Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kolejny tom wizji Jodorovsky'ego o Megalex'ie. Autor ma upodobanie w obrzydliwości i uwielbia zestawiać ją z pięknem (podobnie jak Paolo Eleuteri Serpieri). Mamy zatem piękne i powabne (z wielkimi... ten tego... oczami) kobiety oraz paskudne staruchy, mumie czy po prostu ludzi zniszczonych przed narkotyki. Podobnie jest ze światami, które buduje: Megalex i ostoje ekorrystów. Mają ze sobą kontrastować ale dla mnie oba są podobnie mroczne. Tak jak pisałem przy okazji tomu pierwszego - wybór artysty oraz cyfrowa obróbka grafiki jest idealna dla tej serii. Świetnie podbija klimat: sztuczny i niemal "śliski". Wszystko jest albo zbyt gładkie albo wręcz za chropowate (niemal owadzie). Mistyczne wizje i specyficzna duchowość Jodorovsky'ego objawia się niemal na każdym kroku i to po obu stronach konfliktu. To jeszcze bardziej udziwnia serię czyniąc ją... piękną i ciekawą :) Fabularnie mamy kontynuację wątków z pierwszego tomu. Autor niczego nie zostawia przypadkowi. Dla jednych może to być trudna lektura ale zawsze pozostają obrazki :) I za to uwielbiam komiksy :D