnuczka Elzy i Marttiego, która łączy przeszłość z teraźniejszością.

Właśnie Anna, na samym początku powieści, podczas wizyty u babci, odkrywa w jej szafie zapomnianą sukienkę Eevy... ubiera ją i cofa się do lat '60.
Od teraz przeszłość zaczyna się mieszać z teraźniejszością, losy Anny posplatane są z losami Eevy, częściowo są podobne, czasami takie same. Anna niekiedy improwizuje, i jej wyobrażenia są utkane z jej własnych, rzeczywistych wspomnień i snów.

Nosi w sobie głęboką ranę, więc, gdy okazuje się że losy Eevy w pewnym momencie są analogiczne, dokłada wszelkich starań, aby rozwikłać tajemnicę kochanki dziadka. Co dziwne, gdy ma okazję - a ma ich kilka, nie pyta o to, co stało się na końcu. Finał to zakończenie Anny, jej sposób na poradzenie sobie z traumą.

Autorka nie ocenia nikogo, nie chodzi w końcu o to, aby przyklejać łatki dobrego i złego bohatera. Czytając powieść jesteśmy w stanie wręcz doskonale rozumieć motywy działań bohaterów, wejść w ich buty.

Jedno niepozorne zdanie w książce odpowiada na pytanie, dlaczego unikamy oceny " Nie żałuję niczego, co zrobiłam (...) Może tylko tego, że nie byłam odważniejsza. Jeśli nie jest się po prostu przestępcą, to żałowanie swoich czynów oznacza, jakby żałowało się własnego życia."

Motywem głównym- mocnym i przebijającym z kart książki, jest miłość. Miłość między kobietą a mężczyzną, miłość dziecka do rodziców, rodziców do dziecka. Miłość jako wartość najważniejsza, której nie można żałować , ukrywać , ani się wstydzić. Miłość jest prawdą.

Odkrywa ją Anna w losach innych. Prawda jest również tym, do czego Anna dąży przed samą sobą. Smutek, który nosi, trzeba ubrać w słowa i wypowiedzieć, aby go urzeczywistnić. Czy tak się stanie?

https://maartiwhite.blogspot.com/2017/11/przygoda-z-literatura-finska-cz-ii.html

Podobno nie musisz mieć niebanalnej historii, aby napisać niebanalną książkę. Historia może być najzwyklejsza na świecie, a staje się niesamowita, gdy tylko ubrać ją w odpowiednie słowa.

Gdy zaczynałam czytać "Prawdę" pomyślałam "..kolejna książka o miłosnym trójkącie". Zmieniłam jednak...

Solidaryzując się z bliską mi osobą studjującą literaturę fińską, postanowiłam zapoznać się z wybranymi książkami. Przyznam, że nie jest łatwo znaleźć się w posiadaniu ciekawych pozycji. Opierałam się głównie na bibliotece, a tam ilość egzemplarzy z tej dziedziny bardzo ograniczona. Co innego typowo skandynawskie tomy, to i owszem, ale fińskie już gorzej. A tu taka perełka! Byłam bardzo miło zaskoczona "Prawdą". Historia bohaterów ciekawie opowiedziana, z różnych stron, od każdego trochę inna wersja,ale co mnie naprawdę ujęło to sposób w jaki nam to podano. Bardzo emocjonalnie, wręcz poetycko, to była ogromna przyjemność, niby tematy codzienne, ale ujęte w bardzo niezwykły sposób. Literatura skandynawska ma jednak TEGO ducha.

Solidaryzując się z bliską mi osobą studjującą literaturę fińską, postanowiłam zapoznać się z wybranymi książkami. Przyznam, że nie jest łatwo znaleźć się w posiadaniu ciekawych pozycji. Opierałam się głównie na bibliotece, a tam ilość egzemplarzy z tej dziedziny bardzo ograniczona. Co innego typowo skandynawskie tomy, to i owszem, ale fińskie już gorzej. A tu taka perełka!...

Rikka Pulkkinen jest jedną z najciekawszych i najbardziej obiecujących fińskich pisarek młodego pokolenia. Ma ona 33 lata. W czasach licealnych objawił się i niej talent lekkoatletyczny, ale wybrała inną drogę. Studiowała w Helsinkach filozofię oraz literaturę. Zadebiutowała powieścią „Raja” (Granica). „Prawda” jest jej druga powieścią i otrzymała nominację do fińskiej nagrody literackiej Finlandia. Na podstawie książki powstał spektakl w helsińskim teatrze KOM, przygotowywana jest również jej ekranizacja.

Jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością pisarki, ale słyszałam, że zaletą książki jest prostota. Czy w mojej ocenie też tak jest?

Fabuła rzeczywiście jest prosta i nieskomplikowana i zaczyna się w momencie, gdy Martii ( mężczyzna w słusznym wieku, wybitny malarz) zabiera swoją żonę Elsę (słynną profesor psychologii) z hospicjum, by ta mogła godnie odejść w domu, wśród bliskich. Elsa ma raka i pragnie swoje ostanie chwilę spędzić z córką Eleoonorą, której w dzieciństwie nie poświęcała tyle czasu ile powinna oraz z wnuczkami – Marią, która jest poukładana, ambitna i niezwykle czuła oraz z Anną – zamkniętą sobie, wiecznie smutną i nie mogącą znaleźć swojego miejsca w rzeczywistości.

Anna wraz z babcią jako dziecko przebierały się w stare sukienki i udawały, że są w Paryżu. Teraz, gdy już jako młoda kobieta odwiedza umierającą babkę też tak czynią, ale tym razem Anna zakłada sukienkę, która należała do EEWY. Kim była Eewa? Jaka rodzinna tajemnica się z nią wiąże? Dlaczego jej dziadkowie i matka nigdy nie wspominali, że ktoś taki był im bardzo bliski, a jednocześnie tak daleki?

Forma książki jest znana z innych podobnych historii. Czyli przeplatanie historii dziadków, Eewy, jej matki, ale i jej samej Anny. Dziewczyna zdobywa wiadomości o tajemniczej młodej studentce oraz odkrywa wiele ukrytych prawd o sobie samej. Zmierza się z traumatycznymi momentami w swoim młodym bycie. Dojrzewa, ale czy odnajdzie sens życia? Czy poprawi niepoprawne stosunki z matką? Czy doceni miłość? A może ją straci?

Ciekawe są momenty, gdy czytelnik spogląda na cała tajemnicę z punktu widzenia Eewy. Gdy opowiada nie używa ona imion, a określeń- mężczyzna czy dziewczynka. Na tej podstawie widzę, że pisarka bardzo skąpo gospodarowała słowami i miała na celu skupić uwagę czytelnika na uczuciach i przeżycia bohaterów, których w sumie jest tylko pięciu.

Zdania są przeważnie w formie zdań prostych. Zbędnych opisów nie ma wcale. Za to jest badrzo dużo dialogów, dlatego czyta się szybko. Ale nie świadczy to o tym, że nie należy się pokłonić na „przesłaniem” tejże lektury.

Pulkkinen porusza nie łatwe tematy, takimi jak śmierć, godzenie się na moment odejścia i utraty najważniejszych osób, poświęcenie, miłość i jej utrata.

Powieść jest ta bardzo emocjonalna, ale co mnie bardzo przeszkadzało, to to, że nie wiem do końca skąd Anna dowiedziała się tego wszystkiego o Eewie i co właściwie się z nią stało, Książka ta zostawia pewien niedosyt i niedomówienie.

Rikka Pulkkinen jest jedną z najciekawszych i najbardziej obiecujących fińskich pisarek młodego pokolenia. Ma ona 33 lata. W czasach licealnych objawił się i niej talent lekkoatletyczny, ale wybrała inną drogę. Studiowała w Helsinkach filozofię oraz literaturę. Zadebiutowała powieścią „Raja” (Granica). „Prawda” jest jej druga powieścią i otrzymała nominację do fińskiej...

Dobra, acz nie powala.

Dobra, acz nie powala.