Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Chyba od zawsze temat aniołów wzbudzał moje zainteresowanie, a od kiedy zaczęłam nałogowo czytać poznałam wiele, naprawdę wiele ich „twarzy”. Oczywiście jedne były lepsze, a inne gorsze, ale przeważnie autorzy nie psuli tych postaci. Raczej mnie pozytywnie zaskakiwali – jak chociażby Danielle Trussoni (Angelologia, Świat Książki 2010) czy Carolyn Jess-Cooke (Zawsze przy mnie stój, Otwarte 2011). Gwiazda anioła Jennifer Murgii trafiła do mnie około 4 lat temu jako wygrana w konkursie blogowym i dopiero w tym roku „natchnęło” mnie, aby ją „skonsumować”. Historia opowiedziana przez Jennifer Murgię jest skierowana do młodych czytelniczek - nastolatek i powiela ona utarte schematy z gatunku paranormal romance (PR). Mamy tutaj nastolatkę - przeciętną dziewczynę – uczennicę liceum, która nie wie o swoim „wyjątkowym” przeznaczeniu, oraz dwóch przystojnych i na swój sposób pociągających oraz (trzeba to podkreślić) paranormalnych chłopaków: jeden – jak się domyślacie – chce ją chronić, a drugi wykorzystać jej moc. I oboje są… aniołami. Książkę przeczytałam dosyć szybko, ale żeby mnie „poruszyła” jak inne z tego gatunku (np. Anioł D. de Spirito, czy seria Szeptem B. Fitzpatrick) to nie. Jedyne, co mi się ciśnie na usta w tym momencie, że była „w porządku”, „okay”, „bez fajerwerk”. Wszystkie elementy składające się na PR były i tylko tyle. Autorka nie zaskoczyła mnie niczym szczególnym, a fragmentami historia ta była nawet naiwna, co komentowałam albo pobłażliwym spojrzeniem, albo drwiącym uśmieszkiem. Mam wrażenie, że Jennifer Murgia nie „rozwinęła” skrzydeł, chociaż temat, który wybrała na swoją książkę jest niezwykle głęboki i ciekawy. Odkąd zasiadłam do pisania tej opinii zastanawiam się, czy czas poświęcony Gwieździe anioła mogę uznać za zmarnowany. Gdybym miała wolny dzień, to prawdopodobnie klęłabym, że zmarnowałam cały dzień, ale czytałam ją głównie w drodze do i z pracy, więc ów czas nie mogę uznać za zmarnowany. Lektura Gwiazdy… umiliła mi czas podróży, ale jak napisałam wcześniej, bez jakichkolwiek mocniejszych emocji. Niestety wszystko było takie przewidywalne, włożone w surowe ramy, i jakby autorka bała się poza nie wyjść. A przydałaby się odrobinka szaleństwa i spontaniczności. Nie mam pojęcia, co mogłabym jeszcze napisać na temat tej książki. Bohaterowie – stereotypowi, trochę nijacy, akcja nie porywa serca, choć przynajmniej nie było wkurzającego trójkąta, co często zdarza się w tego typu historiach. Język młodzieżowy, prosty, bez polotu. Ot, cała Gwiazda anioła – bez polotu, ale dzięki niej podróżowanie było szybsze i odrobinę przyjemniejsze. ~*~ […] jest tylko jeden sposób, aby pokonać strach: trzeba się z nim zmierzyć. [1] ___ [1] Jennifer Murgia, Gwiazda anioła, Warszawa 2011, s. 101. [http://dzosefinn.blogspot.com/2016/02/murgia-jennifer-gwiazda-anioa.html]