Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Kto szuka, ten znajduje”. Choć moje osobiste przeprawy nikogo nie obchodzą, nie byłbym sobą, gdybym już na wstępie nie oddał parkietu memu egoizmowi. Czasem, gdy w naszym życiu dochodzi do momentu, w którym zastanawiamy się, czy jesteśmy właśnie tu, gdzie być powinniśmy lub przynajmniej byśmy chcieli, dochodzimy do rozważań nad naszą drogą, sposobem w jaki ją pokonujemy oraz jej celem. Dywagacje na temat ideałów, boskości i w końcu – bogów, towarzyszą mi już od lat, a chrześcijaństwo jako kolejny przystanek, najpierw nieśmiało majaczyło na horyzoncie wynurzając się ze swoją wieżą zwieńczoną krzyżem zza okrytego cieniem zachodzącego słońca Greków gruntu, by ostatecznie stanąć przede mną w całej okazałości. Jak jednak przystało na mnie i moje robienie wszystkiego na opak, nie wyrosła przede mną Biblia, a jedna z jej odciętych kończyn – ewangelia św. Tomasza, odrzucona, przeklęta i przez wielu zapomniana. Czy słusznie? Nie posiadając realnego odniesienia do Biblii oraz operując wyłącznie jej wartością jako mini traktatu filozoficznego, mogę z całą pewnością stwierdzić, że nie. Tomasz w swoim przekazie informuje mnie dokładnie o tym, w czym tkwiłem przez długie lata, począwszy już od czasów gimnazjum, a mianowicie – nie potrzebuję kościoła ani nikogo innego, by odnaleźć Boga i go poznać. Jednocześnie, święty Tomasz Boga nawet nie próbuje definiować, co świadczy o jego geniuszu oraz szczerym podejściu do omawianego zagadnienia. Podoba mi się wspólna nić, jaka spaja tą ewangelię z myślą Junga, która również niesamowicie do mnie przemawiała, a której to fragment można stwierdzić w słowach – każdy ma swojego własnego Boga, który jest tylko jego i tylko on może go poznać. Święty Tomasz nie jest Janem, który narzuca czytelnikowi jedyną słuszną prawdę, nie jest też kimś, na kogo przekonaniach dałoby się zbudować obecny kościelny biznes. W moim mniemaniu jest to główny powód dla którego jego zapiski zostały odrzucone, a moment w którym do tego doszło był też tym, w którym przestało chodzić o Boga, a zaczęło o politykę. Książka ta z pewnością zainteresuje każdego, kto jest rozczarowany obecną formą chrześcijaństwa oraz kogo zepsucie rzekomych jego przedstawicieli wprowadza w stan pochmurnej rezygnacji. Nie wątpię, że i ci, którzy poszukują czegoś określonego bądź nie, również znajdą w niej coś, co rzuci nowe światło na kąt, którego dotychczas nawet nie dostrzegali. Zastrzegam jednak, że choć lektura jest krótka i pozornie prosta, a nawet opatrzona wnikliwym komentarzem, wciąż pozostaje wymagającą, a by wydobyć z niej to, co najcenniejsze, tak jak w górnictwie – trzeba kopać długo i głęboko. Kto ma uszy do słuchania, niech słucha, kto ma ręce do kopania, niech kopie.