Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Gdy byłam nie taką znów małą dziewczynką, wakacje pachniały truskawkami i sianem. Godzinami leżeliśmy z kuzynami na łące i albo oglądaliśmy teatr z obłoków, albo czytaliśmy książki. Ale chyba żadna z naszych lektur nie naznaczyła tak mocno naszych wakacji, jak "Moje dziesięć, nasze dwadzieścia". Co prawda wtedy było nasze "134", ale było nas też zdecydowanie więcej niż dwie sztuki. Dzięki tej książce w naszej świadomości zaistniał język ma-ma i całkiem biegle się nim posługiwaliśmy, modyfikując go od czasu do czasu. Ze smutkiem stwierdzam, że dziś posługiwanie się tym "tajnym" językiem nie idzie mi zbyt sprawnie. Może zbyt dorosła już jestem :) Ale do książki Jerzego Bienieckiego zawsze będę miała sentyment :)