Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Poetycka, liryczna, bardzo. W książce aż się roi od poezji, od cytatów, pisana jest częściowo na sposób arabski (na ile, nie jestem w stanie ocenić, nie znam się na arabskich tradycjach literackich). Trochę męcząca, ale myślę, że wynika to z nieznajomości odniesień, gdyby autor tak gęsto wplatał cytaty znane polskiemu czytelnikowi, odbiór mógłby być inny. A przynajmniej ja uwielbiam odkrywać intertekstualne powiązania. Lecz powiązania odkrywa się, gdy wie się, do czego co się odnosi. Arabskie jest mi obce. To z tej książki dowiedziałam się, że Arabowie piszą cięgiem, bez znaków przestankowych, bez rozróżniania wielkości liter. tylko piszą same słowa ciągle słowa bez rozróżniania bez przerw bez zaznaczenia granic zdań i tak cały cały czas Kraje arabskie - kraje targu, bardzo rozwiniętej retoryki i kwiecistej poezji, kraje przypraw o wyrazistym smaku. Taki opis może oczarować. Jednak te kraje mają także swoją odpychającą stronę, ich podejście do wierności w związku, samego związku i seksu ogólnie uważam za nieakceptowalne. Utwierdzają mnie w przekonaniu, że nie chcę bliżej poznawać tej kultury. Autor pisze stylem bardzo podobnym do tego, jakim tworzył Grass. Oczywiście tematyka jest kompletnie inna, ale ta książka była (jak dla mnie) bardzo grassowska. Ciekawie napisane, na poziomie, ukazuje fascynację autora, ale też stara się w poetycki sposób przedstawić obiektywnie islamską kulturę i bynajmniej nie zachęca do jej poznawania.