Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Trudna książka. Zdecydowanie trudna. Trudność ta nie wynika ze stylu pisarskiego autora, ale ze złożoności historii Rumunii. To, co my nazywamy rozbiciem dzielnicowym i trwało ok. 150 lat w historii Polski, to w Rumunii prawie całe dzieje! Stopień skomplikowania losów Rumunów jest tym samym niewspółmiernie większy aniżeli jesteśmy w stanie sobie to wyobrazić. Zmiany władców, koalicji, protektorów wewnętrznych i zagranicznych.... kurczę, naprawdę to jest skomplikowane. O ile losy Rumunii (wliczając w to obecną Mołdawię) do XX wieku to dzieje antagonistycznych stronnictw i wzajemnego wykorzystywania się są w gruncie rzeczy napisane przejrzyście, to wiek XX to już niestety ideologiczne nowotwory autora. Losy burżuazji, obszarników, walki klas, komunistycznych partii i kacyków niestety mocno psują ogólny odbiór książki. Gdyby nie ten nieszczęsny XX wiek oceniłbym książkę zdecydowanie wyżej. Z drugiej strony autor zatrzymał się na 1947 roku, a potem do 1980 r. na całe szczęście umieścił tylko krótkie kalendarium... Czego jeszcze brakuje: - mało mapek (a jeśli są to nie nadążające za treścią),portretów, rycin - całkowity brak tabel, mało statystyk i zewnętrznych źródeł - dość specyficzny język przy nazwach własnych (Vlad Dracul - Wład Diabeł - chociaż Dracul to smok, więc powinno być Wład Smok; Fanar - dzielnica obecnego Stambułu to Fener, a autor używa określeń greckich) - słabo opisana architektura, zwłaszcza styl brynkowiański, relatywnie mało przykładów wartościowych miejsc a zupełnie brak ich opisów - praktyczne pominięcie ponad 30-letnich rządów Macieja Korwina, co jest dość zaskakujące ponieważ pozostali wybitni władcy mają stosownie dużo miejsca w syntezie całej historii Za to na plus jest indeks nazwisk oraz nazw geograficznych. To się czasami przydaje. Konkluzją jest na dobrą sprawę brak syntetycznej a zarazem dokładnej historii Rumunii, napisanej już nieco nowocześniejszym językiem, uwzględniając też zalety większej ilości zdjęć i map.