Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W tej książce o poezji i jej przekładach autorka wykazuje się rzetelnym opanowaniem rozległego materiału, filologiczną wnikliwością i częściowo dobrym gustem, objawiającym się m.in nierzadko bezlitosnym szykanowaniem Pomorskiego (czasami również chwalonego),który jest najgorszy. Z tym że chociaż na tle Pomorskiego inne tłumaczenia zdają się wypadać dobrze, to wcale nie są dobre i gdyby autorką nie kierowała jakaś forma solidarności środowiskowej (bo chyba nie egoistyczny interes zawodowy? - jest jednak jeden smutny moment, który zmusza do wzięcia pod uwagę tej możliwości),to z pewnością wykazałaby się już całkowicie dobrym gustem i to przyznała. Nie wiem jak się ma sprawa estetycznej wartości niemieckich Elegii, ale lektura przekładów, pomijając nieliczne momenty, może być przyjemna tylko dla masochistek. I wątpię, żeby pozostałe Polki kiedykolwiek coś z nich miały (z Sonetów też). Temat wypadałoby zamknąć, a nie drążyć. Ogólnie biorąc, mniej bezstronnej filologii i więcej krytyki literackiej bym wolał. Najciekawsza była wyrażona mimochodem myśl, że Elegie nie wytrzymały IIWŚ (dotyczy to nie tylko przekładów oczywiście). Jeżeli tak, to faktycznie są świetnym tematem dla filologii, a niekoniecznie świetnym dla czytelniczek. Dobrze byłoby to rozwinąć.