Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wspomnienia autora z czasów służby w RAF, podczas drugiej wojny światowej, kiedy to był on bombardierem w załodze najpierw Wellingtona, potem Halifaxa. Książka wpadła mi w ręce przypadkiem – moja mama znalazła ją gdzieś na jakiejś zapomnianej półce, a ponieważ wie, że interesuje mnie temat, po przeczytaniu podarowała mi ją. Leżała i leżała, aż przyszła pandemia i zamknięto bibliotekę. Wtedy sobie o niej przypomniałem. I aż wstyd mnie ogarnął, że tak świetna pozycja kurzyła się dotąd na półce. Książka ma jedną wadę – jest za krótka. Poszczególne rozdziały – zbyt lakoniczne. Nie ma tego, co można zaobserwować choćby u Meissnera – wyczekiwania, czasu który się dłuży, napięcia, które wzrasta wraz ze zbliżaniem się do celu. Tutaj po prostu: przelecieli kanał, wrócili, zupełnie jakby autor uznał, że to zbyt banalne, a może zbyt nudne opisywać sytuacje, w których „nic się nie dzieje”. A przecież działo się i to sporo. Poza tym – nie ma się do czego przyczepić. Przede wszystkim, jest to relacja z pierwszej ręki – najcenniejsza ze wszystkich. Autor opisuje to, co sam przeżył, widział, słyszał. Narracja jest przesympatyczna, często okraszona ironicznym humorem, w innych miejscach dramatyczna. Brak nudnych szczegółów, którymi często cechują się pamiętniki. Tutaj autor skupił się na rzeczach ważnych, przynajmniej dla niego. I wstyd przyznać – ale ja dopiero po doczytaniu do samego końca skojarzyłem nazwisko autora – przecież to znany aktor, późniejszy Zagłoba z „Przygód Pana Michała”!