Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Możliwości są dwie: albo pokutuje moje cokolwiek mgliste pojęcie o francuskiej teorii filmu - i wtedy należy zadać sobie pytanie, jak duże trzeba mieć o niej pojęcie, żeby wycisnąć z lektury więcej i jaki w takim razie z niej pożytek, albo mamy do czynienia z klasycznym przykładem nowych szat króla, to znaczy autorzy w sposób możliwie hermetyczny i złożony opisali zjawiska, które spokojnie można wyjaśnić w sposób znacznie bardziej przystępny i zrozumiały, co, jak mi się wydaje, powinno przyświecać każdej pracy naukowej pisanej z myślą o szerszej rzeszy czytelników, na przykład studentów (ale wtedy byłoby wiadomo, że król jest nagi). Komu można polecić tę książkę? Otóż osobom mającym bardzo dużo czasu i znajdującym przyjemność w sofistycznych igraszkach tudzież fanom azjatyckich sposób definiowania, to znaczy pokazujących, czym dane zjawisko nie jest, zamiast prezentowania szybkiej, prostej i łatwej w obsłudze definicji. Aumont i Marie bardzo długo i szeroko rozwodzą się, czym nie jest analiza filmu, jakich problemów nie rozwiązuje, na jakie pytania nie odpowiada, czego nie można w niej zrobić i z powodu braku jakich narzędzi, zostawiając czytelnika z niejasno sformułowanym pytaniem po jaki grzyb w takim razie nie tylko łamać sobie głowę nad analizowaniem czegokolwiek, ale przede wszystkim - po co o tym pisać? (Czy wspominałam już o nagim królu?) Największą wadą tej książki jest według mnie ograniczona użyteczność. Pobieżnie zaprezentowane metody analizy filmu nie powiększają wiedzy ani na jotę, a szczątkowe przykłady analiz tak naprawdę niczego nie wnoszą, skoro brakuje w nich cytatów, omówień i podsumowań, ilustrujących wywód autorów. Nie wspominam nawet, że nie sposób dowiedzieć się jak powinna albo jak może wyglądać analiza filmu, ponieważ autorzy dają do zrozumienia, że jest to zagadnienie zbyt złożone, aby w ogóle objąć je umysłem, co dotyczy również takich koryfeuszy nauki jak Aumont i Marie. Jedyny plus? Pod koniec faktycznie zaczyna zarysowywać się mglisty obraz przedmiotu całego tego zamieszania, ale zostawienie czytelnika z przeświadczeniem, że musi przeczytać coś więcej, żeby uzupełnić sobie zawiły wykład to trochę mało jak na czterysta stron tekstu. (Chociaż jakby nad tym pomyśleć może dzięki temu trafi się jeszcze jeden król chętny do zamówienia nowej szatki?) Innymi słowy, przy niewielkiej wartości merytorycznej książka ta stanowi przepiękny popis naukowego wodolejstwa oraz subtelnego uczelnianego autoerotyzmu, skoro panowie nie mając zbyt wiele do przekazania, najwidoczniej cieszą się jak dzieci z możliwości pisania, pisania, pisania ku własnej nieskrępowanej przyjemności. Na zdrowie.