Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka jest zbiorem stu świadectw osób cudownie uzdrowionych. Zebrał je o. Józef Jurczyga, werbista, wieloletni misjonarz w Papui Nowej Gwinei, osoba obdarzona darem wypraszania łask i uzdrawiania. Książka zrodziła się z przekonania, że nawet w zachłyśniętym doczesnością i materializmem współczesnym świecie człowiek może odnaleźć Boga i zaufać mu, zawierzając swe życie jego woli. Bóg nie umarł. Cuda, mniejsze i większe, wciąż się zdarzają i można stać się ich uczestnikiem. Uzdrowienia, o których mowa, należy rozumieć szeroko, jako przezwyciężenie choroby, odnalezienie sensu i chęci do życia, mistyczne spotkanie z Bogiem, utwierdzenie w wierze i nawrócenie. Spektrum jest, jak widać, ogromne; od tragicznych, wręcz niewiarygodnych przypadków, po całkiem błahe (mam na myśli modlitwę o uciszenie płaczącego dziecka). Większość to osobiste doświadczenia zwykłych ludzi, zaledwie kilka relacji pochodzi od o. Jurczygi. Prawie we wszystkich ważną rolę odgrywają rekolekcje i spotkania modlitewne Odnowy w Duchu Świętym. Moje wrażenia? To nie do końca mój klimat. Przyznaję, że preferuję racjonalne podejście do życia i w ten sposób rozwiązuję problemy. Nie mnie przesądzać czy cuda się zdarzają, zachowuję w tej kwestii umiarkowane stanowisko. Dlatego niektóre z decyzji przedstawionych osób wydały mi się co najmniej niepokojące, żeby nie użyć słowa szalone. Dla przykładu: gdy dziecko zaczyna się dusić należy je natychmiast ratować, nie czekać z tym na “po modlitwie”, to może samo mu przejdzie. Przynajmniej tak podpowiada (mój) zdrowy rozsądek. Nie mam na celu urazić ani tym bardziej osądzać kogokolwiek, jest to, co najwyżej, wyraz zdumienia wywołanego lekturą. Co tyczy się samej książki, nie nadaje się ona do czytania ciągiem, “od deski do deski”. Myślę, że problem to nagromadzenie świadectw. Większość jest bardzo krótka i sprowadza się do: “byłem chory - wyzdrowiałem”, “zbłądziłem - odnalazłem drogę”, “szukałem - znalazłem”. Potraktowane zbyt ogólnie z czasem zlewają się ze sobą, tracąc indywidualność. Może czytane w mniejszych dawkach, w większych odstępach czasu, zostałyby inaczej odebrane. Co innego dłuższe rozdziały - tu łatwiej o empatię, zrozumienie sytuacji i tego, przez co dana osoba musiała przejść. Parę z nich nawet szczerze mnie poruszyło. Książka nie jest długa, a mimo to czołgałam się przez nią dwa, może trzy wieczory. W oczy kolą literówki. Nie mogę jej polecić z czystym sumieniem. Nie jest to wciągająca pozycja, nie odmieniła mnie wewnętrznie, a wręcz przeciwnie - znużyła. Około czterdziestego wpisu nabrałam podejrzeń, że czytam w kółko to samo (nawet zdania takie dziwnie podobne). Jeśli celem było uświadomienie lub przekonanie, to nie został on osiągnięty. Może za wiele podniosłego tonu a za mało rzeczowego sprawozdania i surowych faktów. mealibri.blogspot.com