Najnowsze artykuły
- ArtykułyHobbit Bilbo, kot Garfield i inni leniwi bohaterowie – czyli czas na relaksMarcin Waincetel15
- ArtykułyCzytasz książki? To na pewno…, czyli najgorsze stereotypy o czytelnikach i czytaniuEwa Cieślik249
- ArtykułyPodróże, sekrety i refleksje – książki idealne na relaks, czyli majówka z literaturąMarcin Waincetel11
- ArtykułyPisarze patronami nazw ulic. Polscy pisarze i poeci na początekRemigiusz Koziński42
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Mirosław Górecki
Znany jako: Dr hab. Mirosław GóreckiZnany jako: Dr hab. Mirosław Górecki
5
7,3/10
Pisze książki: historia, nauki społeczne (psychologia, socjologia, itd.)
Pracuje w Zakładzie Teorii i Metod Pracy Socjalnej Instytutu Profilaktyki Społecznej i Resocjalizacji Wydziału Stosowanych Nauk Społecznych i Resocjalizacji Uniwersytetu Warszawskiego. Obszary zainteresowań naukowych: biografie wybitnych działaczy społecznych, psychospołeczne i kulturowe aspekty starości, opieka hospicyjna i paliatywna, śmierć i umieranie we współczesnym świecie, wolontariat w organizacji życia społecznego, antropologia filozoficzna, metodologia badań społecznych. Autor monografii: Hospicjum w służbie umierających (2000),Prawda umierania i tajemnica śmierci (red. nauk. 2010),Idea, instytucjonalizacja i funkcje wolontariatu (2013) i Charyzmatyczni działacze społeczni (2020).
7,3/10średnia ocena książek autora
6 przeczytało książki autora
20 chce przeczytać książki autora
0fanów autora
Zostań fanem autoraKsiążki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Idea, instytucjonalizacja i funkcje wolontariatu
Mirosław Górecki
7,0 z 1 ocen
1 czytelnik 0 opinii
2013
Najnowsze opinie o książkach autora
Prawda umierania i tajemnica śmierci Mirosław Górecki
9,0
Prawda umierania i tajemnica śmierci pod redakcją Mirosława Góreckiego jest zbiorem artykułów pozostających w dyskursie o śmierci i umieraniu. Znajdziemy w nich konkrety dotyczące genezy hospicjum, prekursorów opieki hospicyjnej; jak i rozważania teoretyczne o zwłokach, śmierci, umieraniu, w ujęciu filozoficznym, psychologicznym, pedagogicznym i antropologicznym. Każdy rozdział to inna forma, inna struktura wychodząca spod innego pióra – to czuć podczas czytania. Autor pozostawia ślad swojej osobowości na łamach swojego artykułu, czyniąc z niego podróż nie tylko po nieznanym świecie umierania, ale również po świece myśli autora. Ukazuje sens miłości, dążenia do prawdy życia. Pozbywa sensu zdobywania rzeczy, całej współczesnej kultury zachodu. Ostatnia część o prekursorach, napisana przez samego redaktora, jest znakomitym zakończeniem, mówiącym o tym co ważne, że z niczego można wiele, jeśli trafi się na życzliwych ludzi, często chrześcijan i księży. Dowiemy się również o opiece paliatywnej i hospicyjnej; o aktach prawnych. Zachęcam do odkrycia prawdy z zachowaniem lekkiej tajemnicy; do przeczytania o tym co nieuniknione, co kończy każde życie.